Δημήτρη Κουκουζή
Τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα τούτες τις μέρες πολύς λόγος γίνεται για το ασφαλιστικό πρόβλημα τη χώρας. Η κυβέρνηση αναζητά επειγόντως τη λύση του. Δεν πάει άλλο λένε. Έφθασε ο κόμπος στο χτένι!. Χρήματα δεν υπάρχουν πλέον στα άδεια Ασφαλιστικά Ταμεία και κινδυνεύουν οι συντάξεις των συνταξιούχων. Για το τί πρέπει να γίνει ώστε να λυθεί το πρόβλημα, έχουν ακουσθεί πολλά.
Χρόνια τώρα σοφοί οικονομολόγοι-καθηγητές και αναλυτές προβληματίζονται να βρουν λύση και προτείνουν διάφορες προτάσεις:
-Άλλος είπε να αυξηθούν τα όρια ηλικίας των εργαζομένων, ανδρών και γυναικών στα 65 ή στα 67 χρόνια!, όπως συμβαίνει με άλλες ευρωπαικές χώρες, Γερμανία, Δανία κ.λ.π.
-Αλλος είπε να μειωθούν στο ελάχιστο οι συντάξεις των συνταξιούχων ώστε να μην θέλει κανείς πλέον να γίνει συνταξιούχος!
-Άλλος είπε να καταργηθούν τελείως οι συντάξεις και όλοι να δουλεύουν ώσπου να πεθάνουν! Οπως ακριβώς δούλευαν μέχρι θανάτου οι παλιοί αγρότες πριν ανακαλυφθεί ο ΟΓΑ.
-Άλλοι τάβαλαν με τους συνταξιούχους: ζούνε, λέει, πολλά χρόνια σε σύνταξη, βγαίνουν νωρίς σε σύνταξη, καλοπερνάνε
και ξεχνάνε να ...πεθάνουνε!
Είναι άχρηστοι και επιζήμιοι για τα ασφαλιστικά ταμεία, δεν συμφέρουν οικονομικά το σύστημα, είναι επικίνδυνοι για την οικονομία αφού όχι μόνο δεν παράγουν τίποτα, αλλά τρώνε κιόλας από πάνω από τα έτοιμα! Είναι σκέτη καταστροφή! Πρέπει να εξαφανιστούν! Αντί να εξασφαλιστούν, συμφερώτερο για το κράτος είναι να εξαφανισθούν!
Θυμηθείτε τον Μαυρογιαλούρο στο λόγο του, που απευθυνόμενος στους χωριάτες ψηφοφόρους του, αναφώνησε:
θα σας εξαφανίσωμεν! Δεν «γλάβιζε» σωστά – φαίνεται- τα κακογραμμένα γράμματα που του είχαν γράψει στο λόγο του και που έλεγαν το ορθό:
Θα σας εξασφαλίσωμεν!
.
Θυμάμαι το αμίμητο που έλεγε ο αείμνηστος θείος μου Παπαντώνης όταν ερχόταν από το χωριό στην Αθήνα και τον ρωτούσαν οι πατριώτες, τί νέα είχε από το χωριό και πώς πάνε εκεί οι γέροντες.
-Οι γέροι μια χαρά είναι, έλεγε. Δεν πεθαίνει κανείς!. Το ...γαϊδουρήσανε!
Τότε, βλέπετε, οι εφημέριοι στα χωριά, δεν είχαν μισθό από το κράτος. Ζούσαν από τα τυχερά και τα φιλοδωρήματα των πιστών από βαφτίσια, γάμους, αγιασμούς και ...θανάτους! Και αν θάνατοι (και λοιπά μυστήρια) δεν υπήρχαν, πώς θα συντηρούσαν τις οικογένειές τους οι συμπαθείς εφημέριοι;
.
Έτσι λοιπόν και στις μέρες μας, οι συνταξιούχοι όχι μόνο έχουν πολλαπλασιασθεί σε αριθμούς, όχι μόνο καλοπερνάνε, αλλά δεν πεθαίνουν κιόλας! Το ξεχάσανε τελείως! Φθάνουν σε ηλικία 90 και 100 ετών και ακόμα χορεύουν! Μιλάμε για ....κατάντια και για ...θράσος! Το παραξηλώσανε και το …γαϊδουρήσανε μπίτι!
-Εμ, βέβαια, σου λέει ο άλλος: αφού βγαίνουν σε σύνταξη στα 50 ή στα 55 και ζουν ως συνταξιούχοι μέχρι τα 90 τους, πώς να μην βουλιάξουν τα ταμεία!. Φθάσαμε σε σημείο τα χρόνια που είναι σε σύνταξη να είναι περισότερα από τα χρόνια που δούλεψαν! Ποιό ταμείο και ποιό σύστημα να αντέξει σ’ αυτή την ανισότητα και ανισοκατανομή ετών υπηρεσίας και ετών σύνταξης; Οταν ιδρυθήκανε τα ασφαλιστικά ταμεία οι εργαζόμενοι ζούσαν λιγότερα χρόνια και πάντως τα χρόνια σύνταξης ήσαν πολύ λιγότερα από τα χρόνια δουλειάς. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Και όλοι καταλήγουν στο ότι δεν μπορεί το σύστημα να εξακολουθεί να είναι σήμερα το ίδιο όπως ήταν και παλιά, αφού οι συνθήκες άλλαξαν.
