Α'
Τa ομορφότερα λουλούδια
πάνω στα μνήματα θ’ ανθούν,
πονείς ή όχι.
Β'
Τι δέρνεσαι
με καταργήσεις κι αφαιρέσεις;
Στις ίδιες λέξεις πάντα καταφεύγεις
για το όποιο τραγούδι σου.
Γ'
Δεν είναι ότι έτρεχαν λιγότερο τα καλοκαίρια.
Τα παιδικά,
τα νεανικά μας χρόνια τους παράβγαιναν.
Δ'
Όσο για μένα (και για σένα)
κανείς
βαθιά δεν με γνωρίζει άλλος
από το προσκεφάλι μου.
Ε'
Το Λουλακί της θάλασσας το ασύλληπτο
- στιγμή και τόνος -
στις χούφτες μου άχρωμο νερό.
Σπασμός της γεύσης.
Ζ'
Θεέ μου,
την άποψή σου για το δίκιο
αδύνατο να την συμμεριστώ.
Λυπάμαι.
(ΧΔ)
*************