Τα πιό κάτω αναφερόμενα γεγονότα,τα οποία, αφορούν,ωρισμένους, συμπατριώτες μας,που δεν ζούν ανάμεσά μας,δεν έχουν στόχο,να διακρίνουν,ετεροχρονισμένα,τους διαπρέψαντες ,απο τους μη διαπρέψαντες,στον, επαγγελματικό ή και κοινωνικό, βίο, Σερβαίους,αλλά, να καταδείξουν, δυνατότητες ή και την παιδεία,που είχαν,κάποιοι εξ αυτών και δεν ηδυνήθησαν,λόγω χαλεπών καιρών ή ανωτέρας βίας, να τα προσφέρουν,στην κοινωνία.
Είναι γνωστό ή λιγώτερο γνωστό,στην μικρή μας κοινωνία,των Σερβαίων,οτι,οι ακολούθως μνημονευόμενοι συμπατριώτες μας,είχαν φοιτήσει στο τότε Ελληνικό Σχολείο ,μέσης εκπαιδεύσεως,το λεγόμενο Σχολαρχείο,δηλαδή πρίν 100 χρόνια,περίπου,μετά των οποίων(μερικών εξ αυτών), τύχη αγαθή, μαθητής Δημοτικού, μαθητής Γυμνασίου,αλλά και ως ακαδημιακός πολίτης,είχα συναναστραφεί,για πολλούς λόγους, εκ των οποίων(συμπατριωτών),τώρα,αναμιμνησκόμενος,των τότε,επαφών, αναλογίζομαι ,τι είχα εισπράξει και τι συνάντησα,στην μετέπειτα πορεία της ζωής μου.
Οι συμπατριώτες μας αυτοί,είναι:
Αναστασόπουλος Βασίλειος του Aναστασίου,
Αναστασόπουλος Γεώργιος του Αναστασίου,
Αναστασόπουλος Ιωάννης του Αναστασίου,
Δάρας Βασίλειος του Ιωάννου,
Δάρας Χρήστος του Ανδρέα,
Δάρας Γεώργιος του Ανδρέα,
Δάρας Χρήστος του Νικολάου,
Δημόπουλος Ιωάννης του Γεωργίου,
Κωνσταντόπουλος Κων/νος του Αναστασίου, Κωνσταντόπουλος Νικόλαος του Δημητρίου,
Λιατσόπουλος Ιωάννης του Ηλία,
Παπαθωμόπουλος Λεωνίδας του Γεωργίου,
Παπαθωμόπουλος Ντίνος του Γεωργίου,
Σχίζας Νικήτας του Πέτρου και
Σχίζας Στυλιανός του Μιχαήλ.
Εξ αυτών,δεν γνωρίζω, ποίοι ήταν συμμαθητές,γνωρίζω όμως ,οτι,όλοι είχαν όμορφα δομημένο προφορικό λόγο,αλλά,εν προκειμένω,θα ασχοληθώ,με εκείνους,που,έχω κάτι,να γράψω,γι αυτούς.
ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ (Δάσκαλος)
Δεν τον είχα Δάσκαλο,αλλά συνυπηρετήσαμε,στο ΔΣ του Συλλόγου Σερβαίων,εκείνος ως Πρόεδρος και εγώ ως Γραμματέας,αμέσως μετά την σύγκληση Εκτάκτου Γενικής Συνέλευσης,για την αντιμετώπιση οικονομικών ατασθαλιών,στην διαχείριση των οικονομικών του Συλλόγου. Κατά την Συνέλευση, συνεστήθη επιτροπή για την δερεύνηση των καταγγελθεισών ατασθαλιών και υποβολή μήνυσης,η οποία ουδέποτε υπεβλήθη,εναντίον του υπαιτίου,αφ ενός μεν,γιατί,ο αείμνηστος δικηγόρος και φίλος μου, Ηλίας Γιαννακόπουλος,υπεστήριξε,οτι, με την υποβολή μήνυσης,αυτομάτως, διακόπτεται η ιστορική συνέχεια λειτουργίας του Συλλόγου και ουδείς των Σερβαίων επεθύμει τούτο,αφ ετέρου ο αείμνηστος Δάσκαλος Γεώργιος Αναστασόπουλος,εκ πικράς αυτού πείρας,υπεστήριζε,στις αλλεπάλληλες αξιώσεις για υποβολή μήνυσης,πολλών πατριωτών,συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντος το άρθρο,οτι,δεν πρέπει να υποβληθεί μήνυση,γιατί,λίγο ή πολύ,μεταξύ μας,οι Σερβαίοι,είμαστε αδελφοεξάδελφοι ή συγγενείς και κατά συνέπεια,θα διαιρέσουμε και πάλι το χωριό,σε δύο παρατάξεις.
