.
Στη μνήμη του Ανδρέα Ν. Ανδριόπουλου
Έφυγε απρόσμενα από κοντά μας, ένας ακόμη εξαιρετικός πατριώτης, ένας αγαπητός φίλος, ο Ανδρέας Ν. Ανδριόπουλος. Χτυπήθηκε από τη μάστιγα της εποχής, τον θανατηφόρο ιό Covid-19, που σε ένα χρόνο μέσα έχει προκαλέσει το θάνατο σε 8.000 περίπου Έλληνες. Ταλαιπωρήθηκε ο άτυχος Ανδρέας για ένα σχεδόν μήνα, νοσηλεύθηκε στο νοσοκομείο, διασωληνώθηκε και τελικά έχασε τη μάχη για τη ζωή και υπέκυψε στο μοιραίο.
Ο παππούς του Ανδρέα, ο Μήτσιος Ανδριόπουλος, είχε έρθει σώγαμπρος στο χωριό μας και παντρεύτηκε τη χήρα του Φίλη και γι αυτό τον έλεγαν και «Μητροφίλη». Ο γιός του Νικόλαος παντρεύτηκε Νταροπούλα και απέκτησαν 4 παιδιά, δύο αγόρια (Μήτσιο και Ανδρέα) και δύο κορίτσια (Γεωργία και Ουρανία).
Τον Ανδρέα τον γνώρισα το 1956 που πήγα για πρώτη φορά στο Γυμνάσιο Λαγκαδίων. Όταν πέρασα τον Αγιώργη στα Λαγκάδια με άλλα σερβιωτόπουλα, λίγο ποιο πέρα αριστερά στο δρόμο άκουσα κάποιον να τραγουδάει με ανοιχτό το παράθυρο «…θαλασσάκι μου και φέρε το πουλάκι μου…». Ήταν τόσο γλυκιά αυτή η φωνή που αποτυπώθηκε στο μυαλό μου και την θυμάμαι ακόμη. Από τα άλλα παιδιά έμαθα πως ήταν ο Ανδριόπουλος, που ήταν κάποια χρόνια μεγαλύτερος μου. Όταν πριν 5-6 χρόνια με είχε καλέσει με τη γυναίκα μου, να μας κάνει το τραπέζι στο σπίτι του στο χωριό και μας ξάνα τραγούδησε και έψαλε για λίγο, κατάλαβα πως η φωνή του ήταν ίδια μοναδική.
Θα ήταν τουλάχιστον ένας υπέροχος ψάλτης…
Πολύ φιλόξενος ο Ανδρέας, με πολλά «τραπεζώματα» στο σπίτι του και πολλές σπεσιαλιτέ χωριάτικες, που ο ίδιος έφτιαχνε, σε συνδυασμό και με ένα υπέροχο κρασί δικής του φροντίδας. Δεν ξέρω αν ήσαν πολλοί οι πατριώτες που κάποια στιγμή δεν θα γεύτηκαν τις υπέροχες πικάντικες «λειχουδιές του», με καγενά, γιαούρτι δική του παρασκευής κλπ. κλπ.
Επιλεγμένες οι παρέες του στο χωριό, δεν έχανε την ευκαιρία να διασκεδάζει, όταν του δινόταν η ευκαιρία. Στον Αυγουστιάτικο χορό στη «Ράχη» πάντα ήταν παρόν και όχι ως παρατηρητής. Η φωτογραφία είναι από τον εορτασμό του Πάσχα το 2003 στη «Ραχούλα», που η γειτονιά μαζεύτηκε και διασκέδασε «για τα καλά», με πολύ χορό τραγούδι και το σουβλιστό αρνί.
Πρώτος στο χορό ο Ανδρέας.
Ιδιαίτερο χόμπι του ήταν η «πρέφα» και ήταν από τους καλύτερους παίχτες. Συμπαίχτες του συνήθως ήταν ο Χρήστος, ο Γιώργος και ο Γιάννης και παλιότερα ο Στάθης, στο καφενείο του Γιάννη Ρουσιά. Ήταν δυναμικό και εντυπωσιακό το παιχνίδι τους με αρκετούς παρατηρητές. Αρκετές φορές δημιουργείτο ένταση με «τσακωμούς» για τον τρόπο παιξίματος και οι φωνές ακούγονταν μέχρι έξω!
Με τα συλλογικά μας είχε ενεργό συμμετοχή και παλιότερα μετείχε και στο ΔΣ του Συνδέσμου. Είχε τεκμηριωμένες απόψεις και σε ορισμένα θέματα ήταν επίμονος.
Ασχολήθηκε και με την Τοπική αυτοδιοίκηση του χωριού. Στο 180ο φύλλο του «Αρτοζήνου» διαβάζουμε σχετική του δήλωση, για τα αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών εκείνης της περιόδου με το νόμο του "Καλλικράτης".
