(Από τον Χ. Ι. Μαραγκό)
Στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου servou.gr δημοσιεύθηκε στις 28-12-2012 η πληροφορία του θανάτου του πατριώτη μας Γ. Λιατσόπουλου, στην ηλικία μόλις των 56 χρόνων. Επειδή το σχετικό κείμενο θεωρώ πως δεν είναι αρκετό, δηλαδή ανάλογο του κοινωνικού έργου και της προσφοράς του εκλιπόντος, είτε ως προέδρου της κοινότητας για οκτώ χρόνια, είτε ως παράγοντα του χωριού που συνέβαλλε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο στην καθημερινή εξυπηρέτηση των πατριωτών και στην διατήρηση «στη ζωή» του τόπου μας τα τελευταία σαράντα χρόνια, αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω λίγα λόγια παραπάνω.
 |
|
Ο Γιώργος με το γιο του Νίκο μπροστά από το μαγαζί τους
τον Απρίλιο του 2009, όταν το ΔΣ του Συνδέσμου
είχε επισκεφθεί το χωριό.
Ο Νίκος, στα βήματα του πατέρα του, υπήρξε το στήριγμά του
στο μαγαζί, γνωρίζει άριστα τη δουλειά και
χαίρει της εκτίμησης των πατριωτών. |
Είναι γνωστό ότι στην ιστοσελίδα servou.gr έχουν γίνει από τα προηγούμενα ΔΣ εκτεταμένες αναφορές σε ανθρώπους (μετά θάνατον) που πρόσφεραν ξεχωριστές υπηρεσίες στο χωριό και στους πατριώτες (π.χ. Π. Τσαντίλη, Γιόκω Ντάρα, ιατρό Ι. Δημόπουλο, Δ. Δάρα, Δ. Σχίζα, Ηλία Γιαννακόπουλο, λογοτέχνες Μαρία Παναγοπούλου και Θ. Τρουπή, Ηλία Χειμώνα κλπ). θεωρώ πως είναι δίκαιο (και δεν είναι έξω από τους σκοπούς του Συνδέσμου και της ιστοσελίδας), να γίνει κάτι ανάλογο και για τον Γ. Λιατσόπουλο, η προσφορά του οποίου δεν υπολείπεται αρκετών εκ των παραπάνω. Πρόσφατα αναρτήθηκε άρθρο στην ιστοσελίδα για τον πατριώτη αγωνιστή του 1821 Φώτη Δάρα, που είχε δημοσιευθεί από τον Ν. Παπαγεωργίου στο περιοδικό «Μάραθα».
Γράφω τα λίγα λόγια (μιας και ήμουν μέλος στα προηγούμενα ΔΣ του Συνδέσμου και συμμετείχα στη συγγραφή των κειμένων των ονομάτων που αναφέρθηκαν), καθαρά από πατριωτικό καθήκον, αφού ο εκλιπών δεν ήταν ούτε συγγενής μου, ούτε κοντινός μου φίλος, ούτε καν συνομήλικός μου. Μόνο γείτονάς μου στο μαγαζί του.
Όπως γνωρίζουν οι πατριώτες (που έχουν σχέση με το χωριό), ο Γιώργος είχε το μαγαζί του (Γεν. Εμπόριο) στο κέντρο του χωριού, απέναντι από το Ιερό του μητροπολιτικού Ναού της «Κοίμησης της Θεοτόκου».
Το μαγαζί αυτό που το είχε δημιουργήσει πολλά χρόνια πριν ο πατέρας του, είχε σχεδόν όλα όσα χρειάζονταν οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού, αλλά και οι επισκέπτες του καλοκαιριού και ήταν το μοναδικό παντοπωλείο που ήταν ανοιχτό όλο το χρόνο. Η προσφορά ενός τέτοιου μαγαζιού, σε ένα χωριό όπως το δικό μας, που το χειμώνα μπορεί να είναι αποκλεισμένο για αρκετές ημέρες, είναι πολύ μεγάλη για τους μόνιμους κατοίκους του χωριού, που μπορεί να έχουν ανάγκη στοιχειώδη πράγματα, εντελώς απαραίτητα για την επιβίωσή τους (ένα κουτί σπίρτα, ένα γιαουρτάκι, μισό κιλό ζάχαρη...).
Ο Γιώργος ήταν πολύ εξυπηρετικός στους πατριώτες, πέρα από τη σχέση "πελάτη-έμπορα". Πολλές φορές π.χ. τον βλέπαμε τα καλοκαίρια να κουβαλάει στον ώμο τη φιάλη του πετρογκάζ στο σπίτι ανήμπορων πατριωτών (και μάλιστα την συνέδεε και ήλεγχε την καλή της λειτουργία). Άλλες φορές που κάποιος χρειαζόταν επειγόντως κάτι και το μαγαζί ήταν κλειστό, πήγαινε στο σπίτι και τον έφερνε να ανοίξει. Το γνωρίζουν αυτό καλά οι πατριώτες.
