από τον Αγγελή Αντωνόπουλο
Αναδημοσίευση άρθρου μέλους του Συλλόγου Ηραιατών Κορινθίας, από την εφ
ημερίδα «Γριγριλίδι» της Λυσσαρέας.
ημερίδα «Γριγριλίδι» της Λυσσαρέας. . Η νεράιδα της Πηγής και της Σπηλιάς (Φωτο του Μποτιτσέλι!).
.
"Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη... κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά...".
Σεφέρης Γεώργιος, Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β΄, 1944.
Διαβάσαμε στα ιστολόγια του Δήμου μας και αξίζει να τα επαναλάβουμε:
(...με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εξόρμηση του Ορειβατικού Φυσιολατρικού Ομίλου «Η ΓΚΟΥΡΑ» το Σάββατο 2 Μαΐου 2009 στο φαράγγι της Γκούρας... Η φύση ήταν μοναδική... πανδαισία χρωμάτων, αρωμάτων και ήχων. βότανα, φλισκούνι, φασκόμηλο, σφάκα και πλήθος άλλων αγνώστων σε μας φυτών πλημμύρισαν τον αέρα με τις έντονες μυρωδιές τους...πλατάνια, σφεντάμια, κέδροι, λυγιές, κουτσουπιές, σκίνα, σπάρτα, σφαλάχτια, κισσοί, σπαράγγια... μια χλωρίδα απαράμιλλης ομορφιάς...)
Όμως, αγαπητοί πατριώτες της Ηραίας, θεωρώ υποχρέωση μου να λάβουμε γνώση όλοι μας του φωτογρα
φικού ντοκουμέντου που υπάρχει κάτω από τα Δώδεκα Πατώματα και που, υποθετικά, η σπηλιά αυτή θεωρείται μνημείο της νεότερης ιστορίας της Γορτυνίας.
φικού ντοκουμέντου που υπάρχει κάτω από τα Δώδεκα Πατώματα και που, υποθετικά, η σπηλιά αυτή θεωρείται μνημείο της νεότερης ιστορίας της Γορτυνίας.Αυτό θα είναι το μέλλον της Γκούρας σε λίγα χρόνια αν όλοι δεν τροποποιήσουμε άμεσα την συμπεριφορά μας!!! Ένας απέραντος σκουπιδότοπος από τις κατεβασιές των ρεμάτων που σχεδόν τα έχουμε βρωμίσει - μπαζώσει με λογής - λογής άχρηστα υλικά. Είναι ευτύχημα που ο τόπος έχει δασώσει, συγκρατεί τα νερά της βροχής, με αποτέλεσμα τα ξερορέματα να μην γίνονται ορμητικά και συμπαρασύρουν τα διάφορα πεταμένα αντικείμενα.
Είναι επιτακτική ανάγκη να υιοθετήσουμε θετική περιβαλλοντική συμπεριφορά άμεσα, όλοι εμείς, οι επιστρέφοντες, συνταξιούχοι και μη, αν όντως πραγματικά σεβόμαστε τον τόπο και την Γκούρα.
Δεν είναι κάτι ανέφικτο. Μερικές απλές, κινήσεις μας μπορούν να κάνουν τη μελλοντική διαφορά. Για παράδειγμα:
-
Τα σκουπίδια, την Κυριακή της επιστροφής, στον κάδο απορριμμάτων και όχι στον κήπο ή στο πρώτο ρέμα, (μην πω να διαχωριστούν από τα οργανικά και να μεταφερθούν τα ανακυκλώσιμα σε κάδους του τόπου διαμονής μας, γιατί τα σκουπίδια τελικά είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και έτσι ακριβώς συμβαίνει και συνηθίζεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης).
-
Τα μπάζα της σκεπής, τα υπολείμματα των οικοδομικών υλικών, τα άχρηστα πλαστικά υλικά του κατωγιού, το παλιό χαλασμένο ψυγείο, τα πλαστικά τραπεζομάντιλα και τα άδεια κουτάκια του πανηγυριού..., είναι ντροπή και περιβαλλοντικό έγκλημα να τα πετάμε όπου νομίζουμε, όπου μας είναι πιο εύκολο και σε όποιο ρέμα θέλουμε έξω απ' το χωριό.
Να θυμόμαστε πως, εν δυνάμει, τα πετάμε στην Γκούρα.
