Στα αρχεία του Συνδέσμου υπάρχει το βιβλίο των πρακτικών που έχουν καταγραφεί διάφορες συνελεύσεις και συνεδριάσεις των ΔΣ, από την εποχή που ιδρύθηκε ο Σύνδεσμος το 1922. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θεώρησα πως αξίζει τον κόπο να καταγράψω μία μεγάλη περίληψη, ώστε να ενημερωθούν σε γενικές γραμμές οι νεότεροι κυρίως πατριώτες, για τις δραστηριότητες του Συνδέσμου μας.
Είναι αυτονόητο πως σε μία τέτοια περίληψη δεν μπορούν να αποδοθούν με επάρκεια οι 140 σελίδες του βιβλίου, πέρα από το γεγονός πως μπορεί κάποιες συνεδριάσεις να μην έχουν καταγραφεί ή να μην έχουν αποδοθεί με ακρίβεια. Αρκεί να αναφερθεί πως υπάρχουν μεγάλα διαστήματα χωρίς καμία καταγραφή και πως πολλά κείμενα είναι δυσανάγνωστα.
Ιδανικό βέβαια θα ήταν η έκδοση ενός βιβλίου με την ιστορία του Συνδέσμου, που να περιλαμβάνει αναλυτικά όλα τα γεγονότα από το 1922 μέχρι σήμερα. Εκτός των άλλων θα υπήρχε η δυνατότητα να γίνει ονομαστική αναφορά όλων των μελών των ΔΣ και των πατριωτών που δούλεψαν και προσέφεραν στο Σύνδεσμο, πράγμα που είναι αδύνατο να γίνει σε μια περίληψη. Και να σκεφτεί κανείς πως αρχαιρεσίες τις πρώτες δεκαετίες γίνονταν κάθε χρόνο.
Σε αυτή την περίληση δεν αναφέρονται ονομαστικά τα μέλη των ΔΣ γιατί σε αρκετές περιπτώσεις δεν ήσαν καταγεγραμμένα, κάποια είχαν παραιτηθεί χωρίς να αναφέρονται οι αντικαταστάτες κλπ. Βέβαια μετά το 1976 που εκδόθηκε ο Αρτοζήνος υπάρχουν πλήρη στοιχεία, που όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα αναζητήσει εκεί.
1) Περίοδος 1922-1935
Όπως προκύπτει από τα κείμενα του βιβλίου, στις 7 Νοεμβρίου του 1922 συναντήθηκαν στην ακτή Μιαούλη στον Πειραιά καμιά δεκαριά πατριώτες και αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα πατριωτικό Σύνδεσμο με την επωνυμία
ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ ΑΘΗΝΑΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΣΕΡΒΑΙΩΝ ''Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ''.
Οι συγκεντρωθέντες πατριώτες εξέλεξαν μια τριμελή επιτροπή από τους Βασίλειο Κ. Μαραγκό και τα αδέλφια Γεώργιο και Ευθύμιο Θ. Τρουπή, στην οποία ανέθεσαν την σύνταξη του καταστατικού του Σωματείου. Πράγματι σε δυο εβδομάδες η επιτροπή ολοκλήρωσε το έργο της και ακολούθησε Γενική Συνέλευση. Εκεί συζητήθηκαν ένα προς ένα τα άρθρα του καταστατικού και εγκρίθηκαν ομόφωνα. Όπως αναφέρεται στα πρώτα άρθρα, σκοπός του σωματείου ήταν:
1) η αλληλοβοήθεια των μελών του και
2) η εκτέλεση επωφελών έργων, εις την ιδιαιτέραν αυτών πατρίδα.
