Όταν οι αείμνηστοι πατριώτες αποφάσισαν το 1922 να ιδρύσουν τον Σύνδεσμο των Απανταχού Σερβαίων, ανέγραψαν στο ιδρυτικό δύο σκοπούς: α) Την αλληλοβοήθεια των μελών του και β) την εκτέλεση επωφελών έργων της ιδιαιτέρας αυτών πατρίδας. Αυτές ήταν οι πρωταρχικές ανάγκες εκείνης της εποχής.
Σήμερα ο πρώτος σκοπός έχει διευρυνθεί με επίκεντρο την επικοινωνία-ενημέρωση των πατριωτών, ενώ ο δεύτερος παραμένει σχεδόν ίδιος, με στόχευση την εκτέλεση και συντήρηση έργων, «στην ιδιαιτέρα ημών πατρίδα», στο χωριό μας Σέρβου.
Αναλυτικότερα, σε ότι αφορά στην εκτέλεση έργων, πολλά έργα κατασκευάστηκαν από τότε μέχρι σήμερα, από τα εκάστοτε ΔΣ, με τη συνδρομή κυρίως των πατριωτών. Είναι γνωστά και δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούμε. Στα πλαίσια λοιπόν αυτά, το σημερινό ΔΣ προγραμμάτισε, σχεδίασε και εκτέλεσε/συντήρησε 4 μικρά έργα στο χωριό. Θεώρησε χρέος του, πριν την λήξη της θητείας του τον ερχόμενο Αύγουστο, να αφήσει κάτι που να μείνει για πάντα.
Ας σημειωθεί, για όσους δεν το γνωρίζουν, πως πριν ένα χρόνο (Αύγουστος 2016) στη Γ. Συνέλευση που έγινε στο χωριό, δεν βρέθηκαν πατριώτες να θέσουν υποψηφιότητα για να γίνουν αρχαιρεσίες και να αναδειχθεί νέο ΔΣ. (Σε αυτό κάθε πατριώτης έχει τη δική του ευθύνη και οφείλει να την αναλάβει). Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο και για να μη διαλυθεί ο Σύνδεσμος, η Γ.Σ. (ως το ανώτερο όργανο), αποφάσισε να ορίσει κάποια μέλη ως ΔΣ, χωρίς τα ίδια να το επιθυμούν. Το αποδέχθηκαν όμως γιατί έτσι τους επέβαλε η συλλογική τους συνείδηση. Στο χρόνο που πέρασε τα μέλη αυτά προσπάθησαν να κάνουν ότι καλύτερο μπορούσαν, στα πλαίσια ασφαλώς των περιορισμένων ικανοτήτων και δυνατοτήτων που διαθέτουν και με δεδομένο το …προχωρημένο της ηλικίας τους, που περιορίζει και τη …σοφία τους. Είναι πολύ πιθανό κάποια άλλα μέλη αν κατείχαν τις θέσεις των σημερινών μελών να έκαναν πολύ περισσότερα πράγματα, γιατί ενδεχομένως να ήσαν πιο ικανοί και να είχαν και περισσότερη αγάπη για το χωριό. Η πρόκληση είναι για τον ερχόμενο Αύγουστο. Τότε είναι η ευκαιρία να δείξει κάθε πατριώτης «εν τοις πράγμασι» το πραγματικό του ενδιαφέρον για το χωριό και να μην περιοριστεί μόνο σε κριτική (έξω από το χορό κανείς πολλά τραγούδια ξέρει).
Με το παραπάνω σκεπτικό και τις σημερινές συνθήκες το ΔΣ –μέση ηλικία μελών περί τα 70 χρόνια- αποφάσισε τα εξής έργα:
Α) Κατασκευή βρύσης στη «Ράχη».
Με δωρεάν προσφορά των υλικών από την πατριώτισσα παιδίατρο Χριστίνα Κ. Μπόρα (στη μνήμη του πατέρα της), το ΔΣ αποφάσισε να κατασκευάσει μια μικρή περίτεχνη πέτρινη βρύση στην πλατεία της «Ράχης», στο σημείο που υπήρχε μια πρόχειρη παροχή νερού με λάστιχο και λιμνάζοντα νερά, που δημιουργείτο κίνδυνος ατυχήματος το χειμώνα με τον πάγο.
