Η επανάληψη μήτηρ της μαθήσεως!...
Όταν τσάπωσα λιγάκι και έγιανα εφτά χρονών, ήρθε η ώρα μου να πάω και εγώ στο σχολειό, τα γράμματα, σπουδάγματα, πολλά για να μάθω.
Ο παππούς μου ο γέρο Νύσιος, σε όλα του τα εγγόνια του μας αγόραζε την φυλλάδα και μας ευχόταν γράμματα πολλά να μάθουμε να γίνουμε καλοί ανθρώποι χρήσιμοι ...
Και όλο συχνά μας ορμήνευε και μας έλεγε:
-Να μάθετε γράμματα πολλά, να ξεστραβωθείται, να μην είναι τα μάτια σας τυφλά και το μυαλό σας κλούβιο, κουλούκι, σαν το δικό μου...
Να μάθουτε στο δρόμο να περπατάτε μοναχά σας, να μη έχετε ανάγκη να πηγαίνετε στα αχνάρια των άλλων, πίσω από τους άλλους, που ξέρουν δύο αραδούλες γράμματα..
Όποιος πηγαίνει πίσω από τα γαϊδουρομούλαρα μόνο τα καρφοπέταλα μαζεύει και ακούει μόνο του γαϊδάρου την πορδή και προκοπή δεν κάνει...
Να μη σας τραβάνε και σας πηγαίνουν αυτοί και όποιοι άλλοι, όπου θέλουν, κατά τα συμφέροντά τους...
Να μάθουτε να περπατήσουτε μόνοι σας, πιο πέρα από τον Αρτοζήνο, την Δημητσάνα και τα Λαγκάδια, για να ειδούτε πως ζει ο άλλος κόσμος...
Να ειδούτε να γνωρίσετε τον κόσμο και να καταλάβετε αυτό που πρέπει...
Που είναι καλύτερα, εδώ, ή εκεί;...
Και εκεί, όπου είναι καλύτερα να στήσετε το κονάκι σας, να κάνετε κορωνιό και προκοπή...
Μας αγόραζε ο παππούς, με χαρά μεγάλη και με πολλές ευχές, την πλάκα, το κοντύλι, το μαύρο το μολύβι, το τεσσαροχάρακο τετράδιο που στο εξώφυλλο του στο από έξω μέρος του, είχε γραμμένο, τυπωμένο, την μικρή προπαίδεια μέχρι το εκατό ...
Την προπαίδεια τώρα την λένε άβακα...
Τώρα αυτή, δεν την βλέπω, δεν υπάρχει γραμμένη όπως τότε στα τετράδια στο εξώφυλλο....
Το γιατί δεν ξέρω...
-Ετούτο εδώ το εξώφυλλο το βλέπετε μας έλεγε, έχει μεγάλη αξία!.
Απέξω, φαρσί, πρέπει να τους μάθουτε τους αριθμούς που λέει, απέξω και ανακατωτά να τους ξέρετε, για να ξέρουτε να λογαριάζετε, να μη σας κοροϊδεύει ο άλλος....
Το φυλλαράκι αυτό, όταν γεμίσει με γράμματα το τετράδιο να μη το πετάξετε όπως είναι, ούτε για ξάναμμα στην φωτιά να το βάλετε, ούτε να φτιάξετε με το φυλλαράκι αυτό βαρκούλες, αεροπλανάκια... Και άλλα παιχνιδάκια....
Αυτό το φυλλαράκι όμορφα να το σχίσετε και στην τσεπούλα σας να το έχετε και όπου βρεθείτε και σταθείτε να το βγάζετε, να το διαβάζετε και απέξω να το λέτε....
Άμα το μάθουτε πολύ καλά αυτό, θα ξέρετε την αριθμητική και δεν θα σας βαράει ο δάσκαλος με τον χάρακα...
Και ο δάσκαλος, όλο το μπράβο θα σας λέει....
