Με την ευκαιρία των εκλογών στις 16 Σεπτεμβρίου 2007 θα προσπαθήσω να καταγράψω κάποιες σκηνές πού θυμάμαι πριν από μισό περίπου αιώνα και συγκρίνοντας το τότε με το τώρα, δεν θα βρούμε και πολλές διαφορές. 

Εκλογές 16.11.1952

Οι υποψήφιοι των κομμάτων τύπωναν μεγάλες ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους, και ήταν τυχερός όποιος κατόρθωνε να εξασφαλίσει μια τέτοια φωτογραφία πού την αναρτούσαν στα σπίτια κάτω από τα εικονίσματα.

Ήταν μεγάλη τύχη και κολακεία συνάμα να σφίξει κάποιου το χέρι ο Βουλευτής και να τον κεράσει ένα λουκούμι, ναι ένα λουκούμι !

Θυμάμαι στις εκλογές του 1952 ένα μουντό απόγευμα πού σουρούπωνε με καταχνιά και ανεμόβροχο, πολλούς παππούδες και πατεράδες μας στριμωγμένους στο μικρό καφενείο του μπάρμπα Γιάννη του Παντελέχου,να παίζουν κολ(ι)τσίνα μέσα στη θολή ατμόσφαιρα από τους καπνούς των χύμα τσιγάρων ΚΑΡΕΛΙΑ πού φώτιζε η λάμπα ΛΟΥΞ του μαγαζιού, όταν άνοιξε η πόρτα και κάποιος είπε ότι ήρθε ο ΤΣΟΥΡΝΟΣ.

Ο Τσούρνος ήταν υποψήφιος βουλευτής αν θυμάμαι καλά με το ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ του Παπάγου, καταγόμενος από τη Δημητσάνα.

Πολύ επιβλητικός, μα πάρα πολύ επιβλητικός γιατί ήταν χονδρός και κάθε χονδρός εκείνα τα χρόνια έχαιρε ιδιαιτέρας υπολήψεως, διότι φάνταζε στα μάτια όλων των υποσιτισμένων και αδύνατων, πού ήταν η απόλυτη σχεδόν πλειοψηφία των ανθρώπων, ότι επρόκειτο για κάποιο καλό άνθρωπο πού είχε τον τρόπο να ζει καλά, λες και όλοι οι άλλοι είμαστε οι κακοί.

Σαν μπήκε στο μαγαζί ο υποψήφιος βουλευτής, όλοι σηκώθηκαν, τους είπε βιαστικά δυο κουβέντες, δεν θυμάμαι ούτε κατάλαβα τι, αλλά θυμάμαι την προστακτική του προς τον μπάρμπα Γιάννη. «Γιάννη κέρασέ τους όλους ένα λουκούμι>>. «Ακολούθησε ο γύρος του ξύλινου κουτιού με τα λουκούμια και έγινε διανομή ασπρόμαυρων φωτογραφιών του Τσούρνου.

Βρέθηκα στο μαγαζί πού με είχε στείλει η γιαγιά μου να θυμίσω στον παππούλη μου ότι ήταν ώρα να μαζευτεί στο σπίτι.

Έφυγα προβληματισμένος, αν και μικρό παιδί, με την προστακτική του Τσούρνου, «Γιάννη, κέρασέ τους ένα λουκούμι», πολύ προσβλητικό….!.

Συνήθιζαν, όπως και σήμερα οι πολιτευτές, να εκτυπώνουν φωτογραφίες τους, να τις μοιράζουν και να τις τοιχοκολλούν. Θυμάμαι στις εκλογές του 1961 στα Λαγκάδια πού ήμουν μαθητής, ότι είχαν κολλήσει φωτογραφίες σε μια κολώνα της ΔΕΗ έξω από την εκκλησία των Ταξιαρχών. Κάποιος αντιφρονών προφανώς με τον εικονιζόμενο στη φωτογραφία, άρχισε να τις σχίζει. Η πράξη του προκάλεσε την αγανάκτηση και οργή μιας ηλικιωμένης κυρίας, της Σακελλάραινας, πού είχε σπίτι πάνω από την εκκλησία και άρχισε να φωνάζει υπό το κράτος αμόκ « Ρε ποιος είσαι εσύ πού "στσίζεις" τους Βασιλιάδες, πού να σου κοπούν τα χέρια, πού να σού βγουν τα μάτια και να πέσουν στην ποδιά σου….»

Όλοι Βασιλιάδες……….αλήθεια τι απλοϊκοί άνθρωποι.

Εκλογές στις 19.2.1956

Τα μούτρα των "πασάδων πατεράδων μας" χάλασαν, γιατί για πρώτη φορά δόθηκε το πολιτικό δικαίωμα στις γυναίκες και ψήφισαν.

Εκλογές δεκαετίας 1960

Είχε αρχίσει από το 1955 η εγκατάλειψη του χωριού και πολλοί πατριώτες είχαν έρθει στην Αθήνα, αλλά τα εκλογικά μας δικαιώματα τα είχαμε αφήσει στο χωριό, και μόνο εκεί μπορούσαμε να ψηφίσουμε.

Οι τότε πολιτευτές για να εξασφαλίσουν ψήφους ενοικίαζαν λεωφορεία για τη μεταφορά των ψηφοφόρων στο χωριό. Ο κάθε υποψήφιος είχε και τον κομματάρχη του πού ειδοποιούσε τους πατριώτες ότι ο τάδε υποψήφιος βάζει λεωφορείο για το χωριό. Η επικοινωνία μεταξύ των πατριωτών γινόταν στο καφενείο «Το Στέμμα» στην Ομόνοια, πού όποιο απόγευμα και να πήγαινε κάποιος θα συναντούσε πατριώτες.

Για πολλούς αρκούσε η δωρεάν μετάβαση για να δώσουν την ψήφο τους στον υποψήφιο πού πλήρωνε το λεωφορείο, αλλά πάντα υπήρχαν και οι πονηροί.

Όταν το λεωφορείο περνούσε μέσα από την Τρίπολη, Λεβίδι η Βυτίνα, γινόταν μεγάλος ντόρος με ζητωκραυγές υπέρ του υποψηφίου .Στη Βίβλο αναφέρεται:

«Περίσευμα καρδίας λαλεί η γλώσσα». Έτσι ένας καλός και συμπαθέστατος πατριώτης στις εκλογές του 1963 ενώ ταξίδευε με λεωφορείο ενός από τους γνωστότερους πολιτευτές, τον ξέχασε στο δρόμο πού λέμε και περνώντας μέσα από το Λεβίδι, βροντοφώναζε «Τσάκαλος–Τσάκαλος…». (Ήταν πολιτευτής άλλου κόμματος από την Κοντοβάζαινα και συγγραφέας ενός ωραίου βιβλίου με τίτλο Δραπέτης της φτώχειας), ξύλο φυσικά δεν έφαγε, αλλά όλοι μας ξεσπάσαμε στα γέλια.

Σήμερα υπάρχει αντιστοιχία με την τότε πρακτική, αφού τα κόμματα ναυλώνουν αεροπλάνα για τη δωρεάν μεταφορά ψηφοφόρων, κυρίως από το εξωτερικό.

Κομματάρχες υπήρχαν πάντα.

Αυτά για την ιστορία.

Θ. Γ. Τρουπής (Γκράβαρης)