Στη φωτογραφία αριστερά της Μαρίνας Διαμαντοπούλου φαίνεται το παλιό παγκάκι που στη θέση του κατασκευάστηκε η βρύση.
Με το έργο αυτό θεωρούμε πως εξωραΐζεται –κατά την ταπεινή μας άποψη- η πλατεία της «Ράχης» και ομορφαίνει ο χώρος με τα τρία πλέον σημαντικά έργα του Συνδέσμου: Τον Ι. Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου, το Πολιτιστικό Κέντρο και την καινούρια βρύση. Απομένει η τακτοποίηση της πρόχειρης αντιαισθητικής κατασκευής που κρέμεται η μικρή καμπάνα, με ένα μικρό καλαίσθητο έργο ανάλογο με αυτό της βρύσης και με την ίδια διαδικασία (έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον), εκτός εάν η καμπάνα μεταφερθεί στην νότια καμάρα του καμπαναριού, όπου υπάρχει και η σχετική πρόβλεψη. Το Εκκλ. Συμβούλιο, που προφανώς έχει την αρμοδιότητα, οφείλει να αποφασίσει χωρίς χρονοτριβή, ώστε και ο Σύνδεσμος να πράξει ανάλογα.
Επειδή το έργο της βρύσης έγινε εξ αρχής, θα γραφτεί ξεχωριστό άρθρο με όλες τις λεπτομέρειες και τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν (και τον θετικό ρόλο που έπαιξαν κάποιοι πατριώτες), τόσο για ενημέρωση των απανταχού Σερβαίων όσο και για την ιστορία του Συνδέσμου.
Απομένουν πάντως ακόμη να γίνουν 2 πέτρινα παγκάκια που έχουν προβλεφθεί, σε αντικατάσταση αυτού που υπήρχε στο σημείο της βρύσης και για τα οποία υπάρχουν τα χρήματα από τη δωρεά της πατριώτισσας. Για τη θέση και τη μορφή η απόφαση θα ληφθεί τον Αύγουστο (ίσως το ένα να είναι κυκλικό -25 πόντων- γύρω από το δέντρο και το άλλο κολλητά στο κιόσκι στη νότια πλευρά).
Επίσης να σημειωθεί πως οι πέτρες από το παλιό παγκάκι δεν πετάχτηκαν «στην πυρά» (ούτε η βρύση μοιάζει με ...πολυκατοικία) αλλά χρησιμοποιήθηκαν και έγινε ένα παγκάκι και ένα τραπεζάκι στη «Λιμνίτσα». Τελικά δηλαδή, χαλάσαμε ένα παγκάκι και θα φτιάξουμε τρία (3:1). Αν προσθέσουμε και τα άλλα δύο στο ξωκλήσι και στο "Δημοκοίτη" η αναλογία γίνεται 5:1!!. Έτσι πάντως θα …απαλύνει κάπως και ο πόνος όσων στεναχωρήθηκαν, με το χάλασμα του τουρακιού στη «Ράχη».
Με αφορμή την κατασκευή της βρύσης και τη διατύπωση διαφόρων απόψεων πρέπει να επισημανθεί για όσους ενδεχομένως πατριώτες δεν το γνωρίζουν, πως μέλη του Συνδέσμου ουσιαστικά είναι όλοι οι πατριώτες με καταγωγή από το χωριό (όχι μόνο οι μόνιμοι κάτοικοι και όσοι το επισκέπτονται συχνά), όπου κι αν ζουν, άσχετα αν πληρώνουν όχι τη συνδρομή τους. Αυτό έχει τη δική του αυτονόητη σημασία
Β) Η βρύση «Λιμνίτσα»
Το δεύτερο μικρό έργο που αποφασίστηκε να γίνει είναι η περιποίηση της μικρής πέτρινης βρύσης «Λιμνίτσα», που βρίσκεται πριν το νεκροταφείο. Να καθαριστεί δηλαδή από τα χόρτα που την είχαν σχεδόν εξαφανίσει (όπως φαίνεται στη διπλανή φωτογραφία) και να πεταχτούν τα χώματα που την είχαν σκεπάσει.
Δυστυχώς τόσο στη «Λιμνίτσα» όσο και στην «Τρανή Βρύση» και τον «Δημοκοίτη» δεν υπάρχει καθόλου νερό. Στη «Λυμνίτσα» βγαίνει μια ελάχιστη ποσότητα νερού κάτω από την κορύτα.