Το μαγαζί του Γιώργου ήταν το στέκι πολλών πατριωτών, για ένα τσίπουρο, ένα ποτήρι κρασί, για μια κουβέντα. Ήταν το πέρασμα ανδρών και γυναικών για να μάθει κάποιος κάποιο νέο, να ζητήσει κάποια εξυπηρέτηση (π.χ. να του φέρει ένα φάρμακο από την Τρίπολη). Πέρα από αυτά ο εκλιπών ήταν ο άνθρωπος που μετέφερε μηνύματα στους κατοίκους του χωριού, από τους συγγενείς τους που ζούσαν στις πόλεις (και αντίστροφα), ιδίως την εποχή που τα τηλέφωνα ήσαν λιγοστά. Εξυπηρετούσε πολλούς πατριώτες που δεν έμεναν στο χωριό, τακτοποιώντας τους κοινόχρηστους λογαριασμούς τους κλπ.
Αν ήθελε κάποιος να αναζητήσει τον πλέον αναγνωρίσιμο Σερβαίο (από άντρες, γυναίκες, μικρούς και μεγάλους), νομίζω πως αυτός θα ήταν ο Γ. Λιατσόπουλος.
Εκτός από τα παραπάνω, που σε αδρές γραμμές σκιαγραφούν την κοινωνική προσφορά του εκλιπόντος, μέσα από την ιδιότητα του «μαγαζάτορα» του χωριού, ο Γιώργος πρόσφερε έργο και με την ιδιότητα του προέδρου της κοινότητας.
 |
Ο Γιώργος με τη συμβολαιογράφο κυρία Φλώρα Μπλάνα-Ζούλια υπογράφουν το συμβόλαιο απόκτησης του μισού οικοπέδου, το 1996. Η φωτογραφία είναι δημοσιευμένη στο φ. 108 του «Αρτοζήνου», |
Από μια σύντομη ματιά που έριξα στον «Αρτοζήνο» προκύπτει πως ο Γιώργος διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητας από το 1990-1998. Επί προεδρίας του και σε συνεργασία σε πολλές περιπτώσεις με το Σύνδεσμο, αλλά και ομάδες πατριωτών (πανωμαχαλίτες, κατωμαχαλίτες, Αραπαίους κλπ) έγιναν αξιόλογα έργα, όπως δρόμοι μέσα στο χωριό, ασφαλτόστρωση του δρόμου Σέρβου-Καρκαλού, τσιμεντόστρωση δρόμου στον οικισμό Αράπηδες, δεξαμενή νερού, έργα στο νεκροταφείο, ο δρόμος από γαϊδουροκυλίστρα προς δημοκοίτη, ο δρόμος από το χωριό προς τον Αγιαντριά κλπ.
Όμως το πλέον σημαντικό έργο αναμφισβήτητα είναι η απόκτηση από την κοινότητα του οικοπέδου που έγινε το Πολιτιστικό Κέντρο και επεκτάθηκε η πλατεία μπροστά από την είσοδο του Μητροπολιτικού Ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου.
Στις αρχές του 1996 υπεγράφη από το Γιώργο η δωρεά του μισού οικοπέδου που έκαναν τα παιδιά του Ευθύμιου Δημητρόπουλου στη μνήμη του πατέρα τους, για την επέκταση της πλατείας (το άλλο μισό αποκτήθηκε δυο χρόνια αργότερα).
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο τόσο πρόωρος χαμός του ήρεμου και καλοσυνάτου Γιώργου, θα στερήσει όχι μόνο την οικογένειά του, αλλά και όλο το χωριό από ένα βασικό στήριγμα. Πιστεύω πως όλοι σχεδόν οι πατριώτες (μόνιμοι κάτοικοι και παραθεριστές) θα έχουν να θυμούνται κάποια εξυπηρέτηση και καλοσύνη από αυτόν.
Ας είναι ελαφρό το χώμα του χωριού που σκέπασε τον Γιώργο, τον σεμνό και εξυπηρετικό πατριώτη που στο παρελθόν είχε υποστεί δύο βαριά χτυπήματα από τη μοίρα, αφού έχασε τη μητέρα του πριν πολλά χρόνια αλλά και την αδελφή του σε ατύχημα. Ο θεός ας δίνει δύναμη και κουράγιο στην εξαιρετική του οικογένεια (τη γυναίκα του Βάσω και τα δύο παιδιά του, Ειρήνη και Νίκο), στην οποία και εγώ εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια.
Καλό σου ταξίδι Γιώργο και οι πατριώτες θα σε θυμούνται.