Φαίδων-Γεώργιος Δημόπουλος
.
Μ’ ανέρωτο κρασί μεθώ
και δεν μπορώ ν' αντισταθώ
στα πάθος που ξεσκίζει την καρδιά μου.
.
(Μυριόγνωρη και ολόποθη στιγμή
δροσίζοντας τη ζωή μου τη στεγνή).
.
Κι’ ίσως για λίγο λυτρωθώ
στη μοναξιά καθώς βρεθώ
και διώξω κάθε ανθρώπινο μακριά μου.
(Μα, ώ Θέ μου, πόσο γρήγορα περνά
το πλάνεμα πού νέκταρ με κερνά!)
Μ’ ανέρωτο κρασί μεθώ
μόλις ανάερος απλωθώ
στης Τέχνης τα φτερά — χαρά, χαρά μου !