Στου σχολειού του χωριού μου την πρώτη αγκαλιά,

με Άλφα-Βήτα, παιχνίδια και της Μάνας φιλιά,

πρώτο βήμα στη γνώση, φοβισμένο πουλί,

στη δική του, με κλάματα, έκανα αυλή...

Στου σχολειού μας τον κήπο, τιτίβιζαν πουλιά,

στα κλαδιά, στα λουλούδια, στη γενέθλια φωλιά.

σ΄αρμονία και σύνθεση του ποιητή του Μεγάλου,

η στεντόρεια μας δίδαξε φωνή του Δασκάλου.

Στου σχολειού μας τις αίθουσες, τη ζωή σαν ταινία

φέρνω πίσω στη μνήμη μου. Τα μικρά μας θρανία,

τον κατάμαυρο πίνακα, χάρτες, έδρα, βιβλία,

την Υδρόγειο, τα όργανα, την λευκή κιμωλία...

Και την πάνινη σάκα μου, ω ζωής μου καμάρι,

τα ντυμένα τετράδια μου, βερεσέ που είχα πάρει.

Της καρδιάς όσα αγάπησα, μου πληγώνουν μιαν άκρη,

κι΄αυλακώνει τα μάγουλα συνεχώς κάποιο δάκρυ...

Αθ. Γκούτης