.
Ήρθε λοιπόν και φέτος ο Άγιο-Βασίλης για τον πεντάχρονο Θάνο. Στην ώρα του, το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, φέρνοντας το υπερηχητικό αεροπλάνο, που του ζήτησε -εφόσον βέβαια το μπορούσε- στο γράμμα που του έστειλε, διαβεβαιώνοντάς τον πως τον αγαπάει και τον περιμένει, σαν όλα τα καλά παιδιά, που σημειώνει στις ροζ σελίδες του βιβλίου του.
Ήρθε! Και πεινασμένος από την κούραση, έφαγε το μελομακάρονο, που αποβραδίς επίτηδες τ΄αφήσανε με τη μαμά του πλάι στο τζάκι... Τον είδε με τα μάτια του που το έτρωγε... Αλήθεια!... Κι αυτός την ώρα εκείνη βγήκε στο δρόμο κάτω, κι ανέβηκε στο άρμα του, που το τραβούσαν -ναι σου λέω- έξη μεγάλοι τάρανδοι, με χρώμα καφετί και κάτι κέρατα, να τόοοσα, σαν του δέντρου τα κλαδιά!... Είχαν χιόνι πάνω τους, μα ναι!... Το είδε... Τόπιασε και στις χούφτες του που πάγωσαν. Μπρρρ...
Ήρθε, έφερε μάλιστα και του Δημήτρη τους παιχνίδι, μ΄όλο που εκείνος μέρες τώρα λέει, πως ο Άγιο-Βασίλης είναι ψέμα που τόφτιαξαν οι μεγάλοι, να ξεγελούνε τα παιδιά για της πρωτοχρονιάς τα δώρα, που οι ίδιοι τ΄αγοράζουνε...
Θα τόβλεπε άλλωστε και μοναχός του ο Θάνος, πως θα του φέρει "τάχα" κάποιο από αυτά που είδανε στα μαγαζιά και είπε ότι του αρέσει!... Κι αν ήταν έτσι, τότε... που το εργαστήρι με τους πάγους, που όλο το χρόνο ο καλός παππούς , ο Άγιο-Βασίλης, δουλεύει μέρα νύχτα με τα εργαλεία του, φτιάχνοντας τα παιχνίδια των παιδιών που τ΄αγαπάει ως τον ουρανό και πέρα ακόμη;
Ανησυχεί ο μικρούλης και ρωτάει:
.
-Υπάρχει Αγιο-Βασίλης θεία;
-Και βέβαια υπάρχει αγόρι μου...
-Τον έχεις δει καμιά φορά;
-Ξέρεις σε μας δεν μπόρεσε πολλές φορές νάρθει... Τον έκλειναν τα χιόνια... Τον προλάβαιναν οι χρόνοι που αλλάζανε... Γύριζε πίσω για την Καισαρεία.
.
Περιμένει τη συνέχεια ο Θανάσης. Κάθεται, ακούει στοχαστικά, διακόπτει με ερωτήσεις και παρατηρήσεις. Δε χορταίνει. Στα τρυφερά ματάκια κολυμπάει το όνειρο... Δεν το χωράει η καρδούλα του κι ο νους. Το αφήνει ν΄απλωθεί στην απεραντοσύνη... Δίχως συγκεκριμένο σχήμα, δίχως σύνορα...
Μύριες εικόνες, μύρια χρώματα!... Τρέχει ξοπίσω τους, καλπάζει να προφτάσει. Είν΄ ο κόσμος του! Ο μαγικός, ελπιδοφόρος, πανέμορφος κόσμος του! Απρόσιτος στη λογική και στην "αλήθεια".
Παρακαλώ σας μη.
Μην τον αγγίζουμε.
Μην επεμβαίνουμε εν ονόματι καμίας, μα καμιάς απολύτως πρόφασης. Ατόφιος νάναι. Όπως τον στήνει η φαντασία του. Μ΄όλες τις προεκτάσεις. Τ΄οξυγόνο της!...
Μην τον αγγίζουμε. Γιατί εκτός απ΄τη ζωή που του προσφέρει με της χαράς το αίσθημα, ένα κομμάτι του, το ποιο δροσερό κι ολοζώντανο ίσως, θα καταχωνιαστεί κάπου στη μνήμη του, να τον λυτρώνει σαν θα μεγαλώσει από της πραγματικότητας τα "πρέπει" Άμποτε...
.
(ΧΙΜ_27-12-10)