Μετά την έγκριση του καταστατικού ακολούθησαν αρχαιρεσίες. Ομόφωνα πρόεδρος εκλέχτηκε ο Γεώργιος Γ. Τρουπής και Γραμματέας ο Παναγιώτης Δ. Μανιατόπουλος (σερβόγμπρος από Λααγκάδια). Τακτικά μέλη οι: Νικόλαος Ηλ. Λιατσόπουλος, Αθανάσιος Χ. Παναγόπουλος, Αναστάσιος Ι. Τρουπής, Μαρίνος Ηλ. Γκούτης και Βασίλειος Κ. Μαραγκός. Αναπληρωματικά μέλη: Γεώργιος Λίτσας (γαμπρός Μαραγκαίων), Θεόδωρος Ηλ. Λιατσόπουλος, Αναστάσιος Θ. Παπαθωμόπουλος και Ευθύμιος Θ. Τρουπής. Στις 4 Μαρτίου του 1923 συναντήθηκαν τα μέλη του ΔΣ στο κατάστημα του Ευθυμίου Θ. Τρουπή, στη λεωφόρο Σωκράτους στον Πειραιά, συζήτησαν για την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου και αποφάσισαν την εκλογή μιας τριμελούς επιτροπής στο χωριό, με την οποία θα βρισκόταν σε συνεργασία.
Τακτικά μέλη της επιτροπής ορίστηκαν οι Αθανάσιος Π. Στρίκος, Φώτιος Αν. Σχίζας, Αλέξιος Δ. Δημόπουλος και ταμίας για την συγκέντρωση χρημάτων ο Αναστάσιος Χ. Κωνσταντόπουλος. Επίσης αποφασίστηκε να σταλούν ενημερωτικές επιστολές σε πατριώτες που έμεναν στην Αμερική και αλλού. Τον Νοέμβριο του ιδίου χρόνου υπάρχει το υπ’ αρ. 5 πρακτικό που αναφέρει ότι συνήλθε το ΔΣ για να αποφασίσει πως θα διαχειρισθεί τις 12.000 δραχμές που είχαν συγκεντρωθεί στο χωριό από την επιτροπή, ώστε να υπάρχει ο καλύτερος τόκος. Αποφασίστηκε να μην κατατεθούν τα χρήματα στην τράπεζα, αλλά να τοκισθούν βραχυπρόθεσμα σε αξιόπιστους ανθρώπους, με πολύ καλύτερη απόδοση και με προσωπική ευθύνη του προέδρου.
Για ενάμισι χρόνο δεν υπάρχει καταχωρημένο κείμενο στο βιβλίο. Τον Μάιο του 1925 υπάρχει το υπ’ αρ. 6 πρακτικό που αναφέρεται στη Τακτική Γενική Συνέλευση που προηγήθηκε. Αναφέρεται ο απολογισμός πεπραγμένων και ανάλυση της οικονομικής κατάστασης του Συνδέσμου. Η Συνέλευση ενέκρινε όλες τις πράξεις του ΔΣ και συμφώνησε με την διαχείριση των χρημάτων, που είχαν ήδη ανέλθει από συνδρομές, προσφορές και τόκους σε 40.000 δραχμές. Επίσης η Συνέλευση αποφάσισε ομόφωνα να μην γίνουν αρχαιρεσίες, να παραμείνει το ίδιο συμβούλιο και να αντικατασταθούν μόνο τα αποθανόντα μέλη.
Το επόμενο πρακτικό αφορά την συνεδρίαση του ΔΣ δύο χρόνια αργότερα (Μάρτιος 1927) και αναφέρεται επίσης στον τρόπο διαχείρισης των χρημάτων. Στο συμβούλιο αυτό αποφασίζεται η αποστολή επιστολής στην επιτροπή του χωριού, με την εντολή διενέργειας εράνου. Τρεις μήνες αργότερα γίνεται Συνέλευση, εγκρίνονται τα οικονομικά του Συνδέσμου και αποφασίζεται να ενισχυθεί η επιτροπή στο χωριό και με άλλα πρόσωπα. Η Συνέλευση συζήτησε το θέμα έναρξης εργασιών στον ναό της ''Κοιμήσεως Θεοτόκου'' και αποφάσισε τελικά να αναβάλει ''δι΄ευθετότερον χρόνον'' το θέμα αυτό. Ακολούθησαν αρχαιρεσίες και ψήφισαν 24. Όλοι ψήφισαν τον ίδιο πρόεδρο, τον ίδιο ταμία και τον ίδιο γραμματέα.