Από εκείνη την περίοδο και μετά,ουδέποτε τα Συλλογικά μας πράγματα,είχαν,την πρό των ατασθαλιών,αθρόα συμμετοχή μελών και ανοδική πορεία,με πλανώμενα πάντοτε τα γνωστά απορήματα,γιατί,εξ όσων γνωρίζω,επειδή μετείχα στη Συνέλευση, ως Γραμματέας του προεδρείου και κρατούσα τα πρακτικά αυτής,με τις απόψεις των ομιλητών,τότε,δεν ξεχώρισε η ήρα απο το σιτάρι.
ΔΑΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΙ ΠΑΠΑΘΩΜΟΠΟΥΛΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ(Δάσκαλοι)
Αμφότεροι,υπήρξαν δάσκαλοί μου,δεν έχω,σε αυτό το άρθρο,για τον λόγο που γράφεται,να αναφέρω κάτι γι αυτούς-θα τους συμπεριλάβω σε επόμενο- είναι γνωστή,σχεδόν,σε όλους μας,η πολιτεία εκάστου και η προσφορά του,στην εκπαίδευσή μας.
ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ-ΙΕΡΕΑΣ(παπα-Γιάννης)
Με τον εν ζωή αιδεσιμώτατο,παπα-Γιάννη,είχα άπειρες επαφές- συζητήσεις,τόσο, γιατί,με τον γιό του Νίκο,που έφυγε πρόωρα απο την ζωή,(ενα σπάνιο μυαλό για όσους δεν το γνωρίζουν),είμαστε φίλοι και περάσαμε απο την Τζικούλα,όσο και γιατί,ο παπα-Γιάννης, ήταν ένας, βαθιά, μελετητής και θεράπων της Θεολογίας,ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΣ απόφοιτος της ,τότε ,Θεολογικής ή Ιερατικής Σχολής,με σύγχρονο πνεύμα και λόγο,στον οποίο υπεκλίνετο, αναντιρρήτως,ο τότε Εφημέριος του χωριού μας παπα-Σωτήρης Θανόπουλος,καθ’ ομολογίαν και αδελφοσύνην και κατά την κρίσιν μου,επειδή γνώρισα και τους δύο,ο παπα-Γιάννης εκοσμήσατο εαυτόν λόγω Κυρίου. Δεν ήταν Κοσμικός,ουδέποτε εξεφράζετο με οργήν,είχε συναίσθηση της αποστολής του,είχε πλήρη ενημέρωση για όσα συνέβαιναν,διότι κάθε απόγευμα,διάβαζε επι ώρες την εφημερίδα,που διέθετε πρός ανάγνωση στους πελάτες του,το καφενείο του Παντελέχου. Είχε άποψη,για κάθε μεταβολή,που επήρχετο στην Κοινωνία,ως πχ. πολιτικός γάμος και ήταν άριστος αναλυτής,θυμάμαι,της εξωτερικής πολιτικής,που ασκούσε ο Κίσσιγκερ,στον πόλεμο των επτά ημερών,στα υψώματα του Γκολάν,την οποία συζητούσε με τον Καφετζή μπάρμπα-Γιάννη (Παντελέχο).
