Πάρε το δρόμο της αναμονής.
Στην άκρη θα με βρεις να περιμένω.
Θα με γνωρίσεις. Άσπρο κρινανθό
στο βραχο, από ήλιο μεθυσμένο.
Δύσκολος δρόμος. Ίσως κουραστείς.
Μέτρο σου η λαχτάρα ακονισμένο.
Θα με γνωρίσεις. Φλέβα του νερού,
δώρο της πέτρας για το διψασμένο.
Δρόμος- που λέει- οι αιώνες μολογούν
εκείνοι πως τον έχουν ανοιγμένο.
Ξεκίνα και θα με γνωρίσεις. Φοινικιά
στον ίσκιο μου να γείρεις περιμένω.
ΙΣΒ
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