Στο τέλος του 1927, πέντε χρόνια μετά την ίδρυση του Συνδέσμου και με πρόεδρο πάντα τον Γ. Γ. Τρουπή, είχαν συγκεντρωθεί 84.090 δραχμές. Τον Ιανουάριο του 1928 είναι καταχωρημένο το υπ’ αρ. 11 πρακτικό του ΔΣ που αναφέρεται κυρίως σε οικονομικά θέματα. Αποφασίστηκε τα χρήματα του Συνδέσμου να κατατεθούν όλα στην Εθνική Τράπεζα. Τον Μάρτιο του 1929 έγινε ΔΣ και ο πρόεδρος Γ. Τρουπής ενημέρωσε ότι διατέθηκαν 4.000 δρχ. σε μηχανικό για τα σχέδια της εκκλησίας και 8.214 δρχ. για διάφορες προκαταρκτικές εργασίες στο χωριό, από την εκεί επιτροπή.
Τον επόμενο μήνα και αφού είχαν δρομολογηθεί κάποιες ενέργειες έγινε έκτακτη Γενική Συνέλευση (παραβρέθηκαν γύρω στα 40 άτομα) που περιελάμβανε και αρχαιρεσίες. Έγινε λεπτομερής ενημέρωση από τον πρόεδρο για τις μέχρι τότε ενέργειές του και ακολούθησε ευρεία συζήτηση, για δύο κυρίως θέματα. Το ένα αφορούσε την κακή συντήρηση της ασβέστου στο χωριό, μέρος της οποίας κρίθηκε ακατάλληλο για χτίσιμο και το άλλο αφορούσε στην συγκρότηση εξελεγκτικής επιτροπής για έλεγχο του ταμείου. Επίσης αποφασίσθηκε να ανασυγκροτηθεί η επιτροπή στο χωριό και να προστεθούν νέα μέλη.
Στις αρχαιρεσίες που ακολούθησαν πρόεδρος εκλέχτηκε πάλι ο Γ. Γ. Τρουπής, που ψηφίσθηκε από όλους. Τελικά μετά από πολλές δυσκολίες και πολλές συζητήσεις, παραιτήσεις και ανακλήσεις το Συμβούλιο συγκροτήθηκε σε σώμα, στις 22.4.1929. Στη συνέχεια ο πρόεδρος με τον ταμία και τον γραμματέα μετέβησαν στο χωριό για να συζητήσουν με την επιτροπή τα διάφορα θέματα, κυρίως τη δυνατότητα διενέργειας δημοπρασίας και να ζητήσουν από την Επισκοπή την άδεια κατεδάφισης της παλαιάς εκκλησίας και ανέγερσης νέας. Δύο μήνες αργότερα (Ιούνιος 1929 ) παραιτείται από πρόεδρος ο Γ. Γ. Τρουπής, για προσωπικούς λόγους και την προεδρία αναλαμβάνει ο αντιπρόεδρος Παν. Μανιατόπουλος, μέχρι τον Νοέμβριο του ιδίου χρόνου, οπότε μετά από αρχαιρεσίες πρόεδρος εκλέγεται ο Μαρίνης Γκούτης.
Από το νέο ΔΣ αποφασίζεται να σταλεί μηχανικός στο χωριό για το θέμα της καταλληλότητας της ασβέστου και προγραμματίζεται να γίνει κατεδάφιση της παλαιάς εκκλησίας πριν το Πάσχα του 1930. Ένα άλλο θέμα που δημιουργήθηκε ήταν το μέγεθος της εκκλησίας το οποίο στα σχέδια ξεπερνούσε κάπως τις δυνατότητες του οικοπέδου, σε σχέση και με την σταθερότητα του εδάφους. Για να μη μικρύνει η εκκλησία αποφασίσθηκε να ζητηθεί από τον Γ. Λίτσα που είχε το σπίτι προς την βόρεια πλευρά, ιδιοκτησίας σήμερα Ν. Μπόρα, να προσφέρει μέρος από την αυλή του και επί πλέον να μην γίνουν σκαλοπάτια στη βόρεια έξοδο, όπως προέβλεπε το σχέδιο. Πράγματι ο καλός πατριώτης πρόσφερε το απαιτούμενο μέρος από την αυλή του και έτσι δεν μίκρυνε η εκκλησία.
