Απότην ποιητική συλλογή  «ΒΟΥΡΚΩΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ», Αθήνα 1978.

 

Κι αν λένε το θεό σου Αλάχ,

Χριστό κι αν λένε το δικό μου,

οι μανάδες μας πικρό του πόνου,

όμοια βαθύ το βγάζουνε το «άχ».

 

Τι έχουμε εμείς να μοιραστούμε

παιδιά φτωχά της μάνας γης;

Εσύ στο Αρτζικτάν εργάτης,

κι εγώ στην Πάτρα ταξιτζής

 

Από μια κόκκινη καρδιά,

σε δυο κοτσίδες κρεμασμένη…

μια Χούλια θα σε περιμένει,

κι εμένα, μια ξανθή Ροδιά.

 

Τι έχουμε για να μισηθούμε;

Μεγάλη, και μας παίρνει η γη.

Εσένα στο Αρτζικτάν εργάτη,

στην Πάτρα εμένα ταξιτζή.

 

Η νύχτα υγρή και σκοτεινή,

από το κρύο θα πιαστούμε.

Έλα να την καταραστούμε,

αντάμα ετούτη τη στιγμή.

 

Τι μούφτεξες να σε σκοτώσω;

Θέλω να ζω! Κι εσύ να ζεις.

Εργάτης στο Αρτζικτάν να είσαι,

κι εγώ στην Πάτρα ταξιτζής.

 

(χιμ)