Πρέπει να επισημανθεί πως η απόφαση του ΔΣ ήταν να γίνει στη «Λιμνίτσα» μόνο ευπρεπισμός του χώρου και καμία πρόβλεψη δεν είχε γίνει για άλλα έργα, αφού δεν υπάρχει και οικονομική δυνατότητα του Συνδέσμου (εκσκαφές με τσάπα κλπ για να βρεθεί ενδεχομένως το νερό να γίνει δεξαμενή και να ανεβαίνει το νερό στην κορύτα). Αυτό μπορεί να γίνει από κάποιον ή κάποιους που έχουν τη σχετική δυνατότητα αλλά και το ουσιαστικό ενδιαφέρον, πέραν των λόγων και των συμβουλών. Όπως λέει και η λαική ρήση «Με λόγια μπορεί κανείς να φτιάξει ανώγια και κατώγια και ...πύργους γυάλινους».
Με τα έργα τι γίνεται…
Όταν λοιπόν καθαρίστηκαν τα χόρτα και πετάχτηκαν τα χώματα διαπιστώσαμε πως οι μισές πέτρες της βρύσης έλειπαν ή ήσαν έτοιμες να πέσουν. Δεν μπορούσαμε να αφήσουμε τη «Λυμνίτσα» σε αυτή την κατάσταση. Η ιστορία της αλλά και η δική μας συλλογική συνείδηση δεν μας το επέτρεπαν.
Έτσι ο Μήτσιος με το Σούλη πήγαν στη «Φραζινέτα», έψαξαν και βρήκαν ανάλογες πέτρες, και με τις πέτρες που βγάλαμε από το παγκάκι της πλατείας (και πάνω απ΄όλα με τις τεχνικές ικανότητες του μάστορα), έγινε αυτό που φαίνεται στην εικόνα.
Πιστεύουμε πως η κατασκευή είναι όμορφη και ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πατριωτών. Επί πλέον μπορεί κανείς να κάθεται εκεί για λίγη ξεκούραση και γιατί όχι να «συνομιλεί» με τους δικούς του, που αναπαύονται απέναντι στο κοιμητήριο του «Μπουλούτσου».
Σε ότι αφορά στη δυνατότητα να «πιαστεί» το νερό και να «ριχτεί» στην κορίτα, δεν υπήρχε από εμάς καμία τέτοια περίπτωση. Έγινε πάντως προσπάθεια να καθαριστούν τα χώματα (μέσα από την έξοδο του νερού στην κορίτα), που ενδεχομένως παρεμπόδιζαν τη ροή του νερού. Τόσο το λοστάρι όσο και μία σιδερένια σούβλα! 2,5 μέτρων δεν προχωρούσαν μετά τα 2 μέτρα. Χτυπούσαν σε βράχο.
Αν θελήσει πάντως κάποιος να ψάξει για το νερό θα πρέπει να σκάψει πάνω από 2 μέτρα σε βάθος και περί τα 4 μέτρα σε ύψος (τόσο πρέπει να αντιστοιχεί σε αυτό το βάθος). Λέτε να βρεθεί; Αν πράγματι βρεθεί, οι πέτρες που προστέθηκαν θα αφαιρεθούν και θα επανατοποθετηθούν με προσωπική ευθύνη και έξοδα του εκπροσώπου του Συνδέσμου, που έκανε κουμάντο στο έργο. Έτσι δεν υπάρχει η δικαιολογία πως …τώρα δεν γίνεται.
Γ) Εικονοστάσι Αγίου Ανδρέα.
Η απόφαση του ΔΣ ήταν να γίνει στοιχειώδης αποκατάσταση των εκτεταμένων ζημιών που έγιναν στο εικονοστάσι του Αγίου Ανδρέα στου «Ήθι», από τα μηχανήματα που πέρυσι έφτιαχναν το δρόμο για τους Αράπηδες.
Το εικονοστάσι αυτό είχε φτιάξει ο αείμνηστος Παναγής Μαραγκός το 1973, στη γωνία του αμπελιού του. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες στον εργολάβο, τελικά δεν έγινε τίποτα, αφού παραβλήθηκαν και δυσάρεστα γεγονότα.
