Χρήστου Ι. Μαραγκού.

Ο Νικόλαος Β. Μαραγκός  (1866-1921) ήταν πατέρας  του πατέρα μου. Ήταν ένας δραστήριος Σερβαίος για την εποχή του και φρόντισε να αφήσει στα παιδιά του αρκετά «χαρτιά» (συμβόλαια, συμφωνίες, διαθήκες κλπ), από τις ποικίλες  δραστηριότητές του. 

Πάνω. Ο πεθερός του Ν. Β. Μαραγκού  "Θανασάκος" (1840-1931) από τους μακροβιότερους Σερβαίους  εκείνης της εποχής. Ίσως είναι και η ποιό παλιά φωτογραφία Σερβαίου (δεκαετία 1920) Κάτω. Η κόρη του Κανέλλα και σύζυγος του Ν. Μαραγκού.

Μερικά  από  αυτά  θεωρώ πως  έχουν  κάποια ιδιαίτερη σημασία, γιατί  δίνουν μια εικόνα της ζωής των πατριωτών στο χωριό και γενικά χαρακτηρίζουν εκείνη την εποχή. Θεώρησα σκόπιμο να  δημοσιεύσω σταδιακά κάποια  στην ιστοσελίδα, συμβάλλοντας έτσι στην πληρέστερη διαμόρφωση της ιστορίας του  τόπου μας και της ζωής των προγόνων μας.  Προτρέπω και άλλους πατριώτες, που έχουν στην κατοχή τους ανάλογα «ντοκουμέντα», να τα δημοσιεύσουν για τον ίδιο ακριβώς σκοπό.

Σήμερα  δημοσιεύω τη «δήλωση βοσκής».

Πρόκειται για το ένταλμα (από τα Λαγκάδια) πληρωμής φόρου, για τη βοσκή στα χωράφια του Ν. Μαραγκού, που βοσκούσαν τα δικά του ζώα και του πεθερού του (Αθανασίου Ηλ. Σχίζα,  γιού του γνωστού πολεμιστή του 1821, Ηλία Σχίζα).

Όπως φαίνεται και στο ένταλμα, τα ζώα ήσαν αρκετά: 40 γιδοπρόβατα, 15 μουλάρια, 10 γαϊδούρια και 10 γουρούνια. και να σκεφτεί κανείς πως ο Ν. Μαραγκός δεν ήταν κατά  κύριο επάγγελμα αγροτοκτηνοτρόφος. Ήταν «μπουλουξής» και 2 φορές το χρόνο πήγαινε ταξίδια, συνήθως στη Μεσσηνία, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 55 ετών.  Είχε 5 αγόρια και 2 κορίτσια και το σπίτι του (αυτός το έφτιαξε κοντά στο πατρικό τους) βρίσκεται στο πάνω χωριό (γειτονιά των Μαραγκαίων), όπου εκεί μεγάλωσα και εγώ, μέχρι την ηλικία των 10 ετών.

Τα 5 αγόρια του Ν. Μαραγκού (Σέρβου 1961)

 Τα χωράφια που αναφέρονται με την ονομασία «λάκες» και ανήκαν  διοικητικά  στο Δήμο ΛΛαγκαδίων,  βρίσκονται στο τέρμα του ορίζοντα από τον Αγιαντριά προς τη δυτική πλευρά. Είναι στα βόρεια του συνοικισμού «κουκουλίστρα», που ανήκει στα Λαγκάδια (εκεί  πάει και  αμαξιτός δρόμος από το χωριό μας). 

.

Ο πατριώτης λογοτέχνης Θ. Τρουπής εμπνεύστηκε από τη ζωή και το έργο του Ν. Μαραγκού (ήταν τύπος «γλετζέ» με μεγάλη κοινωνικότητα) το διήγημα «Άνθρωποι της σκαλωσιάς», στο οποίο πρωταγωνιστής είναι ο «Γούλας», που αναφέρει ο συγγραφέας πως είναι ο Ν. Β. Μαραγκός.

Αυτά τα χωράφια (και μερικά ακόμη που ήσαν συνέχεια αυτών, σε περιοχή με το όνομα  «κρανιά»)  τα καλλιεργούσαμε και εμείς  με σιτάρι και αραποσίτι.   Θυμάμαι που πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα τα καλοκαίρια  μέχρι το 1963, να ποτίσω τον κήπο, γιατί  είχαμε  και «ποτιστικά». 

Ο φόρος, όπως φαίνεται  στο έγγραφο ήταν  2,4 δραχμές για το δημόσιο και 1.44 δραχμές  για το Δήμο. Το μεροκάματο εκείνη την εποχή πρέπει να ήταν γύρω στις 5 δραχμές, σύμφωνα με όσα σχετικά έχει δημοσιεύσει  στην ιστοσελίδα servou.gr ο Γ. Δ. Βέργος.

Από πλευράς  πληθυσμού και σύμφωνα με τις καταγεγραμμένες απογραφές,  το χωριό μας πρέπει να είχε το 1910 περί τους 900 κατοίκους, ίσως και 1000, αν σκεφτεί κανείς πως αρκετοί  θα έλειπαν στη μαστοριά,  τη δουλειά που την  έλεγαν και ασημότεχνη, μιας και από αυτή έβγαζαν λεφτά, δηλαδή …ασήμι.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΣΚΛΩΣΙΑΣ