Εγώ μπήκα σε μια χρονομηχανή. Ήταν ένα δωμάτιο με δύο κουμπιά. Το ένα έλεγε μέλλον και το άλλο παρελθόν. Σκέφτηκα να πάω στο μέλλον, γιατί στο παρελθόν ξέρω περίπου τι θα υπάρχει. Έτσι πήγα 1000 χρόνια μετά.

Πίστευα ότι θα έχουν γίνει πολλές εφευρέσεις και ανακαλύψεις. Ότι δεν θα υπάρχει πράσινο, ότι το περιβάλλον δεν θα είναι το ίδιο και ότι οι άνθρωποι δεν θα έχουν την ίδια μορφή που έχουν τώρα. Με αυτό το σκεπτικό κινούμουν προς το μέλλον.

Μετά από 2 ώρες επιτέλους έφτασα. Άνοιξα την πόρτα του δωματίου που βρισκόμουν. Αντίκρισα ένα καταπράσινο τοπίο. Όμως το χορτάρι δεν ήταν αληθινό. Ήταν πλαστικό. Τα σπίτια ήταν πολύ ψηλά, περίπου 500 μέτρα το καθένα. Δίπλα, δίπλα. Όταν τα είδα φοβήθηκα.

Όταν μου πέρασε αυτός ο φόβος μπήκα μέσα σ΄ένα απ΄ αυτά. Είδα ανθρώπους και ρομπότ. Κάθε άνθρωπος αντιστοιχούσε σε ένα ρομπότ. Οι άνθρωποι είχαν πολλές ανέσεις και δεν έκαναν τίποτα.

Μετά πήγα σε ένα ιατρείο. Εκεί είδα πάλι μηχανήματα να κάνουν διάφορες δουλειές και τους ανθρώπους να τα κοιτάζουν.

Έμαθα πως τα παιδιά δεν πήγαιναν σχολείο γιατί τους είχε τοποθετηθεί ένα μικρό τσιπάκι στον εγκέφαλο, που τους παρείχε όλες τις απαραίτητες γνώσεις.

Πριν φύγω επισκέφθηκα άλλο ένα κτίριο, που λεγόταν ''ΕΦΕΥΡΕΤΗΡΙΟ''. Εκεί άκουσα ότι οι άνθρωποι πέταγαν και ότι είχε βρεθεί ένα φάρμακο που εξαφάνιζε τα καυσαέρια.

Μη θέλοντας να ακούσω άλλα γύρισα στο παρόν. Το μέλλον δεν μ΄άρεσε γιατί οι άνθρωποι δεν ήταν ευτυχισμένοι. Μου αρέσει που ζω στο παρόν.

Ανδρέας Ευθυμιάτος