Όπως έχω περιγράψει και σε άλλο άρθρο, στο χωριό μας τις Απόκριες έσφαζαν σχεδόν όλοι τα γουρούνια τους και υπήρχε ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας σε όλη αυτή τη διαδικασία.

Μετά την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου, που άνοιγε το Τριώδιο, τη Δευτέρα το πρωί συγκροτούνταν ομάδες πατριωτών 4-5 ανδρών, που αναλάμβανε το έργο. 

 Πριν από όλα έβαζαν το λεβέτι (καζάνι) στη φωτιά, ώστε  να βράσει το νερό. Στη συνέχεια έσφαζαν το γουρούνι και η πρώτη τους δουλειά ήταν να βγάλουν το καρύδι (το πάνω μέρος του λάρυγγα) και να το ρίξουν στα κάρβουνα να ψηθεί.

Το κρέμασμα στο πατερό

 Στη συνέχεια κρεμούσαν το γουρούνι στο πατερό ανάποδα και αφού χαιρετούσαν τη νοικοκυρά, πήγαιναν για το επόμενο «θύμα». Σχετικά με το κρέμασμα του χοιρινού υπήρχε και η φράση που λέγανε: «Αυτός κρεμάει γουρούνι στο πατερό», εννοώντας «καλός νοικοκύρης». Αν δεν τελείωναν τη Δευτέρα το σφάξιμο των γουρουνιών που είχαν προγραμματίσει, ή αν δεν το επέτρεπαν οι καιρικές συνθήκες, συνέχιζαν την Τρίτη ή και την Τετάρτη. Το γουρούνι έμενε κρεμασμένο στο πατερό 3-4 ημέρες, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Αυτές τις μέρες όλο και κάποιο κοψίδι έκοβαν για να φάει κάποιος που ήταν κουρασμένος ή και όλη η οικογένεια. Μετά τις μέρες αυτές  τεμάχιζαν το χοιρινό, έβγαζαν το δέρμα μαζί με το λίπος σε λωρίδες (πάχος περίπου από 4 έως 8 εκατοστά) και το έβαζαν μέσα σε καζάνι με κρύο νερό για να λευκανθεί. Σε άλλο καζάνι έβαζαν το υπόλοιπο για να καθαρίσει από τα αίματα και το άφηναν συνήθως ένα εικοσιτετράωρο.

Τα λουκάνικα

Τα πνευμόνια τα έκοβαν μικρά κομματάκια και μαζί με σιτάρι, το οποίο έκοβαν πλιγούρι τρίβοντάς το επάνω σε μια πλάκα με μια πέτρα σε σχήμα κυλίνδρου, γέμιζαν το παχύ έντερο και το έψηναν στο φούρνο. Αυτές ήταν οι λεγόμενες «ωματιές» που ήταν ένα εκλεκτό φαγητό για την εποχή εκείνη. Το κεφάλι και τα πόδια τα έκαναν πηχτή (πατσά). Άνοιγαν το κεφάλι στη μέση, πετούσαν το μυαλό (σε άλλες περιοχές το έτρωγαν) και μετά το βράσιμο έβγαζαν τα κόκαλα, έριχναν τα σχετικά μυρωδικά, σκόρδο και ξύδι ή λεμόνι και έτρωγαν την πηχτή ζεστή ή κρύα.