Γεωργίου Δ. Βέργου
.
Στο χωριό μας, γινόντουσαν αρκετές εκδηλώσεις με τη μορφή πανηγυριού, μέχρι τη δεκαετία κυρίως του 1960, διότι ήταν ο πιο σημαντικός τρόπος μαζικής διασκέδασης. Στις εκδηλώσεις της αποκριάς, που διαρκούσαν περίπου τρεις εβδομάδες, σχεδόν κάθε βράδυ χόρευαν σε αρκετά σπίτια, πολλές φορές και σε περισσότερα από δέκα. Στους αρκετούς γάμους που είχαμε κάθε χρόνο (15-20 ίσως και περισσότερους) οι νέοι και οι νέες του χωριού μας έβρισκαν την ευκαιρία και έδειχναν τις χορευτικές ικανότητές τους.
Το ίδιο γινόταν και την 25η Μαρτίου, όπου μετά την Εκκλησία αν ο καιρός ήταν καλός και δεν έβρεχε για δύο-τρεις ώρες, οι νέοι και οι νέες του χωριού μας επίσης το έριχναν στο χορό στο προαύλιο της κάτω Εκκλησίας, της Κοίμησης της Θεοτόκου (μέχρι που τελείωσε το χτίσιμό της, το 1957-58, εκκλησιαζόμαστε στη Ζωοδόχο Πηγή).
Τη Μεγάλη Πέμπτη γινόταν πανηγύρι στα Λουτρά της Ηραίας. Εκεί πήγαιναν κυρίως όσοι πατριώτες ήθελαν να αγοράσουν και γουρουνόπουλο. Στο πανηγύρι αυτό έφτιαχναν παραδοσιακή φάβα, με κουκιά και χωρίς λάδι.
Το Πάσχα που ήταν η πρώτη γιορτή μετά τη σαρακοστή, πάλι το γινόταν γλέντι και χορός, όπως και την επόμενη ημέρα, αν δεν ήταν του Αγίου Γεωργίου. Αν γιόρταζε ο Άγιος, τότε όλο το χωριό πήγαινε στο εξωκκλήσι στη Σφυρίδα, όπου γινόταν εκκλησιασμός και πανηγύρι στη συνέχεια με κρασί και μεζεδάκι. Επίσης πουλούσαν καραμέλες, τύχες και διάφορα άλλα ψιλικά, οι μαγαζάτορες του χωριού μας. (Ένα ωραίο άρθρο για το τι γινόταν τη μέρα αυτή στο χωριό μας έχει γράψει ο πατριώτης μας Θοδωρής Γ, Τρουπής, Γκράβαρης, αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε, στην κατηγορία Αναμνήσεις, Το Πανηγύρι του Αϊ Γιωργιού).
Το επόμενο πανηγύρι γινόταν «την Παρασκευή της Λαμπρής», δηλαδή την πρώτη Παρασκευή μετά το Πάσχα, που γιόρταζε η εκκλησία μας Ζωοδόχος Πηγή. Τότε συνήθως έρχονταν και ‘’όργανα’’ (μουσική), όπως ο Κονίδας με την παρέα του, με κλαρίνο και μπουζούκι από το χωριό Παπαδά. (Το κανονικό του όνομα ήταν Σταυρόπουλος). Μερικές φορές έρχονταν και δεύτερα ‘’όργανα’’ ο Μαυρέλιας (Λιακόπουλος) από το Σαρακίνι και τότε έτρεχαν ποιος θα πιάσει πρώτος τη θέση κάτω από το πουρνάρι, που ήταν κοντά στην δεξιά κάτω πόρτα της εκκλησίας.
Στα πανηγύρια του χωριού πολλές φορές έβγαζε φωτογραφίες ο πατριώτης φωτογράφος "Σιωκλοπανάγος", που είχε μηχανή με τρίποδο.
Μετά το 1970 περίπου, που χτίστηκε το ξωκλήσι του Αγίου Αθανασίου στου «Τσιούμπι», από το Ν. Τρουπή (Αλούπη) και συνομηλίκους του, γινόταν μόνο εκκλησιασμός στις 2 Μαΐου, χωρίς πανηγύρι.
Στις 21 Μαΐου, του Αγίου Κωνσταντίνου, γιορτάζει η εκκλησία στους Αράπηδες. Όλοι οι Σερβαίοι πήγαιναν εκεί με τις οικογένειές τους. Πανηγύρι με τα όλα του. ‘’Όργανα’’, κρασί, μεζεδάκι τυρί και διάφορα άλλα, μα πάνω απ΄όλα πολύ κέφι. Οι περισσότεροι πήγαιναν και επισκέψεις στα σπίτια, γιατί εκτός του ότι ήταν πολύ φιλόξενοι, είχαν και συγγενικούς-φιλικούς δεσμούς. Στο πανηγύρι αυτό έρχονταν και πολλοί από τα γύρω χωριά. Το παννηγύρι αυτό συνεχίζεται και στις μέρες μας. Φέτος (2017) έγινε -χωρίς όργανα βέβαια- και είχε εξαιρετική επιτυχία με μεγάλη συμμετοχή (πάνω από εκατό άτομα), με βραστά τραγιά κλπ.
Της Αγίας Τριάδος, που είναι συνήθως στις αρχές Ιουνίου, γινόταν πανηγύρι διήμερο στου Σαρακίνι με χορούς και μουσική. Πήγαιναν αρκετοί πατριώτες μας, όχι όμως όπως στα άλλα των γύρω χωριών.
