Ήθελα
να σου ειπώ για τα μάτια σου,
που μοιάζουν με νούφαρα
Φθινοπωριάτικης λίμνης.
.
Για τα μαλλιά σου:
ένα λιβάδι χρυσάνθεμα,
παραδομένα
στο χάδι του μεσημεριάτικου αγέρα.
Για την ανάσα σου:
ποτισμένη λεβάντα στ΄απόβραδο.
Για τα λόγια σου:
χελιδόνια,
μαντατοφόροι της άνοιξης.
Για τ΄όνομά σου:
σκλαβωμένο τραγούδι
σε στήθη αηδονιού...
Όμως,
με φυλακίσανε τα χέρια σου,
και στη φωτιά τους
δάκρυ, δάκρυ,
λαμπάδα αναστάσιμη έλυωσα.
Κι έτσι,
ανείπωτα μένουν τα όσα
για τα μάτια σου,
τα μαλλιά
την ανάσα,
τα λόγια,
τ΄ονομά σου, θα έλεγα...