Όμως τις συμβουλές αυτές του παππού, τότε ποιος τις άκουγε, μέσα στο μυαλό του για να τις βάλει;...
Αυτά ήθελε και επιθυμούσε ο παππούς και άλλα σκεφτόταν και κάνανε τα εγγόνια του...
Εγώ στο σχολειό σαν πήγαινα μέσα στην σάκα έβαζα την πλάκα με το κοντύλι, την φυλλάδα και το τεσσαραχάρακο τετράδιο...
Μας έλεγε στο σχολειό, ότι μας έλεγε ο δάσκαλος, μα ο νους μου (μας) αλλού πηλάλαγε.
Σκεφτόταν τα παιγνίδια, και εκεί ήταν προσηλωμένος!...
Ήταν αφοσιωμένος ο νους μου, στον τσίλικα, στις αμάδες, στο κρυφτό και στην σφεντόνα για κανένα τσιροπούλι, να νοστιμίσει η γλώσσα μας που όλο μπομπότα, σμιγάδι, λεποντιές και λάχανα ήσαν, το παντοτινό φαΐ μας...
Καθημερινή, γιορτή και σχόλη, το ίδιο...
Τότε κάναμε καθημερινά τον σταυρό, την προσευχή μας, στην Παναγιά και στο Χριστό φαί- ψωμάκι για να υπάρχει!....
Και είμαστε χαρούμενοι και γελαστοί όταν στο σπίτι αυτό το ψωμάκι υπήρχε...
Σαν σχόλαγα από το σχολειό, την σάκα μου, από την εμπατή την πέταγα μέσα και όπου πάει...
Και ποιος ήταν στο σπίτι για να μας συμβουλέψει ή και να μας μαλώσει;
Κανένας....
Ο πατέρας μάστορας ολοχρονίως στην ξενιτειά πήγαινε για δουλειά για να φέρει Πάσχα και Χριστούγεννα τα καλά καζάντια, η φαμελιά για να ζήσει...
Και άλλοτε έφερνε και άλλοτε όχι... Υπήρχε παντού φτώχεια- ανέχεια...
Η μάνα μπονώρα την αυγή, πριν σκάσει στην ανατολή ο ήλιο, έφευγε για να προφτάσει τις αγροτικές δουλειές και τα παιδιά μονάχα στην προστασία του Χριστού, της Παναγιάς, αφημένα.... Και έγνοια, προστασία από κανέναν...
Ελευθερία απόλυτη!...
Σκληρή ζωή...
Εγώ έπαιρνα την σφεντόνα μου, και πήγαινα για κυνήγι, τσιροπούλια για να σκοτώσω... Αλλά αυτά ήσαν πιο έξυπνα από μένα και αμέσως φτερακάγανε....
Και ο γέρο παππούς μου που όταν θάμπιζαν τα μάτια του και με έβλεπε, με στενοχώρια έλεγε:
-Άκου παιδάκι μου, άκου και κάτσε και διάβασε δύο αράδες από την φυλλάδα....
Και τούτο που θα σου πω, βάλτο και δέστο καλά μέσα στο μυαλό σου...
" Του ψαρά και του κυνηγού το πιάτο, δέκα φορές είναι αδειανό και μια φορά είναι γεμάτο."
Που μυαλό εγώ τότε για τέτοια;...
Μόλις διάβαζα και προχώραγε ο δάσκαλος δύο τρία φύλλα από την φυλλάδα, εγώ έσχιζα από την φυλλάδα τα προηγούμενα φύλλα και έφτιαγνα αεροπλανάκια και βαρκούλες....
Ο παππούς μου είχε καημό να μάθω γράμματα και με χίλιες στερήσεις μου αγόραζε καινούργια φυλλάδα, για να μη με βαράει ο δάσκαλος και είχα δύο φυλλάδες, μία στο σχολείο και μια για παιχνίδια....
Και από το φιλότιμο του παππού, γλίτωσαν τα χέρια μου από τον δάσκαλο κάμποσο ξύλο....
