Το γέλιο δεν είδες της άνοιξης λες,
λυπάσαι και κλαίς.
Δεν άκουσες κούκο... αηδόνι., χειμώνας σε ζώνει,
και λες,
«...Δε θα φύγει ποτές!»

Για βγες στο μπαλκόνι...
Ιδές...! Πεταλούδες τρελές — Πω πω τι πολλές! —
Σαλεύει το σύρμα ζωή... Το λουλούδι!

Κορίτσια... (του δρόμου τραγούδι).
Στο μάθημα πάνε.
Σε μια μαργαρίτα οι καρδιές.
Σταυρό την αγάπη φοράνε,
σαν τώρα, σαν αύριο, σα χτες...

Τη λέξη «ποτές»
την πήρε ό αέρας αστέρι... Ψηλά... πιο ψηλά...
Κολλά, στης γιαγιάς τα μαλλιά...
(...Μην είν' περιστέρι που ψάχνει φωλιά;)

Γελούν τα παιδιά λιγωμένα.
Πλημμύρα — βουή και μύρα — η καρδιά
«Μαλώνει» η γιαγιά...
—... μη καημένα...
Κουρέλια η δαντέλλα... Κλωστές...
Η λέξη «ποτές» χορεύει «Ησαΐα» νυφούλα...

— Αχ! η βελόνα...
στ' αντίκρυ ατελιέ η μοδιστρούλα.
Το αίμα ανεμώνα,
κεντάει το μαντήλι, σταγόνα, σταγόνα...
(Της άνοιξης χείλη).

Φιλί στο «χειμώνα» — χαρήτε τον φίλοι
Το γέρο που ολόρθος περνά...
Η άνοιξη να!
Στο πλάι του τα εγγόνια...
— μπουμπούκια ή αηδόνια; —

Μη λες πώς δεν είδες την άνοιξη. Μη!
(Της άνοιξης χείλη).

Φιλί στο «χειμώνα» — χαρήτε τον φίλοι
Το γέρο που ολόρθος περνά...
Στο πλάι του τα εγγόνια...
— μπουμπούκια ή αηδόνια; —

Τα χιόνια... ποτάμι...
Τραγούδι απ' αφρούς στη θάλασσα φτάνει.
Το παίρνει ένας ναύτης εκεί στο λιμάνι...
Το πιάνει... μπαρμπούνι ο ψαράς...
«...Α αλμύρα ο παράς».
Μουσική ο κουμπαράς...

...Μια κούκλα της Μάρως... χαλί της Κυράς...

Ψυχή καπετάνισσα... Οι αγάπες σου φάρος —
Το όνειρο γλάρος.
Η ελπίδα μας άσπρο πανί.
Ο Μπάτης φωνή:... Άϊ βίρα και θάρρος...

Μη λες πως δεν είδες την άνοιξη. Μη!

Την κάθε στιγμή, μπροστά σου περνάει.
Στο δάκρυ γελάει...
Μιλάει στις ματιές των παιδιών... Τραγουδάει...

Που μπαίνει ένας τέτοιος σκοπός;

Μην τάχα στο φως;
(Αλήθεια τι φως!)
Διαμάντι το τζάμι σου σπάζει...
βροχή ή χαλάζι... τι νοιάζει...
Σου ορίστηκε νόμος — προστάζει — κρυφός,
του κόσμου,
να είσαι ο μεγάλος, μαζί κι ο μικρός αδελφός.

(ΧΔ)