Ως λειτουργός του Υψίστου,όταν συζητούσαμε,τις διαφορές Ορθόδοξης και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας,εκτός απο το δογματικό μέρος του Filioque,την Οστια και άλλα,δευτερευούσης σημασίας θέματα,πίστεως και λατρείας,είχε καλή γνώση και εκτίμηση των απόψεων του Ιερού Αυγουστίνου,ο οποίος ήτο πολέμιος του Αρειανισμού. Οταν αργότερα ρωτήθηκε,ποιά είναι η γνώμη του για τον πολιτικό Γάμο και αν είναι εναντίον,μας εξέπληξε λέγων,οτι ως ιερεύς τάσσεται,υπέρ του Θρησκευτικού Γάμου,αλλά δεν είναι πολέμιος του πολιτικού,επειδή,ο πολιτικός Γάμος θεσπίστηκε,για να καλύψει,ανάγκες των πιστών,πχ. ετεροδόξων χριστιανών,μη χριστιανών και αλλοθρήσκων,με νομικό κάλυμμα,για να εξομαλύνονται οι ενδοοικογενειακές τριβές και η ομαλή ανάπτυξη των παιδιών. Ηταν πολύ καλός συζητητής,ηθικώτατος και λίγοι γνώριζαν τις αρετές του, δηλαδή,όσοι δεν έμεναν,στα τυπικά,πρός το σχήμα,αλλά έμπαιναν στην ουσία.Κατά την κρίσιν μου,αδικήθηκε απο την Διοικούσα Εκκλησία,ως πρεσβύτερος,άξιζε καλύτερης προβολής επι του εφημεριακού στίβου και δεν είναι τυχαίο,οτι η κόρη του Παναγιώτα έγινε νηπιαγωγός,με έφεση στη Μουσική,πεδία που σχετίζονται με το ήθος και την ηθική αγωγή.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο μπαρμπα-Νικόλας Κωνσταντόπουλος,ο γείτονάς μου,στο χωριό,ήταν ένας αγροτοκτηνοτρόφος με παιδεία, δεδομένου οτι,είχε φοιτήσει στο Σχολαρχείο Λαγκαδίων και μάλιστα ήταν πολύ καλός,για να μην ειπώ,άριστος μαθητής, είχε δε καλή γνώση των Γαλλικών,που τα διδάχθηκε στο Σχολαρχείο.Ο μπαρμπα-Νικόλας,με έλεγε συμπέθερο,γιατί ο αδελφός του Θοδωρής,είχε παντρευτεί πρώτη ξαδέλφη του πατέρα μου(Σταυρούλα Γ. Γκούτη) και η πρώτη μας συνάντηση,σε πνευματικό επίπεδο,ήταν όταν πήγα τις γίδες μας,στο κοπάδι του,που το βοσκούσε με τον γυιό του και φίλο μου, Γιάννη ,δυο χρόνια μεγαλύτερό μου,κάποιες ημέρες,είτε στου Μισελίμη,είτε στην Εριζα,είτε στην Ντελένια,είτε στην Μακρυά Λάκκα.
Ημουν 11 ή 12 ετών,δεν είχα πάει στο Γυμνάσιο Λαγκαδίων και,τότε,άκουσα για πρώτη φορά,κάποιον-τον μπαρμπα-Νικόλα-με την βαθειά,αργή και ήρεμη φωνή του,να μου μιλάει Γαλλικά,που δεν ήξερα πως γράφονται,αλλά τα θυμάμαι ακόμα,οπως μου τα έλεγε,επειδή ήξερε,οτι ήμουν καλός μαθητής στο Δημοτικό και με είλκυαν οι γνώσεις.Δεν μπορούσα να φανταστώ,οτι πηγαίνοντας στο Γυμνάσιο,θα εδιδασκόμουν Γαλλικά και θα ανακαλούσα στην μνήμη μου,εκείνα που μου δίδασκε από μνήμης,ο Μπαρμπα-Νικόλας,σχεδόν 30 χρόνια μετά την φοίτησή του στο Σχολαρχείο. Τότε άκουσα πρώτη φορά τις λέξεις ταμπλώ,κραιϊγιόν,σεμαίν,σαιζόν,που χρησιμοποιούμε σαν ελληνικές,με την ίδια σημασία, στα Γαλλικά.Ημουν βαθειά γοητευμένος,από την προφορά των Γαλλικών,οι δε κινήσεις των χεριών του, ως διδάσκοντος,μαγικές,που αναπαρήχθησαν στα Γυμνασιακά μου χρόνια,με άλλα πρόσωπα και περισσότερες εξηγήσεις. Δεν θα τον ξεχάσω,για την ηρεμία του,τίς γνώσεις του και,ίσως,κάποιο παράπονό του,που δεν χρησιμοποίησε την παιδεία του,στην ζωή του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΑΡΑΣ(Δάσκαλος)
Ο μπαρμπα-Χρήστος δεν υπήρξε δάσκαλός μου,δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για το διδακτικό και παιδαγωγικό του έργο και για όσο χρονικό διάστημα,ήταν εν ενεργεία λειτουργός της Δημόσιας πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και επιμορφωτής δασκάλων, κατ επιλογήν της Πολιτείας,παρά τα όσα εξ ακοής,απο τον αείμνηστο φίλο μου και γυιό του Στάθη,περί αυτού γνωρίζω,αλλά,μπορώ να εκφράσω ανοιχτά την γνώση μου,για τις πράξεις του,κατά την διάρκεια του συνταξιοδοτικού βίου του,μέχρι το θάνατό του.
