Της Μαρίας Παναγοπούλου (Από την ποιητική συλλογή "ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ", Αθήνα 1983)

Ναι, Κύριε.
Πρώτη στις φροντίδες σου
όταν μ' αγάπη απέραντη και σοφία
κατ’ εικόνα μ’ έκανες και ομοίωσίν σου,
ήταν ο Όφις!
Ο όφις
πλάι μου που έβαλες,
το βάρος της ενοχής των σφαλμάτων μου να σηκώνει.

Όμως
η ελπίδα στα λουλούδια σου,
στο φως,
στα παιδικά χαμόγελα,
στις φωλιές των χελιδονιών
και προπαντός,
στα περιστέρια που αποδήμησαν
στο πίσω στρώμα τ’ ουρανού σου,
 η Ελπίδα μέσα μου που φύτεψες
για την απόφαση της Απαλλαγής του,
λάθος σου είναι ή φάρσα- μεταξύ μας Κύριε-
που τη σκάρωσες για να διασκεδάζεις;

[Μη σκοτεινιάζεις που ρωτώ. Δεν φταίω.
Εκείνος με σκουντάει, Κύριε.
Ο Όφις…]

 (ΙΣΒ)