Στη ζωή, θα σε θρηνώ Αγάπη, με λέξεις.

*

Έγνεθε η Μοίρα νήμα, σαν αυτό της ζωής μας,

έσπασε η σαΐτα στο μίσχο του ανθού,

είχε συγκατάθεση ποιανού Θεού;

*

Πώς μπορεί, όταν υπάρχει Αγάπη;

Ακόμα και αυτή δεν μπόρεσε,

δεν άλλαξε τις ρωγμές των κεραυνών στον ορίζοντα.

Η δριμύτητα ενός σκοτεινού καιρού

έγδερνε τη γαλήνη στο τέγος της σκέψης μου

*

Κάτω από τον ήλιο και τον ουρανό,

θρηνώ τώρα πια, χωρίς εμάς, το μετά.

Οι σταγόνες κυλούν όπως τα χρόνια που πέρασαν.

Πέρασαν,

και τραγουδώ το μύθο το δικό μας.

Τί κι αν δεν ήταν αληθινός, τον ζήσαμε.

*

Ιδωμένες οι λέξεις μας και οι νότες που ήχησαν

απορροφήθηκαν γλυκά,

στο νερό, στο χιόνι, στο χώμα,

όπου βρεθήκαμε και όπου σταθήκαμε.

*

Συγκοινωνούντες πηγές, τα μάτια μας,

μίλησαν, φιλημένα από τον άνεμο,

σιώπησαν στο καταμεσήμερο του καλοκαιριού,

κουβέντιασαν στο σκοτάδι, δίπλα στο τριζόνι,

τραγούδησαν μέσα στο κύμα.

Περπάτησαν στις κορυφογραμμές,

αγνάντεψαν ψηλά από το πεζούλι, την κορυφή,

τα ρόδα της ανατολής, τις φλόγες της δύσης,

το βασιλικό και τη μαντζουράνα,

τα βράχια, τα βότσαλα, τη μεταξένια άμμο.

*

Οι ματιές μας, ταξιδιάρικα πουλιά,

γύρεψαν να γνωρίσουν τον κόσμο.

Αποθανάτισαν λαχτάρες και κόπους,

χώνεψαν την πείνα και τη διαμαρτυρία,

ακολούθησαν παρελάσεις και κηδείες.

Φώτισαν συνθήματα στους τοίχους,

μια σκούπα στο απόμερο του άστεγου,

μια καρδιά με δυο αρχικά γράμματα.

Πέταξαν πάνω στο κύμα, στο λευκό και στο μπλε,

και στο σπασμένο βράχο στάθηκαν.

*

Συναντήθηκαν τα βλέμματά μας,

πάνω στα δάχτυλα, που χάρισαν το γιασεμί,

στο καπέλο, που έπαιξε με τον άνεμο στο δρόμο,

στα σταυρωμένα χέρια, που ξαπόσταιναν ήσυχα

πάνω στην κουρασμένη αγκαλιά,

στις γραμμές ενός κιτρινισμένου βιβλίου,

στις αγάπες, που χόρευαν στις σελίδες του,

στις ευχές, στις χαρές, στους πόθους των λέξεων,

όταν αποκοιμήθηκα και ξύπνησα,

μπροστά στην ίδια σελίδα,

και εσύ ήσουν εκεί.

*

Μιλημένα κοιτάγματα οι σκέψεις μας,

έπλασαν ένα μύθο, ηχούν μια λέξη, Αγάπη.

Αχνοδιαβαίνουν από βάρκα σε βάρκα,

Ελένη, Μαρίνα, Γοργόνα,

και πλευρίζουν στο μόλο.

*

Τρεμοσβήνουν κάτω από το νερό,

όταν πέφτει το σκοτάδι.

*

Συνεχίζουν το αέναο ταξίδι μας.

Αγνώ, 2.2.2018

(EKM)