Νιότη που μόλις άνοιξε τα κρινοπέταλα της
και που γλυκολικνίζεται σ΄όνειρα ελκυστικά,
πανέμορφο κι΄ αυθόρμητο τ’ αγνό φτερούγισμα της,
ανθόσπαρτος ο δρόμος της κι’ όλα γιορταστικά.
Νιότη πού μόλις άνοιξε τα κρινοπέταλά της
τρέμω ατη σκέψη πώς μπορεί ποτέ να μαραθούν.
Βόηθα, Θέ μου, μη σπάσουνε τ' ανέγγιχτα φτερά της
κι΄ οι ελπίδες μου χαθούν...
Το Δημοτικό Σχολείο άρχισε να χτίζεται τον Αύγουστο του 1936. Επειδή τότε δεν πήγαινε αυτοκίνητο στου Σέρβου, τα τσιμέντα τα κουβάλησαν με μουλάρια από τα Λαγκάδια. Τις σιδερόβεργες όμως για την πλάκα, λόγω του μήκους τους και της φύσης του μονοπατιού δεν μπορούσαν να τις φορτώσουν στα ζώα και γι' αυτό τις κουβάλησαν οι Σερβαίοι στον ώμο από τα Λαγκάδια. Οι εργασίες σταμάτησαν λόγω του πολέμου και συνεχίστηκαν μετά το 1949. Οι αίθουσες του σχολείου άνοιξαν για τους μαθητές το 1954.
