Στη μνήμη αυτού του υπέροχου ανθρώπου, έχω να εισφέρω τα ακόλουθα:
Ο Μπάρμπα-Φώτης Παναγόπουλος από τους Αράπηδες ήταν φίλος μου, από αλληλοεκτίμηση, από κοινωνική συναναστροφή με ψυχική ευγένεια, από αλληλοκεράσματα στο χωριό και στην Τρίπολη, κάποια χρόνια πίσω, από ανταλλαγή ευχών, τόσο στην ονομαστική μας εορτή, όσο και στις μεγάλες Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές. Ιδιαίτερα δοτικός και φιλότιμος, ήθελε να με ευχαριστήσει, κατά την εορτή του Αγίου Κων/νου, για την οποία εορτή ανάλωνε εαυτόν, εκοπίαζε πρός ικανοποίησιν, απάντων, των προσκυνητών του Αγίου, και κάποιες φορές κινδύνευε και η ζωή του, κατά την παρασκευή της βραστής γίδας και των άλλων εδεσμάτων.
Οταν ήμουν μικρός και πήγαινα στου Κυνηγού, με τον Γάιδαρο και τις γίδες μας -δεν υπήρχε τότε ο σημερινός αυτοκινητόδρομος- καθόμουν στην κάτω μάντρα του χωραφιού μας και συνομιλούσα με τους διερχόμενους Αραπαίους κλπ. Τις καλύτερες αναμνήσεις, ως παιδί, τις έχω από τότε, από την αείμνηστη σύζυγό του Θεοδώρα, που ήταν και φίλη της μάνας μου, αλλά και από εκείνον και τον Μαρθολιά, οι οποίοι, πάντοτε κάτι μου προσέφεραν, είτε σταφύλια, είτε σύκα, είτε καραμέλα, αν είχαν, με ανείπωτη γλυκύτητα.
Αργότερα, όταν πήγα στο Γυμνάσιο Λαγκαδίων και η μεγάλη κόρη του μπάρμπα-Φώτη, η Λεμονιά, ήρθε στο Γυμνάσιο, κατάλαβα πιο πολύ, την καλοσύνη του ιδίου και της συζύγου του και πόσο πολύ ήθελαν να σπουδάσει η κόρη τους. Δημιούργησαν μια ωραία οικογένεια η Γεωργία και η Λεμονιά, προσέφεραν στους γονείς τους τα πάντα, τους συμπαραστάθηκαν μέχρι τέλους, ιδιαίτερα στον επί πολλά χρόνια, εν χηρεία διατελέσαντα πατέρα τους, ο οποίος τίμησε το στεφάνι του, δεν έβαλε άλλη σύντροφο στην ζωή του, δεν έσβησε από την καρδιά του την αγαπημένη του Θεοδώρα.
Ήταν γενναίος, επειδή διέμενε ολομόναχος εκεί, που λίγοι μπορούν να ζήσουν. Μόνος με τον Θεό, τα στοιχεία της φύσεως, τις αναμνήσεις του, την φθορά του χρόνου, τις νύχτες της αφωνίας, την λύσσα του παγωμένου χειμωνιάτικου αγέρα, αλλά και την προστασία του Αγίου Κων/νου και της συζύγου του!
Ο φάρος Φώτης Παναγόπουλος, που τον αξιολογήσαμε μόνο με το μέτρο της καλοσύνης, θα λείψει από τους Αράπηδες και Σέρβου, ως ζώσα οντότητα, θα μένει όμως, ως ηθικό εντύπωμα, στις καρδιές μας!
Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους και φίλους του και εξ ύψους παρηγοριά στην οικογένειά του.
Αθανάσιος Κων. Γκούτης