Τον γνώρισα συνταξιούχο,μαθητής Δημοτικού και Γυμνασίου εγώ,να πηγαινοέρχεται Σέρβου-Αράπηδες, οπου το κτήμα του με τις ελιές,ευθυτενής και με υψηλά ιδανικά,εγκαταλείψας την πόλη και εφαρμόζοντας, ως έλεγε, το ρητό του Ρωμαίου Κινγκινάτου,
<<Malo esse primus in Vico quam secundus Romae>>,
δηλαδή,προτιμώ να είμαι πρώτος στο χωριό,παρά δεύτερος στην Ρώμη ή πόλη! Είχε άμετρη αγάπη για την φύση,τα δένδρα,την γή,τα ζώα και προ πάντων,για τον άνθρωπο και ενω θα μπορούσε να κάθεται και να απολαμβάνει την σύνταξή του,μετά της αειμνήστου συζύγου του, ησχολείτο με το κτήμα,αλλά έπραξε και κάτι,που ουδείς συνταξιούχος εκπαιδευτικός,μετά πολλά χρόνια,συνταξιοδότησης,θα έπραττε,αφιλοκερδώς και μόνον για να βοηθήσει δύο υποψήφιους Γυμνασιόπαιδες,διότι τότε, οι απόφοιτοι του Δημοτικού,εισήγοντο στο Γυμνάσιο,κατόπιν εισιτηρίων εξετάσεων,σε διάφορα μαθήματα.
Υποψήφιοι ήταν δύο αγόρια απο τους Αράπηδες,ήτοι,ο Γιάννης Χρ. Παγκράτης και ο Τάκης Κων. Μιχόπουλος.Οι μαθητές εδιδάσκοντο στην εξοχή,δηλαδή,όπου επέλεγε να κάνει τις αγροτικές του εργασίες ο δάσκαλος,είτε στους Αράπηδες,είτε στην Κρίκιζα,είτε στου Σέρβου,κλπ. Το αποτέλεσμα , ήταν θετικό για τα παιδιά,πέρασαν και τα δύο στο Γυμνάσιο Λαγκαδίων και δεν έχει καμμία σημασία,αν δεν ολοκλήρωσαν τις σπουδές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ο βασικός στόχος του φροντιστηρίου,τρόπον τινα,για την εισαγωγή τους,επετεύχθη,ο μπαρμπα-Χρήστος, απέδειξε, οτι,οι γνώσεις είναι δύναμις και έχουν την αξία τους,είτε διδάσκονται,στο σχολείο,είτε στην ύπαιθρο χώρα,είτε στην Ελλάδα,είτε στην Ευρώπη,είτε στην Αφρική και όπως μού έλεγε,γιατί συμμετείχα και εγώ,στο εγχείρημα,με τις απορίες μου και τον θαυμασμόν μου,σ αυτόν, η αυτογνωσία, είναι υπερτέρα των εμπειρικών γνώσεων,είναι η γνώση των ορίων μας.
Τά παραπάνω γεγονότα,ενδεχομένως,να τα γνωρίζουν και άλλοι,εκτός των πρωταγωνιστών και των μελών της οικογενείας τους και θα ήταν ευκταίο,να εμπλουτισθεί,το πέρασμά τους απο την ζωή και με άλλες λεπτομέρειες,μη γνωστές στους πολλούς.
Θεωρώ το άρθρο μου αυτό,ως νίκη του ήθους και της ηθικής,έναντι της αδιαφορίας,την δε παιδεία,οσωνδήποτε κύκλων,κόσμημα των κτησαμένων αυτήν.
Εν Γαλατσίω Αττικής,1η Ιουνίου 2022
Αθανάσιος Κων. Γκούτης
(XIM)