Δημητρίου Κουκουζή
Προανάκρουσμα των Χριστουγέννων με τη ζωή να βολοδέρνει στο κυκεώνα της καθημερινότητας και τη σκέψη αιχμάλωτη στη βιοπάλη. Διάχυτη πίκρα και αβεβαιότητα για τo αύριο να απλώνουν τα γκρίζα πέπλα τους παντού. Μακάρι να κατάφερναν τ' αστραφτερά στολίδια και οι φωτεινές γιρλάντες να ζεστάνουν λιγάκι την ατμόσφαιρα. Κυνηγώντας το εφήμερο και τo αναγκαίο ξεμάθαμε τo μεγαλείο τoυ απλού και τη χάρη του μικρού. Ξεμάθαμε ακόμη και τo κουβεντολόι. Και ίσως για τούτο τις λιγοστές φορές που βρίσκονται πια οι άνθρωποι "συν δύο-συν τρεις" καπνίζουν τονα τσιγάρο πάνω στ' άλλο, μήπως και λύσουν την αμηχανία τους. Κι άλλοι αρχίζουν τα χαρτιά για να κρυφτούν πίσω από τους ρηγάδες και τις ντάμες αφού δεν έχουν τίποτα να πουν. Οι άνθρωποι βουβάθηκαν κοιτώντας άκαμπτοι την τηλεόραση.
Η παλιά εσωτερική ζωή και ένταση των σπιτιών αντικαταστάθηκε με τη μοναξιά των ανθρώπων μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ευτυχώς που υπάρχει και τo ημερολόγιο για να μας φέρει μία ευχάριστη είδηση. Είναι η μέρα που προαναγγέλλει την έλευση τoυ Θείου Βρέφους επί της γης. Είναι η μέρα που ξεδιαλύνει τα σύννεφα του βαρομετρικού χαμηλού και φέρνει στην καρδιά μας τo ξέφωτο, την ξαστεριά.
Ας μείνουμε προσηλωμένοι όμως, ηθελημένα στα παλιά, όπως τότε που μας συγκινούσαν τα κάλαντα, οι φυσαρμόνικες και τα μετάλλινα τρίγωνα με τα μπαλόνια (τις φούσκες). Και τότε υπήρχαν προβλήματα και αβεβαιότητα. Ξεχνιόντουσαν όμως ευκολότερα στις γιορτινές μέρες που φούντωνε η ελπίδα, η χαρά, η αισιόδοξη καλή καρδιά. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειαζόμαστε αυτό το ξέφωτο των γιορτών. Να ξεχάσουμε για λίγο τα καθημερινά προβλήματα και να αναζητήσουμε λίγες στιγμές χαράς από τη φάτνη των αλόγων της Άγιας Νύχτας. Να αναζητήσουμε καταφύγιο ηρεμίας και περισυλλογής μακριά από την αλαζονεία του κόσμου, την κενότητα, την αθλιότητα και την κακία του.
Θα μπορέσουμε άραγε να μαζέψουμε μία στάλα από
«το φως της γνώσεως»
για να καταλάβουμε, να συνειδητοποιήσουμε έστω και καθυστερημένα την ανεκτίμητη, την ανυπέρβλητη αξία του
«Ηλίου της Δικαιοσύνης»
και να ανακαλύψουμε
«του μυστηρίου τη φανέρωση»;
Θα μπορέσουμε άραγε να γιορτάσουμε πραγματικά τα Χριστούγεννα
«εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας»
μακριά από τον «πολιτισμό» που μετατρέπει αυτή τη γιορτή σε ρεβεγιόν στα φαγάδικα και τηλεοπτικά σόου και πολιτικά μηνύματα για
«επί γης ειρήνη»
δηλ. μακριά από τον πολιτισμό των "προηγμένων θηλαστικών"; Θα μπορέσουμε άραγε να αγκαλιάσουμε αμέριμνα τον κόσμο, να τον δούμε όπως τον θέλουμε και όχι όπως είναι; Να βγούμε για λίγες μέρες, όσο διαρκούν οι χρονιάρες αυτές γιορτές στο ξέφωτο της φάτνης να δούμε τον αστέρα
«ον είδον οι Μάγοι εν τη ανατολή»,
ώστε και μεις να αισθανθούμε
«χαράν μεγάλην σφόδρα»;
Στο ξέφωτο αυτό θα δούμε και πάλι να θριαμβεύει η τιμιότητα, η ηθική, η αρετή και γενικά το καλό να νικά το άδικο και το κακό καθώς μας δίδασκαν τα γοητευτικά παραμύθια της γιαγιάς μας, των δασκάλων μας, των γονιών μας. Στην ανήμερη ετούτη εποχή των ξεφτισμένων ιδεολογιών, των πολυεθνικών συμφερόντων, της αβεβαιότητας των συναισθημάτων είναι πια πασίδηλο πως πολλοί προσπαθούν να μας νοθεύσουν ό,τι πολύτιμο είχαμε φυλάξει μέσα μας από παιδιά. Έτσι σήμερα είναι φανερό ότι τα ασχημόπαπα δεν θα φθάνουν ποτέ τους κύκνους του πλούτου, η Σταχτοπούτα θα μείνει με το παράπονο ότι δεν την πρόσεξε κανένας, το κορίτσι με τα σπίρτα δεν θα γελάσει και η καλόκαρδη νεράιδο θα φοβηθεί τη φθονερή αδελφή της και δεν θα αγγίξει κανέναν με το χρυσό ραβδάκι της.
Παρόλα αυτά όμως, εμείς δεν αλλάζουμε κατεύθυνση: θα αναζητήσουμε και θα βρούμε τα "αντίφασκα του Αγιώργη" (Λαγκάδια) θα ανάψουμε μ' αυτά το τζάκι μας και με τo «μπούχλωμα» τους θα διώξουμε τα «καρκατζέλια» της μιζέριας και της απαισιοδοξίας από την καπνοδόχο. Θα ρίξουμε στη θράκα τις αναμνήσεις μας μαζί με τις τσαπέλες και τη μουσταλευριά, για να ζεσταθούν και να φουντώσουν, θα πιάσουμε μετά το ψυχοτρόπο κουβεντολόϊ, το ατέλειωτο, το καταλυτικό. Θα θυμηθούμε τους παλιότερους δικούς μας που τώρα είναι "στο Αλλού". Και ένα αίσθημα χαρμολύπης θα μας κρατήσει κοντά στο ξέφωτο των Χριστουγέννων για ώρες. Την ελπίδα μας λοιπόν κανείς δεν μπορεί να την αιχμαλωτίσει. Κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να ακολουθήσουμε το υπέρλαμπρο άστρο της Βηθλεέμ οδεύοντας προς την φάτνη μαζί με τους αγραυλούντες ποιμένες και τους Μάγους της Ανατολής:
.
«Δόξα εν υψίστοις λέγοντες τω εν σπηλαίω τεχθέντι εκ της Παρθένου και Θεοτόκου εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας...».
.
(ΧΙΜ_21-12-10)