Διαβάζοντας ένας πατριώτης τον τίτλο του άρθρου μου, θα απορήσει ίσως, αφού είναι γνωστό ότι στο χωριό μας δεν καλλιεργούνται πλέον αμπέλια. Αφορμή για να γράψω αυτό το μικρό άρθρο, μου έδωσε η παρακάτω φωτογραφία (στο face book) του πατριώτη μας από τους Αράπηδες Γ. Γεωργακόπουλου, ο οποίος φαίνεται πως καλλιέργησε αμπέλι και τρύγησε!
 |
Παρόλο που αυτό είναι μοναδικό ίσως παράδειγμα, είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας από τον εργατικό και δραστήριο πατριώτη, που μπορεί να έχει και συνέχεια. Πολλά συγχαρητήρια στον νεαρό Γιώργο, ο οποίος μένει αρκετό διάστημα στο συνοικισμό και πέραν των άλλων ενδιαφερόντων του, έχει και γεωργικές ενασχολήσεις. Μακάρι το παράδειγμά του να το ακολουθήσουν και άλλοι νεότεροι η και πρεσβύτεροι πατριώτες.
Σχετικά με τον τρύγο στο χωριό έχει γράψει ένα σημαντικό άρθρο ο πρώην πρόεδρος του Συνδέσμου Θ. Γ. Τρουπής, που αξίζει να το διαβάσετε στον σύνδεσμο
Επίσης, για την Παρασκευή του τσίπουρου από τα τσαμπιά, υπάρχουν αρκετά δημοσιευμένα άρθρα στην ιστοσελίδα, όπως π.χ. αυτό του πατριώτη Β. Κ. Σχίζα
Το αμπέλι στο χωριό εκείνα τα χρόνια (κυρίως μέχρι την δεκαετία του 1960, που ο κόσμος άρχισε να μεταναστεύει στις πόλεις) ήταν αναπόσπαστο κομμάτι ενασχόλησης, όλων σχεδόν των νοικοκυριών. Το κρασάκι ήταν σε πρώτη ζήτηση σε όλα τα μαγαζιά του χωριού, αλλά και σε καθημερινή σχεδόν χρήση, σε όλα τα νοικοκυριά (οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου). Επίσης το τσίπουρο υπήρχε, λίγο ως πολύ, σε όλα τα σπίτια του χωριού, κυρίως για φίλεμα και κέρασμα. Αλλά και στις μέρες μας, την καλοκαιρινή ιδιαίτερα περίοδο, το τσίπουρο είναι στην πρώτη θέση κεράσματος στα μαγαζιά,
Ο πατριώτης λογοτέχνης Θ. Κ. Τρουπής έχει κάνει μια ωραία περιγραφή σε κείμενό του για τα αμπέλια, που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Το αμπέλι πραγματικά το αγαπούσαν και το φρόντιζαν στο χωριό, εξ ου και η συνηθισμένη φράση «αμπελάκι». Αντίθετα, ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν άκουγες τη φράση «παιδάκι» στο χωριό, που συχνά αντικαθίστατο με τη φράση «εκείνο το παλιόπαιδο». Πως αλλάζουν οι καιροί!
Προσωπικά έχω βιώσει πολύ έντονα την όλη διαδικασία καλλιέργειας του αμπελιού, στη δεκαετία του 1950, ιδιαίτερα εκείνη του τρύγου. Θυμάμαι που πηγαίναμε στην «κάπελη» για τρύγο και το «Μπορόγιαννη» (ήταν αγροφύλακας τότε) να φωνάζει από ένα ξάγναντο δυνατά: «Δέστε τις γίδες και τα ζωντανά». Η κάπελη σταδιακά εγκαταλείφτηκε, γιατί ήταν μακριά και είχε μεγάλη ανηφόρα. Κυρίως, όμως, γιατί οι πατριώτες έφυγαν για τις πόλεις.
Εκτός από τα αμπέλια της «κάπελης», πολλοί πατριώτες καλλιεργούσαν αμπέλια κοντά στο χωριό και έβγαζαν το κρασί και το τσίπουρο της χρονιάς τους. Ο πατέρας μου είχε δυο αμπέλια στην περιοχή του «ΗΘΗ» και τα καλλιεργούσε μέχρι και τη δεκαετία του 2000.
Εκτός από τα αμπέλια, όλα σχεδόν τα σπίτια στο χωριό είχαν και από μία κληματαριά στην αυλή τους. Κάποιες λίγες υπάρχουν ακόμα.
Πρόσφατα διαβάσαμε και ένα μικρό ποίημα του πρώην προέδρου του Συνδέσμου Ι. Στ. Βέργου, με τίτλο:
Λένε πως η ζωή κάνει κύκλους. Λέτε να ξαναζωντανέψει το χωριό μας και μετά από πολλά χρόνια (στο προβλεπτό μέλλον δεν φαίνεται), να καλλιεργήσουν πάλι, οι τότε κάτοικοι, αμπέλια;
Λένε, επίσης, πως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και μάλλον έχουν δίκιο.
Τις οίδεν;
Χ. Ι. Μαραγκός