«…Ύστερα από πολύ σκέψη επήρα την απόφαση να υπηρετήσω τον θεσμό –Καλλικράτης-, ως υποψήφιος πρόεδρος της Κοινότητάς μας. Το αποτέλεσμα ήταν ισοψηφία με 86 ψήφους εγώ και 86 ο Γιάννης Ρουσιάς. Στην κλήρωση του πρωτοδικείου της Τρίπολης κληρώθηκε ο Γιάννης. Του εύχομαι υγεία και καλή επιτυχία καθώς και στον καινούριο Δήμαρχο. Ελπίζω η συνεργασία μας να είναι άψογη… Η αγάπη μας είναι δεδομένη. Τους 86 φίλους που με ψήφισαν τους ευχαριστώ όπως και τους 86 που ψήφισαν το Γιάννη. Εύχομαι υγεία και καλή χρονιά. Τους αγαπώ όλους…».
Πράγματι ο Ανδρέας δεν κράταγε κακία, τους αγαπούσε όλους και τον αγαπούσαν όλοι.
Η φωτογραφία είναι από την κοπή της πίτας την επόμενη χρονιά στο χωριό, το 2004.
(αριστερά ο Ανδρέας, στη μέση ο Γιάννης Σχίζας και δεξιά ο Γιάννης Ρουσιάς κόβει την πίτα).
Έντονη ήταν η αντιπαράθεση του Ανδρέα με το Δήμο Ηραίας, που επέβαλε ετήσιο κόστος για τους τάφους στο νεκροταφείο του χωριού. Συγκέντρωσε υπογραφές και προέβη σε διάφορες ενέργειες και διαμαρτυρήθηκε έντονα και στη γενική συνέλευση του Συνδέσμου από όπου και η φωτογραφία στην αρχή του άρθρου. Εν τω μεταξύ τα «ραβασάκια» είχαν σταλεί από το Δήμο για να πληρώσουν όσοι είχαν τάφο. Τότε ένας φίλος του δημοσίευσε στην ιστοσελίδα (γραφή πατριωτών-σατυρικά ποιήματα) ένα σατυρικό ποιηματάκι, που οι πρώτοι στοίχοι είναι:
.
Απόφαση επάρθηκε από τη Δημαρχία,
το πόσο θα πληρώνουμε για τα νεκροταφεία.
Πενήντα ευρώ ο ζωντανός, είκοσι ο πεθαμένος
κι΄όποιος το νόμο παραβεί, αυτός θα πάει χαμένος.
Ευθύς ως έγινε γνωστό και τόμαθε ο Αντρέας,
τον κόσμο εξεσήκωσε της ορεινής Ηραίας.
Στους δρόμους βγαίνει γρήγορα και βγάζει και τελάλια:
“Ο νόμος να ακυρωθεί, αλλιώς πέφτουν κεφάλια”.
Γράμμα στέλνει στο Σύλλογο, γραφή στέλνει στο Δήμο:
“Το μέτρο είναι εισπρακτικό, εγώ ευρώ δεν δίνω”.
Παίρνει μαζεύει υπογραφές κοντά σαρανταμία:
“Εμείς διαμαρτυρόμαστε, δεν δίνουμε ούτε μία”.
…………………………………………………….
Ο Ανδρέας είναι από τους πατριώτες που μεγάλο μέρος της ζωής του τον πέρασε στο χωριό. Δεν έκανε δική του οικογένεια, περιβαλλόταν όμως από πολλούς φίλους και συγγενείς. Ιδιαίτερα μετά τη συνταξιοδότησή του έμενε στο χωριό και μόνο τον πολύ χειμώνα ερχόταν στην Αθήνα. Ήταν φυσιολάτρης και ερασιτέχνης κυνηγός.
Στην Αθήνα σταδιοδρόμησε ως εργολάβος οικοδομών και πολλοί πατριώτες τον επέλεξαν για να τους κάνει την κατασκευή του σπιτιού τους. Παρόλο που είχε την δυνατότητα να διοριστεί στην Τράπεζα λόγω των συγγενών της μητέρας του (μου του είπε προσωπικά) προτίμησε την εργολαβία της οικοδομής, γιατί έβγαζε πολύ περισσότερα χρήματα από τον τραπεζικό υπάλληλο (ήταν η εποχή που η οικοδομή βρισκόταν σε άνθιση).
Ως χαρακτήρας ήταν δυναμικός ο Αντρέας, έδινε ζωή στο χωριό και η παρουσία του ήταν ιδιαίτερα αισθητή. Βοηθούσε όπου και όπως μπορούσε και συμμεριζόταν το πόνο του άλλου. Έχαιρε γενικά της εκτίμησης των πατριωτών
Το χωριό μας θα στερηθεί έναν καλό πατριώτη.
.
Καλό σου ταξίδι φίλε.
Χ. Ι. Μαραγκός
.