Κι’ εσύ, στ’ αλήθεια, κάποτε
τότε πού ξέχωρα έστεκες
με όνειρα εξαίσια, είχες ξεκινήσει.
Κι’ είχες ψυχή απαλή σα λούλουδο
Κι’ ήταν η σκέψη πάλευκη λουσμένη μέσ’ στο φως.
Τότε...
(τι όνειρο πλάνο!)
Πανώρηα τα μελλούμενα π’ αγνάντευες
Κι’ άπλετο πόθον ένιωθες
το μύρο της ανθρώπινης αγάπης σου
τριγύρω να σκορπάς.
Και τώρα...
Τώρα κραυγές καημού κι’ οδύνης
κραυγές απελπισμένες
βγαίνουνε από τα χείλη σου,
χείλη πλασμένα για χαμόγελο
για ύμνο στην Ομορφιά.
Το 1952 εκδηλώθηκε επιδημία τύφου στο χωριό. Οι υγειονομικές αρχές τότε θεώρησαν σαν αιτία της μόλυνσης τις κορύτες στις βρύσες και στα πλαίσια των έργων εξυγίανσης αντικατέστησαν τις καλαίσθητες πέτρινες πελεκητές κορύτες με ακαλαίσθητους μεταλλικούς σωλήνες. Δεν τους πέρασε από το μυαλό ότι το νερό θα μπορούσε να είχε μολυνθεί από το πέρασμά του κάτω από αυλές και σπίτια, αφού οι βρύσες ήταν σε σημείο χαμηλότερο από τα σπίτια. Το υδραγωγείο που έφερε καθαρό νερό από την Κοκκινόβρυση έγινε αργότερα, το 1959.
