Ας δούμε αυτό το δειλινό.

Ποιος ξέρει, άλλο αν αξιωθούμε...

Νάναι για τον εσπερινό οι καμπάνες λες,

Ή κάποιον που έφυγε θρηνούνε;

Σκέψου:

Στο παραθύρι του προχτές,

Όρθιος κι εκείνος να στεκόταν.

Και στων χωμάτων τις φωτιές,

Κερί η καρδιά του να καιγόταν...

Κι αν θα σκεφθείς: "Π ε σ ι μ ι σ μ ό ς".

Η ζωή την όψη δεν αλλάζει.

Γελάει με ήλιο ο ουρανός τη μια,

Την άλλη, με βροχή τη γλώσσα βγάζει...

Στάσου λοιπόν το δειλινό

Να δούμε, απόψε που μπορούμε.

Μάζεψε χρώματα, φωτιά για τον καιρό,

Που οι μέρες οι κακές θαρθούνε...