Στο Δημοτικό ο δάσκαλος σε κάθε λάθος λέξης, μας έβαζε τιμωρία και μας χτυπούσε με την βέργα, ή το χάρακα, το λιγότερο πέντε ξυλιές στο ένα χέρι και πέντε στο άλλο και να γράψουμε 100 φορές την σωστή λέξη!
Μετά που να είχαμε το νου μας;...
Στον μαυροπίνακα, ή να χουχουλάμε κρυφά τα χέρια από το ξύλο, το κρύο και την παγωνιά του χειμώνα...
Συμπόνοια από κανέναν...
Ήθελε η Φύση, ο Θεός και επιβιώσαμε!....
Άλλες εποχές,άλλες συνήθειες...
Τότε δεν είχε χαϊδολογήματα, θέλαμε δεν θέλαμε τα μαθαίναμε τα λιγα γράμματα με το ζόρι, ή αν δεν διορθωνόμαστε, δεν τα μαθαίναμε, είμαστε στούρνοι, μας άφηνε ο δάσκαλος στην ίδια τάξη και στην χλεύη όλων, των έξυπνων που μας κορόιδευαν!
Αν παντού στην Δημόσια Διοίκηση ίσχυε αυτό το απλούστατο μέτρο, που εφάρμοζε ο δάσκαλος σε πόσο ψηλό επίπεδο απόδοσης θα είχαν φέρει τα δυο σοφά γνωμικά της επανάληψης....
"Μητέρα της σοφίας η επανάληψη"
"Γηράσκω αεί διδασκόμενος"
Και το σοφό!... "Ο διδάσκων διδάσκεται!..."
Και το καλύτερο από όλα, της λαϊκής σοφίας:
"Το ζόρι βγάζει λάδι..."
Παντού πρέπει να είναι ένα διαρκές σχολείο...
Σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής...
Ο δ/ντής πρέπει να είναι ηθικός και παντογνώστης στο αντικείμενο του....
Να γνωρίζει τον τρόπο να ενεργοποιεί το έμψυχο και άψυχο κεφάλαιο- το ανθρώπινο δυναμικό...
Ο προϊστάμενος να είναι δάσκαλος, καθηγητής στην δουλειά που κάνει, όλους τους άλλους να δασκαλεύει, για να τους κάνει άξιους, παραγωγικούς, αποτελεσματικούς, να τους ενθαρρύνει, στη δουλειά που κάνουν για να μερακώνονται και να μη την φοβούνται...
Και ο δάσκαλος τα καινούργια πρέπει καλά να μαθαίνει πρώτα - πρώτα αυτός, για να τα μάθει και στους μαθητές του και ο ίδιος να μην είναι ξεπερασμένος και από μόρφωση καθυστερημένος, στούρνος- καλτισμένος...
Αλλά εμείς, ούτε οι ίδιοι να μάθουμε θέλουμε, ούτε τους άλλους να τους μάθουμε, τουλάχιστον αυτά που ξέρουμε, για να διαχέεται η γνώση και να πολλαπλασιάζεται η αποτελεσματικότητα, η προκοπή!
Νοιαζόμαστε μόνο να περνάμε καλά το σήμερα, γι' αυτό η αχλάδια έχει πίσω την ουρά!
Γίνεται προκοπή έτσι, με αδράνεια και αδιαφορία;...
Άμ δεν γίνεται...
Χρειάζεται υπομονή, επιμονή και μεγάλη θέληση....
Και ο Θεός δεν επαινεί τον ενεργητή ( δεν δίνει προκοπή στον έξυπνο) αλλά στον πάσαημέρη ( δίνει προκοπή και ευημερία σε αυτόν που ασχολείται με υπομονή, επιμονή και θέληση και κάνει την προσπάθεια του, κάθε ημέρα)
"Τα αγαθά κόποις κτώνται"
Γιάννης Στ. Βέργος {gortyios.isv}
27/11/2019