Αράπηδες 2019: Εορτασμός Αγ. Κωνσταντίνου.

Ο εορτασμός του Αγίου Κωνσταντίνου, στο συνοικισμό «Αράπηδες», ήταν ένα πολύ σημαντικό γεγονός, από τότε (τουλάχιστον) που εγώ θυμάμαι, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, που ήμουνα μαθητής στο δημοτικό σχολείο του χωριού. Θυμάμαι με πόση χαρά σηκωνόμαστε εκείνο το πρωί, για να πάμε όλοι στο πανηγύρι. Λες και είναι σήμερα, που μια χρονιά είχε βρέξει τόσο πολύ και κινδυνεύσαμε στην επιστροφή, να περάσουμε το ρέμα «Μηλιάνθη».

Εκείνο το απίστευτο καλλικέλαδο κλαρίνο του «Μαυρέλια», να αντηχεί στο ρέμα της Γκούρας και στις ατέλειωτες πλαγιές των οροσειρών προς το Κατάκολο, είναι βαθειά χαραγμένο στην μνήμη μου.

Τα δύο περασμένα χρόνια είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ στον εορτασμό του Αγίου Κωνσταντίνου και ομολογώ πως πήρα μεγάλη ευχαρίστηση, τόσο από την τέλεια οργάνωση του πανηγυριού και τα εξαιρετικά φαγητά, όσο και από την παρέα με πολλούς πατριώτες και άλλους κοντοχωριανούς. Μου δόθηκε έτσι η ευκαιρία να βγάλω και αρκετές φωτογραφίες και να τις δημοσιεύσω στην ιστοσελίδα μας να τις δουν και όσοι δεν μπόρεσαν να παραβρεθούν στον εορτασμό (στο τέλος του άρθρου μπορείτε να πατήσετε τους συνδέσμους και να τις δείτε).

Πέρα από αυτά, ένοιωθα την ανάγκη να ανάψω και ένα κερί στον τάφο του πολύ αγαπητού μου φίλου και συναδέλφου Ηλία Χειμώνα, που τόσο νωρίς έφυγε από το ζωή. Ενός εξαιρετικού πατριώτη, που χρόνια υπηρέτησε το Σύνδεσμο ως πρόεδρος (και απλό μέλος) και πρόσφερε πάμπολλες υπηρεσίες, στο χωριό και τους πατριώτες.

Επίσης κάθε φορά που επισκέπτομαι τους Αράπηδες θυμάμαι τον αείμνηστο φίλο και συνάδελφο Στάθη Δάρα, που και αυτός υπηρέτησε ως πρόεδρος το Σύνδεσμο και πρόσφερε εξίσου εξαιρετικές υπηρεσίες στους πατριώτες. Το Στάθη που ήταν πάντα εκεί στον πανηγυρικό εορτασμό και οι Αραπαίοι τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Δεν θα ξεχάσω που μας έδειχνε το κτήμα τους λίγο πιο κάτω από το συνοικισμό και μας διηγιόταν πως στην κατοχή έμεινε εκεί πολλές μέρες η πολυμελής οικογένειά τους, σε ένα μικρό καλύβι και πως κάπου εκεί οι αντάρτες αναγκάστηκαν να εκτελέσουν έναν βαριά πληγωμένο και εγκαταλελειμμένο, χωρίς αισθήσεις, Γερμανό.

Φέτος, που δεν μπόρεσα να κατέβω, έμαθα πως ο εορτασμός ήταν επίσης πανηγυρικός, τόσο την παραμονή με εσπερινό και αρτοκλασία, όσο και ανήμερα, με θεία λειτουργία και στη συνέχεια φαγητά, χορό, τραγούδι και διασκέδαση. Οι «πανηγυριώτες» πλησίασαν τους εκατό.

Στο facebook δύο αγαπητών Αραπαίων πατριωτών, είδα αρκετές εξαιρετικές φωτογραφίες από τον εορτασμό και επέλεξα μερικές από αυτές να τις δημοσιεύσω. Είναι από τον Γ. Γεωργακόπουλο, εκτός από τις δύο τελευταίες που είναι από τη Γιώτα Παγκράτη.

Χρόνια πολλά στους Αραπαίους και του χρόνου ελπίζω και εύχομαι να είμαστε όλοι εκεί.