Περί τα τέλη του περασμένου μήνα (Νοέμβριος 2017), συμπληρώθηκε ένα έτος από το θάνατο του Στάθη, ο οποίος διετέλεσε επί 10 περίπου χρόνια πρόεδρος του Συνδέσμου μας «Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ». Ενός ξεχωριστού πατριώτη, που πρόσφερε σημαντικό συλλογικό έργο, προς όφελος τόσο του χωριού μας Σέρβου, όσο και των ...απανταχού της γης Σερβαίων.
Επειδή με τον αείμνηστο συνεργαστήκαμε επί σειρά ετών, για τα συλλογικά μας θέματα (μέσα ή έξω από το ΔΣ), και επειδή πέραν αυτού μας συνέδεε και προσωπική φιλία, από το 1963 (αυτός ήταν αγροτικός γιατρός στο χωριό και εγώ τότε πέτυχα στην Ιατρική Σχολή) μέχρι το θάνατό του, αισθάνομαι την ανάγκη να του αφιερώσω λίγα λόγια, κάτι σαν μνημόσυνο.
Πιστεύω πως ο Στάθης, με τις όποιες αδυναμίες του, υπήρξε πρότυπο διαρκούς συλλογικής προσφοράς και δράσης, αλλά και πρότυπο αυτοδημιούργητου ανθρώπου. Στην επικήδεια ομιλία μου αναφέρθηκα αναλυτικά σε όλα του αυτά τα χαρίσματα. Στη σημερινή μνημόνευση θα αναφερθώ επιγραμματικά μόνο σε μερικά, έτσι για να μη νομίσει πως …τον ξεχάσαμε.
Από τα φοιτητικά του χρόνια, ο ανήσυχος και δραστήριος αυτός Σερβαίος, ασχολήθηκε ενεργά με τα συλλογικά μας πράγματα και ολοκλήρωσε την προσφορά του στο Σύνδεσμο, τη χρονιά που πέθανε, με τη συμμετοχή του στη ΓΣ που έγινε τον Αύγουστο στο χωριό. Το χωριό μας Σέρβου, όπου γεννήθηκε, αγάπησε και πάρα πολύ συχνά επισκεπτόταν, έχει μείνει ορφανό.
Η συλλογική δράση του Στάθη ήταν πολυετής, πολύπλευρη και πολύ αποτελεσματική. Ενδεικτικά θα αναφερθώ σε κάποιες από τις δράσεις αυτές.
*Το 1976, που ήταν πρόεδρος του Συνδέσμου και ξεκίνησε η διάνοιξη του δρόμου προς Αράπηδες, έδρασε κατά τρόπο που το αποτέλεσμα δικαίωσε τις προσδοκίες όλων των πατριωτών. Εκτός από τη προσωπική του σημαντική οικονομική ενίσχυση, μεσολάβησε να προσφέρει και ο ανιψιός του (γιος του αδερφού του Νίκου από το Γιοχάνεσμππουρκ, φοιτητής Ιατρικής τότε) εκατό χιλιάδες δρχ., την εποχή που ένας μέσος μισθός ήταν περί τις 5.000 δρχ.
*Πριν 20 περίπου χρόνια πρόσφερε ένα εκατομμύριο δραχμές (άλλο ένα ο Ν. Ι. Μαραγκός που ήταν πρόεδρος και δύο ο Σύνδεσμος) για την αγορά του μισού σπιτιού της «Μπαρκούτσιος», που έγινε το Πολιτιστικό Κέντρο και επεκτάθηκε η πλατεία.
*Τ0 1976, επίσης, καθιέρωσε τα βραβεία στους νέους, με καταγωγή από το χωριό, που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Στα βραβεία αυτά καθιέρωσε και το βραβείο στη μνήμη της μητέρας του Γεωργίας, για όσους νέους πετύχαιναν στην Ιατρική και με 300 ευρώ χρηματικό έπαθλο, σε καθένα επιτυχόντα. Αξίζει να αναφερθεί πως από την οικογένεια του πατέρα του «Χρήστου Ντάρα», βγήκαν 6 γιατροί.
*Την ίδια εκείνη εποχή ο Στάθης έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της εφημερίδας «Αρτοζήνος», που αγαπήθηκε πάρα πολύ από τους πατριώτες (έχει κυκλοφορήσει ήδη το 207ο φύλλο), και αναμφισβήτητα αποτελεί μοναδικό τρόπο επικοινωνίας, μεταξύ των απανταχού της γης Σερβαίων.
Οι κοινωνικές του σχέσεις, οι παρέες με πατριώτες, και η συμμετοχή του γενικά σε Σερβαίικες εκδηλώσεις στο χωριό καΙ στην Αθήνα, είναι σε όλους γνωστές.
Στην προσωπική του ζωή είναι γνωστό ότι κατάφερε να σπουδάσει με διακρίσεις, αλλά και με πολλές στερήσεις και δυσκολίες, λόγω πολυμελούς οικογένειας και δυσμενών οικογενειακών συνθηκών, και να γίνει τελικά ένας εξαιρετικός επιστήμονας και ένας επιτυχημένος επαγγελματίας.
.
*Ως άνθρωπος ο Στάθης ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός, με πολλές φιλίες και πάρα πολλές εξυπηρετήσεις (και λόγω ιατρικής ιδιότητας). Είχε εξαιρετικό χιούμορ, και ήταν ευθύς και «ντόμπρος», στις όποιες συλλογικές και άλλες απόψεις του, και πάντα έλεγε αυτό που πίστευε, αδιαφορώντας αν αυτό ενοχλήσει κάποιον. Έχαιρε πάντως ευρείας εκτίμησης στον κύκλο των γνωριμιών του, όπως φάνηκε και από την κοσμοσυρροή στην κηδεία του.
*Ως οικογενειάρχης ήταν άριστος, σπούδασαν με τη σύζυγό του Πόπη, τα παιδιά τους (2 γιατρούς και ένα πολιτικό μηχανικό), τα βοήθησαν να αποκατασταθούν, και ήταν ευτυχείς με τα 6 εγγόνια τους.
Το ΔΣ του Συνδέσμου μας έχει προτείνει (2016) στις Τοπικές Αρχές, να δοθεί στο δρόμο Σέρβου-Αράπηδες το όνομα του Στάθη Δάρα, εις αναγνώριση των εξαιρετικών υπηρεσιών που πρόσφερε στο χωριό και στους πατριώτες.
.
Όσοι πάντως τον γνωρίσαμε από κοντά, θα τον θυμόμαστε για πάντα.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Χ. Ι. Μαραγκός