.

.

Σκύψε κάτω απ΄ το χώμα αν μπορείς

Ν΄αγγίξεις τις ρίζες των δένδρων να δεις το ποτάμι

Που αδιάφορο κυλάει μέσα από τα μνήματα

Μιας άλλης χώρας, μιας άλλης εποχής

Οι τάφοι των ηρώων είναι εδώ, τα κόκαλα των μαραθωνομάχων

Οι αργοναύτες επιστρέφουν πάντα απ΄ την Κολχίδα

Ο μύθος εξελίσσεται

Τ΄ αγάλματά τους είναι ζωντανά.

.

Κοίτα μες στο μουσείο απ΄το παράθυρο

Όταν φύγουν οι επισκέπτες και οι φύλακες

Και απομένουν μόνα τους τα αγάλματα.

.

Τ΄ αγάλματα περπατούν

Ταξιδεύουν τη νύχτα μαζί με τα μουσεία

Κι εκείνα που ΄ναι ακόμα μες στη γη

Σηκώνονται τη νύχτα και βαδίζουν

Υπόγειος γαλαξίας

Προς τα πάνω.

.

Τ΄αγάλματα είναι το πρώτο σκαλοπάτι της αιωνιότητας

Το δεύτερο είμαστε  εμείς, οι τωρινοί, τα ζώα και τα παιδιά μας

Το τρίτο είν΄ η γλώσσα μας και όλα αυτά που προορίζονται

Να γίνουν ένα ποίημα

Όταν τους δώσει τη φωνή του ο ποιητής

Κι όσα ποιήματα είναι ακόμη άφατα

Αόρατη πεντηκοστή

Λίγα εκατοστά πάνω απ΄ τις κεφαλές μας

Το τέταρτο είν΄ οι αθάνατοι θεοί.

.

Ποιος όμως είναι εκεί αυτός που αθόρυβα

Την ανεβαίνει αυτή τη σκάλα;

.

.

(ΧΙΜ)