-Και τί θες να κάνουμε ρε φίλε;
Να τα βάλουμε με το Θεό που μερικούς συνταξιούχους τους έκανε ....κορακοζώητους! Τί φταίνε αυτοί που εξακολουθούν να ζουν ακόμα και τους ξέχασε ο Θεός; Να τους βάλουμε στη κοφίνα και να τους τσιουλήσουμε στη κάτω σκάλα;
-Όχι και να τους ρουκουλήσουμε στη σκάλα!. Τους θέλουμε γιατί κάνουν και κάποια δουλειά. Από τη στιγμή μάλιστα που γίνονται παππούδες ή γιαγιάδες αναλαμβάνουν ξανά την παλιά τους τέχνη: να φροντίσουν και να μεγαλώσουν τα εγγόνια τους. Γιατί οι γονείς των εγγονών δουλεύουν και δεν προφθάνουν να αναθρέψουν τα παιδιά τους.
.
Έτσι οι συνταξιούχοι παππούδες και γιαγιάδες ξαναπιάνουν το παιδικό καρότσι, αρχίζουν ξανά το κανάκεμα, ξαναθυμούνται ό,τι κάνανε παλιότερα με τα παιδιά τους (φαγητό για το μαλέτσικο, νανούρισμα, περίπατο στη παιδική χαρά, στράτα-στρατούλα, αγκαλιές, τραγουδάκια, παραμύθια, χορούς). Γενικά του παιδιού τους το παιδί γίνεται δεύτερη φορά παιδί τους ! Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν πια το μπεσίκι, η νάκα,η σπαργανίδα και το δέσιμο με το μποβίτη.
Επί πλέον τώρα η μέση τους δεν τους βοηθάει και τα πόδια δεν μπορούν να κυνηγάνε το διαβολάκο που τρέχει κουρδισμένο και ασταμάτητο στο σπίτι, στο άλσος και στις πλατείες! Έπειτα οι συνταξιούχοι γίνονται «τα παιδιά για όλα τα θελήματα» και για όλες τις αγγαριοδουλειές!. Ξυπνούν νωρίς το πρωί (δεν τους πάει βλέπετε ο ύπνος) αναλαμβάνουν αμέσως υπηρεσία και προσπαθούν να φέρουν βόλτα όλες τις …λειψοδοσίες του σπιτιού.
- Από τότε που βγήκα σε σύνταξη δεν ξεκουράστηκα καθόλου,
δουλεύω περισσότερο από τότε που ήμουν στη δουλειά, σου λένε με ειλικρίνεια όταν τους ρωτάς πώς τα περνάνε ως συνταξιούχοι.
- Σώπα, καημένε, όταν δούλευα ήξερα τη εργασία μου, είχα το πρόγραμμά μου και τη σειρά μου. Είχα ωράριο, τάξη και έναν εργοδότη. Εδώ τώρα ούτε ωράριο έχω, πολλοί είναι οι εργοδότες μου και οι δουλειές είναι ..… χιλιολογίτικες και μπόλικες, συμπληρώνουν με απολογητικό παράπονο.
-Ε, τότε αν είναι έτσι να μην γίνω ποτέ συνταξιούχος, ανταπαντάει ο εργαζόμενος που είναι υποψήφιος για συνταξιοδότηση!
Τους συνταξιούχους τους θέλουμε ακόμα να αναλάβουν τα συλλογικά μας θέματα και τα κοινοτικοπροεδρικά μας καθήκοντα, αφού έχουν περισσότερο ελεύθερο διαθέσιμο χρόνο από τους εργαζόμενους.Τους θέλουμε να μας ....ορμηνεύουν, γιατί όποιος δεν έχει γέροντα στο σπίτι του πρέπει να αποκτήσει. Γιατί αλλιώς, του λείπει η σοφία, η πείρα, η σύνεση. Τους θέλουμε να μας λένε παλιές ιστορίες, παραμύθια, παλιά τραγούδια και να μας …σιγοντάρουν τη ζωή.
-Ναι, απαντά το …Κράτος. Να τους έχουμε, είναι χρήσιμοι, είναι περήφανα τα γηρατειά, αλλά να μην τους δίνουμε και …σύνταξη εφ όρου ζωής τους!
.
-Σιγά …¨κύριε Κράτος¨ τις συντάξεις που τους δίνεις!.
Ψίχουλα είναι μπροστά σε αυτά που σου έχουν προσφέρει. Τις έχεις κουτσουρέψει κιόλας πολλές φορές. Τους φορολογείς και από πάνω! Ασε μας, θα τους αναλάβουμε εμείς, όπως παλιά, στην οικογένειά μας. Εμείς εφαρμόζουμε το
«χρή τούς γονείς γηροτροφείν καλώς», του Θεόφραστου από παλιά.
Τότε μάλιστα οι γέροντες ήσαν και ...α-σύντακτοι!
.
- Αχ, αυτοί οι συνταξιούχοι!... Καιάδας που τους χρειάζεται!!!, απειλεί το κράτος.
- Αχ, αυτό το Κράτος!!!.... Μαγκούρα που του χρειάζεται!!!, ανταπαντούν οι συνταξιούχοι !.
.
(ΧΙΜ)
