Οι Κυριακές
δεν ξεχωρίζουν πιά.
Υπήκοοι της αποικίας «Μοναξιά του πλήθους»
πιστά τους νόμους της υπηρετώντας
καταργήσαμε:
το σινεμά της γειτονιάς,
τη βόλτα στην πλατεία,
των επισκέψεων - με συγγενείς, γνωστούς και φίλους
την ανταλλαγή.
Και προοδευτικά
την φιλάρεσκη λάγνα κυριακάτικη πλήξη μας.
Κι αφού
με σημάδι πλέον κανένα
δεν καθορίζονται οι Κυριακές
τις διαγράφουμε
εντασσόμενοι πλήρως στον ρυθμό της εποχής.
(ΧΔ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