Τον Μάρτιο του 1930 το ταμείο είχε 95.177 δρχ. έσοδα, 8.080 δρχ. έξοδα και υπόλοιπο ταμείου 87.080 δρχ. Στις 23.3.1930 η Συνέλευση του Συνδέσμου αποφασίζει να γίνει έναρξη εργασιών και προς τούτο να μεταβεί στο χωριό ο πρόεδρος με αντιπροσωπεία, για να διενεργήσουν μειοδοτικό διαγωνισμό. Πράγματι η αντιπροσωπεία πήγε στο χωριό, κανείς όμως δεν εμφανίσθηκε διαθέσιμος να αναλάβει εργολαβικώς το έργο. Κατόπιν αυτού η αντιπροσωπεία σε συνεργασία με την εκεί επιτροπή αποφασίζουν να αναθέσουν στον πατριώτη Ιωάννη Κλεισούρα, που διέμενε στη Δημητσάνα, την μέριμνα του έργου, υπό την καθοδήγηση του μηχανικού και αντί μηνιαίου μισθού.
Μετά την επιστροφή της αντιπροσωπείας στον Πειραιά γίνεται Συνέλευση (21.5.30) και χωρίς καμία αντίρρηση εγκρίνονται όλες οι ενέργειες του Συμβουλίου. Το ΔΣ προτείνει να αγοραστεί το κάρο μεταφοράς των υλικών, ενώ παράλληλα συστήνει στον Ι. Κλεισούρα να υπακούει στις εντολές της επιτροπής, η οποία ας σημειωθεί είχε το δικαίωμα να τον σταματήσει αν έκρινε αυτό απαραίτητο.Στις 29 Μαρτίου 1931, ένα χρόνο περίπου μετά την έναρξη των εργασιών, γίνεται Συμβούλιο και στη συνέχεια Συνέλευση για έλεγχο της οικονομικής κατάστασης του Συνδέσμου.Τα μέχρι εκείνη τη στιγμή έσοδα ήσαν 115.843 δρχ. και τα έξοδα 109.433 δρχ. Υπόλοιπο ταμείου 6.410 δρχ.
Ακολούθησαν αρχαιρεσίες και την προεδρία ανέλαβε ο Παναγιώτης Μανιατόπουλος. Ο επί 15μηνο πρόεδρος Μαρίνης Γκούτης παρέμεινε ταμίας. Πλην των θεμάτων της εκκλησίας ο Σύνδεσμος ασχολήθηκε και με άλλα θέματα. Αποφάσισε να αγοραστεί λάβαρο για τον Σύνδεσμο, να ενισχυθούν οικονομικά αναξιοπαθούντες πατριώτες και να γίνει ο Σύνδεσμος μέλος της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας.
Επίσης το ΔΣ πρότεινε πληθώρα αλλαγών στο Καταστατικό και η Γενική Συνέλευση αποφάσισε να ανακηρύξει μεγάλους ευεργέτες τον ηγούμενο Δαβίδ Δημόπουλο, ο οποίος απέστειλε 20.000 δρχ. και τον Ηλία Δημόπουλο, ο οποίος απέστειλε από την Αμερική 12.500δρχ.Δύο ακόμη πατριώτες ανακηρύχτηκαν ευεργέτες για την σημαντική τους οικονομική προσφορά. Ο γιατρός Ι. Δημόπουλος, ο οποίος απέστειλε στον Σύνδεσμο 3.000 δρχ. από την Φλώρινα που βρισκόταν και ο Ηλίας Ν. