Πρόσφατα ο συγχωριανός μας καθηγητής ιατρικής κ. Γιάννης Δημόπουλος έγραψε άρθρο με τίτλο «Πως να φθάσετε ...100 χρονών», με χρήσιμες οδηγίες για πρόληψη σοβαρών ασθενειών.

Από το κείμενό του, απομόνωσα την παρακάτω πρόταση, που ο Γιάννης τη χρησιμοποίησε για να τονίσει την αξία που έχει η πρόληψη στην ιατρική :

« ……καθώς και την προσωπική κακή εμπειρία εξ αιτίας του πρόωρου θανάτου της μητέρας μου Σταυρούλας που αναχώρησε σε ηλικία 40 ετών και άφησε 6 ορφανά. Αν υπήρχε τότε προληπτική ιατρική ίσως να ζούσε ακόμη».

Αυτή η αναφορά του Γιάννη στη μητέρα του, μου έφερε μια παιδική έντονα συναισθηματική ανάμνηση.

Η Σταυρούλα Δημοπούλου

Η Σταυρούλα ήταν συνομήλικη της μάνας μου, ίσως ήσαν και φιλενάδες,  και το λέω αυτό γιατί θυμάμαι μια μέρα του Μάη του 1955 που έκλαιγε γιατί η Σταυρούλα ήταν πολύ άρρωστη και τι θα γίνονταν  τα πολύ μικρά παιδιά της.....

Για αυτά τα τότε μικρά παιδιά, δύο ευλογημένοι άνθρωποι, η Κανέλλα και ο σύζυγός της Παναγής Δημόπουλος έγιναν οι φύλακες άγγελοί τους.

Ο Παναγής, οικοδόμος στο επάγγελμα και θείος  των παιδιών (Αδελφός του πατέρα τους), με καταγωγή από το χωριό και είχε μόνιμη διαμονή στη Δημητσάνα. Ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά ( Μαρίνης, Νικόλας, και Γιάννης) του Γεωργίου Δ. Δημόπουλου (Κουτσογιώρη), και της Παναγούλας Πανουσοπούλου από του Ψάρι.

Παντρεύτηκε την συγχωριανή μας Κανέλλα Γ. Σχίζα που ήταν το πέμπτο από τα 6 παιδιά  (Τασούλης, Πέτρος, Μαριώ, Ντίνος και Πανάγος) του Γεωργίου Πέτρου Σχίζα (Τσιότρα) και της Αθανασίας Δ. Κομνηνού.

Ο Παναγής και η Κανέλλα δεν είχαν δικά τους παιδιά, αλλά  η θεία οικονομία  τους είχε τάξει   μία ιερή αποστολή.

Ενάρετοι άνθρωποι με πολύ στοργή, αγκάλιασαν ούτε ένα, ούτε δύο αλλά πέντε παιδιά, το Γιώργο, το Γιάννη, τον Παναγή, το Διονύση, και την Παναγιώτα. Έγιναν μια μεγάλη φαμελιά. Φρόντισαν την επιβίωση και  μόρφωσή τους, και αφού τέλειωσαν το Γυμνάσιο της Δημητσάνας, ακολούθησαν Πανεπιστημιακές σπουδές, Ο Γιώργος πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου με σταδιοδρομία στην Ελληνική Αστυνομία, ο Γιάννης και ο Διονύσης επίκουροι καθηγητές Ιατρικής σήμερα, ο Παναγής οικονομολόγος-Τραπεζικός και η Παναγιώτα απόφοιτος Λυκείου.

Δεν γράφω αυτά τα λόγια για να κολακεύσω τα τότε ορφανά παιδιά γιατί δεν το έχουν ανάγκη, αλλά για να επισημάνω τη μεγαλοσύνη ψυχής που έδειξαν αυτοί οι άνθρωποι και ειδικά η γυναίκα του Παναγή, Κανέλλα. Οι πατριώτες είχαν να το λένε για την πράξη των δύο αυτών ανθρώπων, που αναμφισβήτητα αποτελούν πρότυπο.

Οι συγχωριανοί μας αυτοί δεν πρέπει να ξεχνιούνται, είναι πρότυπα  που έκαναν βίωμα την ευαγγελική προτροπή : .

«Ποιήσατε ἑαυτοῖς βαλλάντια μὴ παλαιούμενα,

θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς,

ὅπου κλέπτης οὐκ ἐγγίζει οὐδὲ σὴς διαφθείρει…"

                                                                                                                                                                    Το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον 12, 33.

Ας είναι στη μνήμη μας η Κανέλλα και ο Παναγής.

Θοδωρής Γ. Τρουπής