Έτσι αποφάσισε ο Σύνδεσμος να αποκαταστήσει κατά το δυνατόν τη ζημιά που έγινε. Δυστυχώς με το χτύπημα που υπέστη το εικονοστάσι «στραπατσαρίστηκε» και στράβωσε η πόρτα (δεν άνοιγε) και υπέστη διάφορες ρωγμές το κτίσμα σε όλες τις πλευρές. Έγινε μεγάλη προσπάθεια ώστε να μπορεί να ανοίγει και να κλείνει κάπως η πόρτα. Χτίστηκε η πεσμένη πλευρά, έγιναν οι απαραίτητες επισκευές και μιας και είμαστε κοντά στη Φραζινέτα με τις πέτρες θεωρήσαμε σκόπιμο να φτιάξουμε και ένα παγκάκι ακόμα. Πήγε ξανά ο Μήτσιος με το Σούλη και έφεραν πέτρες και έγινε το παγκάκι που βλέπεται στη φωτογραφία.
Έτσι θα ξεκουράζεται κάποιος περαστικός ή οι επισκέπτες του χωριού στη βόλτα προς το ξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου, έργο του εκλεκτού πατριώτη Γ. Χ. Παπαγεωργίου.
Δ) Συντήρηση Δημοκοίτη
Το 4ο συλλογικό έργο που αποφασίστηκε να γίνει ήταν το αρμολόγημα μέσα-έξω της ιστορικής βρύσης «Δημοκοίτης» και η κατασκευή ενός μικρού τοιχίου (στην ουσία πρόκειται για πέτρινο παγκάκι που μπορούν να κάθονται 3 άνθρωποι) στήριξης της πλευράς προς την γαϊδουροκυλίστρα, που είχε μια μικρή κλίση.
Τα χόρτα μέσα και έξω από τη βρύση και γύρω από αυτήν ήσαν πάρα πολλά και χρειάστηκε μια ολόκληρη μέρα (πρωί-απόγευμα) ο Σούλης να τα καθαρίσει. Κάναμε και εδώ ότι μπορούσαμε καλύτερο, στα πλαίσια των δυνατοτήτων που είχαμε. Υπάρχουν αρκετά περιθώρια και για άλλους (μέσα ή έξω από το Σύνδεσμο) που θα θελήσουν να κάνουν κάτι παραπάνω.
Η σημερινή διοίκηση του Συνδέσμου έκανε το ιστορικό της καθήκον και για τα 4 παραπάνω έργα και είναι υπερήφανη γι αυτό. Μακάρι οι επόμενοι να κάνουν πολύ περισσότερα και πιο σημαντικά έργα.
Πριν τελειώσω θεωρώ προσωπικό χρέος να κάνω μία αναφορά στο μάστορα, το «Μήτσιο τον Αλβανό». Επειδή κατάγομαι από μαστορική οικογένεια και από μικρή ηλικία ασχολούμαι με μαστορικές δουλειές, θαύμασα την τεχνική επιδεξιότητα αυτού του ανθρώπου αλλά και τα άλλα προσόντα του. Του λες π.χ. να σου κάνει ένα πράγμα και αυτός βρίσκει να σου κάνει και άλλο ένα, με ευχαρίστηση.
Τις 10 ημέρες που συνεργαστήκαμε για τα παραπάνω έργα, ποτέ δεν είπε πως κουράστηκε (τις περισσότερες μέρες δούλευε πρωί-απόγευμα), πάντα ήταν χαμογελαστός και με χιουμοριστική διάθεση.
Αν αναλογιστεί κανείς το έργο που έχει κάνει στο χωριό (με το αζημίωτο ασφαλώς) και τις εξυπηρετήσεις στους πατριώτες, δικαιούται νομίζω κάποιας τιμητικής διάκρισης. Και να σημειωθεί πως αυτός ο άνθρωπος είναι κτηνίατρος και ήρθε πριν 18 χρόνια στο χωριό, χωρίς καθόλου τεχνικές γνώσεις. Έχει βγάλει τα δύο του παιδιά γιατρούς, που τώρα κάνουν μεταπτυχιακό στη Γαλλία. Είναι να τον «ζηλεύει» κανείς …με την καλή έννοια. Πέραν όλων αυτών δεν του ξεφεύγει τίποτα απ΄ ότι γίνεται στο χωριό και έχει άποψη για όλους και για όλα, από πολιτική, ποδόσφαιρο, διεθνή θέματα κλπ. Μπράβο του.
.
Χ. Ι. Μαραγκός, γραμματέας Συνδέσμου.
.