Από το χωριό στον Αγιαντριά.

Απόγευμα προπαραμονής Παναγίας 2007. Εκεί που συζητούσαμε στο προαύλιο της κάτω εκκλησιάς και αγναντεύαμε προς το κατάκωλο, λέει ο ένας: Πάμε αύριο στο παλιόκαστρο; Καημό το έχω να ανεβώ πάνω στο βουνό, δεν έχω πάει ποτέ. Η απάντηση ήταν άμεση και από τους άλλους δύο της παρέας.

Πάμε.

Το εκκλησάκι του Αγίου. Ανδρέα μετά την επισκευή.

Έτσι την άλλη μέρα το πρωί κινήσαμε οι δύο από τη Ράχη, αφού εφοδιαστήκαμε με τα κατάλληλα παπούτσια, καπέλα και ασφαλώς μαγκούρες. Δυστυχώς κινήσαμε πολύ αργά για τέτοια διαδρομή (γύρω στις 09.30 ) και η ημέρα ήταν πολύ ζεστή. Λάθος μας βέβαια, αλλά τα λάθη στη ζωή ασφαλώς ...πληρώνονται. Έτσι ταλαιπωρηθήκαμε λίγο περισσότερο και ιδρώσαμε αρκετά. Όμως δεν πειράζει. Άξιζε τον κόπο. Αφού περάσαμε το Παπαθωμαίικο σπίτι και ανηφορίσαμε στο σπίτι του Τάσου Γεωργακόπουλου, συναντήσαμε μια παρέα πατριωτών που είχε πάει πρωί-πρωί στον Αγιολιά «να προσκυνήσει» και επέστρεφε. "Αμ δεν θα βγείτε τέτοια ώρα επάνω, λέει ένας της παρέας τους. Αν χρειαστείτε πάντως κρασί έχουμε αφήσει ένα μπουκαλάκι στο ξωκλήσι του Αγιολιά, λέει ο άλλος". (Οι φίλοι ...τα είχαν «κοπανίσει» πρωί-πρωί). Χαιιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Σε λίγα μέτρα πιο πέρα προστέθηκε και ο τρίτος της παρέας. Περνώντας από το σπίτι του «Πελιτζή» κοντοσταθήκαμε και ο «πρεσβύτερος» της παρέας μας εξήγησε πως στο σπίτι αυτό υπήρχε κρυφή στοά κάτω από το δρόμο και επικοινωνούσε το κατώι με τον κήπο. Ακόμη μας είπε πως ο επάνω τοίχος του σπιτιού ήταν διπλός και φτιαγμένος κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργείται κρυψώνα-αποθήκη μεταξύ των δύο τοίχων, χωρίς κανείς να μπορεί να το υποψιαστεί. Συνεχίσαμε το δρόμο μας σχολιάζοντας διάφορα πράγματα από όσα συνήθως βλέπαμε μπροστά μας.

Περνώντας από το σπίτι των κληρονόμων του Ι. Λιατσόπουλου (Ζευκιλή), μας έκανε εντύπωση ο πέτρινος τοίχος και η δεξιοτεχνία που οι μαστόροι εκείνης της εποχής, δουλεύανε την πέτρα. Αξίζει τον κόπο αν περάστε από εκεί να το προσέξετε. Στην απέναντι ακριβώς πλευρά παρατηρήσαμε να προβάλλουν εντυπωσιακά πολλές τσιμέντινες κολώνες του υπογείου μεγάλης νεοαναγειρόμενης οικοδομής. Σημεία των καιρών, ενδεικτικά του μέλλοντος του χωριού. Λίγο πιο πάνω, στο τέλος του χωριού αναγνωρίσαμε το μέρος που παλιά υπήρχε παραδοσιακό πέτρινο σπίτι του Μήτσιου Κωνσταντόπουλου (Κουμουστιώτη), το οποίο εγκαταλήφθηκε και τώρα δεν υπάρχει ούτε πέτρα. Ανηφορίζοντας περάσαμε αριστερά από το εντυπωσιακό πέτρινο σπίτι του πατριώτη μας Γιάννη Παναγόπουλου -προέδρου της ΓΕΣΕΕ-, στη συνέχεια δεξιά από του «Παπά τ΄αλώνι» και τέλος φτάσαμε στον Αγιανδριά που ήταν και η πρώτη μας στάση.

O Αγιανδριάς και τα προβλήματα του Ναού

Εκεί «ο πρεσβύτερος» που εντρυφεί σε θέματα ιστορίας του τόπου μας, μας ξενάγησε και μας έδειξε τα σημεία που υπήρχαν τα παλιά τείχη του

Η λίμνη της Ξάκος

καθολικού μοναστηριού καθώς και το σημείο που υπήρχε το υδραγωγείο και έφερνε νερό από τη «λίμνη της Ξάκος». Το εκκλησάκι του Αγιανδριά, που αμέτρητες φορές το είχαμε επισκεφθεί όσοι είχαμε χωράφια στην περιοχή, είχε ένα σοβαρό πρόβλημα. Στο πίσω μέρος του ιερού που ήταν σκεπασμένο με χώματα, τα νερά περνούσαν στο ιερό και είχαν προκαλέσει σημαντικές φθορές. Ευτυχώς το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε οριστικά με την φροντίδα του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου. Την επιμέλεια των εργασιών είχε το μέλος Γιάννης Θ. Σχίζας, που είναι και πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου του χωριού. Μπράβο του γιατί έκανε σωστή δουλιά. Επειδή και στην οροφή εμφανίζεται ανάλογη υγρασία, είναι ανάγκη να γίνει κεραμοσκεπή για να αντιμετωπιστεί και εκεί το πρόβλημα. Παράκληση στους πατριώτες (κυρίως στους πανωμαχαλίτες και σε αυτούς που είχαν χωράφια στην περιοχή) να βοηθήσουν να γίνει η κεραμοσκεπή στο μικρό μας εκκλησάκι, που έχει αιώνων ιστορία.