Στις 17 Ιουλίου, της Αγίας Μαρίνας, γινόταν πανηγύρι πίσω από τα Τρόπαια, στη λίμνη του Λάδωνα. Εκεί πήγαιναν πολλοί πατριώτες μας από την παραμονή και ήταν κυρίως για θρησκευτικούς λόγους (το είχαν τάμα να πάνε στη χάρη της, έλεγαν πολλές γυναίκες από το χωριό μας). Υπ’ όψιν πως απέχει από το χωριό μας πέντε ως έξι ώρες, με τα πόδια βέβαια.
Το επόμενο πανηγύρι γινόταν στη μνήμη του Προφήτη Ηλία, στις 21 Ιουλίου. Το ξωκλήσι αυτό ανακαινίστηκε με πρωτοβουλία του αείμνηστου δάσκαλου και λογοτέχνη Θοδωρή Κ. Τρουπή, στο βουνό «Αγιολιάς» πάνω από το χωριό, δίπλα στο Παλιόκαστρο, όπου και εκεί γινόταν εκκλησιασμός και κάποιες χρονιές πανηγύρι με χορό, κρασάκι, βραστό κλπ.
Στις 26 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής, γινόταν στο χωριό μας εκκλησιασμός στο ξωκκλήσι στην Τρανή-Βρύση, με σφαχτό και κρασί στη συνέχεια. Την ίδια ημέρα γινόταν πανηγύρι στου Ράφτη και πολλοί πατριώτες πήγαιναν εκεί. Επίσης γινόταν και γίνεται το γνωστό διήμερο πανηγύρι στην Αγία Παρασκευή των Λαγκαδίων (περιοχή Σβόρνα). Εκεί γίνεται τα τελευταία χρόνια και διαγωνισμός δημοτικού τραγουδιού, με βραβεία και μεγάλη συμμετοχή. Το πανηγύρι αυτό έχει χαρακτήρα «εμποροπανήγυρις», όπου πολλοί πήγαιναν και αγόραζαν διάφορα, από ρούχα, λευκά είδη, μέχρι ζώα, μουλάρια, γαΪδούρια κλπ.
Το μεγάλο πανηγύρι του χωριού μας γινόταν το Δεκαπενταύγουστο στον εορτασμό της ΚΟΙΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. Γινόταν και γίνεται με τον πλέον επίσημο τρόπο, από την παραμονή με περιφορά-λιτάνευση της εικόνας και την επομένη με εκκλησιασμό. Το πανηγύρι, συνήθως με όργανα, κάποιες χρονιές γινόταν την παραμονή, άλλες ανήμερα και σπανιότερα κάποια άλλη μέρα. Μετά τον εσπερινό την παραμονή το έριχναν στο γλέντι στα μαγαζιά, τα πρώτα χρόνια μόνο οι άνδρες, αλλά όσο περνούσε ο καιρός άρχισαν να ακολουθούν και οι γυναίκες. Την επόμενη μέρα, μετά τον εκκλησιασμό, που συμμετείχε όλο το χωριό σχεδόν, πήγαιναν οι πατριώτες στα σπίτια τους για φαγητό και στη συνέχεια γύριζαν νωρίς το απόγευμα και το έριχναν πάλι στο γλέντι και το χορό, με συνοδεία συνήθως μουσικής (Κονίδας και Μαυρέλιας).
Στις 29 Αυγούστου που εορτάζει ο Αϊ Γιάννης, είχαμε μόνο εκκλησιασμό, στο ξωκλήσι μετά την Τρανηβρύση. Την ίδια μέρα έκαναν πανηγύρι και στο κοντινό μας Ψάρι, με «όργανα και χορούς». Εκεί πήγαιναν πάλι πολλοί πατριώτες μας, αφού είχαν χωράφια στην περιοχή και είχαν δημιουργήσει φιλίες με τους ντόπιους.
Τα τελευταία χρόνια, ο Γεώργιος Χρήστου Παπαγεωργίου, έκτισε στου Ήθη, την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου, που γιορτάζει στις 4 Σεπτεμβρίου. Ο κτήτωρ φροντίζει πάντα να γίνεται εκκλησιασμός, αρκετές φορές και με την ενεργό συμμετοχή του Δεσπότη. Όσοι βρίσκονται στο χωριό πηγαίνουν στον εορτασμό και αρκετοί κατεβαίνουν από την Αθήνα γι αυτό το λόγο.
Τέλος, στις 8 Σεπτεμβρίου γινόταν πάλι πανηγύρι στην Αράχοβα (της Γορτυνίας φυσικά), όπου πολλοί χωριανοί πήγαιναν ξανά, αφού είχαν τα χωράφια τους στην περιοχή.
Του Αγίου Ανδρέα στις 30 Νοεμβρίου, τις πιο πολλές φορές είχε κακό καιρό ή και χιόνι, οπότε δεν λειτουργούσαν καθόλου και ηλειτουργία γινόταν στο χωριό. Τα τελευταία χρόνια γίνεται λειτουργία στο ξωκλήσι άλλη ημερομηνία από την 30η Νοεμβρίου.
Εκτός από αυτά τα πανηγύρια υπήρχαν και αρκετές άλλες ευκαιρίες στους πατριώτες που συγκεντρώνονταν και τόριχναν στο γλέντι, όπως σε ξέλαση, διάφορα «γιορτοφόρια», αρραβώνες κλπ.
(ΧΙΜ)
.
.