ο εγωϊσμός μάς παραμορφώνει...
την ουσία της ζωής και των πραγμάτων.
Είναι θεριό αδάμαστο, στρεβλώνει..
...αδίσταχτος προ των αδικημάτων.
Πολλές φορές με έχει τυραννήσει.
Έχει σπιλώσει την υπόληψή μου.
Σ αποκοτιές με έχει οδηγήσει.
Έχει καταπληγώσει την ψυχή μου.
Είναι καιρός που τον έχω δαμάσει.
Μα δεν του έχω διόλου εμπιστοσύνη.
Κι αν τολμήσει να ξαναδοκιμάσει,
Στο κάτεργο του σκότους μου θα μείνει.
Θοδωρής Κ. Τρουπής
(Από τη Συλλογή Εσπερινά)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