Δοθείσης αφορμής, πρέπει να σου θυμήσω πατριώτη, πως πρέπει να μαζέψεις το παλιό ψυγείο από του Λασιτάθι το ρέμα, που αλόγιστα και άκριτα πέταξες. Είναι ένα θλιβερό άσπρο απομεινάρι που μας προκαλεί ψυχικό πόνο, μέσα στο καταπράσινο ρέμα. Φανερώνει τον λάθος εαυτό σου και την παράξενη αγάπη που έχεις για το χωριό και τον τόπο σου. Σε ενημερώνουμε, πως υπάρχει υπηρεσία καθαριότητας του δήμου που προσφέρει άμεσα λύση αρκεί να τοποθετηθούν δίπλα στον κάδο.
Ας ξαναθυμηθούμε λοιπόν την παγκόσμια διαπίστωση. Ο σεβασμός στο περιβάλλον είναι συστατικό στοιχείο του πολιτισμού κάθε κοινωνίας. Με αυτή την έννοια η αυτόνομη αξία του περιβάλλοντος, η ανάγκη να το προστατεύσουμε και να το διαχειριστούμε σωστά, θα πρέπει να διαπερνά όλες μας τις προσπάθειες για ανάπτυξη και ποιότητα ζωής. Το χρωστάμε άλλωστε στους εαυτούς μας, μα κυρίως στις γενιές που έρχονται. Οι προσπάθειες όλων μας να είναι εναρμονισμένες ταιριαστά, με σκοπό την βελτίωση του περιβάλλοντος, από την αλόγιστη κατάχρηση της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Αφιερωμένοι οι παρακάτω στίχοι του νομπελίστα Γ. Σεφέρη στην Γκούρα των παιδικών μας χρόνων.
«Ας έρθει να με κοιμηθεί όποιος θέλει, μήπως δεν είμαι η θάλασσα;»
Σεφέρης Γεώργιος «Επί σκηνής», 1966.
Αφιερωμένοι στην Γκούρα που ξεδιψούσε καθημερινά τα πρόβατά μας, τις γίδες μας, εμάς τους μικρούς ξωμάχους και όλους τους φίλους και γείτονες που επίσης κατέβαιναν από τη Μπουζόλακα μέσα στην κάψα του καλοκαιριάτικου μεσημεριού με τα πράματά τους. Τότε, που περνούσαμε υπέροχα μεσημέρια στον μεγάλο πλάτανο με το δεντρόσπιτο και τρυγάγαμε κερήθρες απ΄το αγριομέλισσο στο Κάτου Χώνι. Τότε που κολυμπούσαμε ανέμελα στο δροσερό Πάνου Χώνι, πιάνοντας καβούρια μέσα στη μεγάλη «γεράνια» γούβα του. Τότε που τρομάζαμε όλοι μαζί με τις παιδιάστικες φωνές μας τα λευκά αγριοπερίστερα. Τότε που πλέναμε και λευκαίναμε διασκεδάζοντας με το παγωμένο νερό του θεόχτιστου γεφυριού, τα πρόβατά μας πριν τα κουρέψουν...
Πιο παλιά οι αρχαίοι μας πρόγονοι, λάτρευαν τη «φαρδιοπλάτα μάνα γη» και θεοποιούσαν τα ποτάμια της. Τώρα εμείς οι σημερινοί όσοι μπορούμε, είναι ανάγκη για το καλό του τόπου που μαραζώνει και μελαγχολεί, να δώσουμε δύναμη και φτερά στο όραμα.
Ας φτιάξουμε, λοιπόν, όλοι στην φαντασία μας την Γκούρα, σαν μια υπέροχη, ψηφιδωτή και αισθησιακή νεράιδα της Αναγέννησης, που αρχίζει σιγά - σιγά να ξεδιπλώνει το πέπλο της και να φανερώνεται σεμνά, ντροπαλή και ροδαλή στον κόσμο. Με τα μάτια της ψυχής μας όλοι, να την αγαπήσουμε, να την αισθανθούμε, να την ακούσουμε, να την νιώσουμε, να την ερωτευτούμε, με έναν πρωταρχικό ιερό σκοπό όμως. Να της υποσχεθούμε ότι θα την σεβαστούμε και ότι θα την προστατέψουμε.