Θέα Φραζινέτας και Έριζας από Αγιολιά.

Από τον Αγιανδριά στο Παλιόκαστρο. Μετά τον Αγιανδριά συνεχίσαμε στον καινούριο δρόμο για τον Αγιολιά.Στη μέση του δρόμου συναντήσαμε έναν από τους δύο τσοπάνηδες του χωριού (Γιώργο Δάρα) που έβοσκε τα γίδια του. Συγχαρητήρια πάντως στο Γιώργο, που με τις δραστηριότητές του «φυλάει τα έρημα του χωριού» και δίνει μια ανάσα ζωής στο τόπο. Φτάσαμε στον Αγιοιά, ανάψαμε κερί και κατευθυνθήκαμε προς την κορυφή του βουνού μέσα από τις πεζούλες, τα πουρνάρια και την υπόλοιπη βλάστηση. Δυστυχώς δεν υπάρχει διαμορφωμένο μονοπάτι που να το ακολουθήσει κάποιος και να βγει στην κορυφή. Τελικά προχωρώντας ο ένας πίσω από τον άλλο και σπρώχνοντας τα κλαδιά των δένδρων με τα χέρια και τις μαγκούρες, φτάσαμε στο ποιο ψηλό μέρος του βουνού. Το θέαμα ήταν καταπληκτικό και δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Στην κυριολεξία βρεθήκαμε «κάτω από το Θεό». Η ορατότητα ήταν απεριόριστη. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε πως μπορεί κανείς να δει το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου.

Ερείπια από πέτρες στο Παλιόκαστρο

Επι τόπου ξενάγηση. Κοιτάζοντας προς την πλευρά της Φραζινέτας φαίνονται η περιοχή της Ολυμπίας, ο Πύργος, το Κατάκολο, η θάλασσα και στο βάθος η Ζάκυνθος. Λίγο νοτιότερα η κοιλάδα του Αλφειού και απέναντι τα βουνά της Φιγαλείας και η Ανδρίτσαινα. Βόρεια φαίνεται ο κάμπος της Πηνείας, τα βουνά της Αχαΐας (Ερύμανθος, Παναχαϊκό) και ανατολικότερα η Κυλλήνη. Χαμηλά, στα πόδια του βουνού ο Μπούφης και απέναντι τα Λαγκάδια, ο δρόμος Λαγκαδίων - Ολυμπίας, και τα χωριά Τρόπαια, Σταυροδρόμι, Δόξα και άλλα. Όποιος δεν έχει ανέβει στον Παλιόκαστρο, δεν έχει ιδεί τίποτα. Κάτι ήξεραν φαίνεται οι πρόγονοί μας που πήγαν εκεί και έφτιαξαν το κάστρο τους. Ας σημειωθεί πως εκτός από την καταπληκτική ορατότητα η περιοχή έχει και φυσική προστασία, παράγοντας ιδιαίτερα σημαντικός εκείνη την εποχή, για την επιλογή του τόπου που θα χτιζόταν ένα κάστρο. Ο «ξεναγός μας» μας έδειξε που ήσαν τα τοιχία του κάστρου και μας εξήγησε γιατί θεωρεί πως αυτό το κάστρο ανήκει πιθανότατα στην μυκηναϊκή εποχή (Περισσότερα)

Επιστροφή από την Τρανηβρύση.

Η τρανηβρύση παλιά με τις κορύτες.

Αφού καθίσαμε λίγο στις πέτρες να ξεκουραστούμε, υπό τον καυτό ήλιο, συνεχίσαμε το δρόμο της επιστροφής από την άλλη πλευρά του βουνού, μέσω "καιρόρεσης", προς την περιοχή της Τρανηβρύσης. Ευτυχώς σε αυτό το μέρος υπήρχε κάποιο μονοπάτι και η κατάβασή δεν ήταν τόσο δύσκολη, όσο η ανάβαση. Βγήκαμε τελικά στην περιοχή της "Κρόπας" μετά πορεία 2,5 ωρών και στη συνέχεια κατεβήκαμε στην τρανηβρύση και από εκεί επιστρέψαμε στο χωριό. Μια εμπειρία που θα μας μείνει αξέχαστη. Σας συνιστούμε αυτή τη διαδρομή με την πρώτη ευκαιρία. Το προνόμιο της ορατότητας που έχει ο τόπος μας από το παλιόκαστρο δεν νομίζουμε πως το έχει άλλη περιοχή της Ελλάδος! Καιρός δεν είναι να το εκμεταλλευτούμε;

Πριν απ΄ όλα πάντως αυτό που προέχει είναι να γίνει ένα δρομάκι για να μπορεί κανείς να επισκεφθεί τον χώρο σχετικά εύκολα. Απευθύνουμε το σχετικό αίτημα στο Τοπικό Συμβούλιο του χωριού μας και στην υπεύθυνη των πολιτιστικών θεμάτων του Δήμου Ηραίας αντιδήμαρχο κυρία Θανοπούλου, να επιληφθούν του θέματος. Ο Σύνδεσμος είναι βέβαιο πως θα συνδράμει σε αυτή την προσπάθεια. Ελπίζουμε πως μέχρι του χρόνου, που θα επισκεφθούμε ξανά το παλιόκαστρο, να έχει γίνει το δρομάκι και να μη μας τρυπήσουν τα πουρναρόφυλα τα χέρια.

Χ . Ι. Μαραγκός

.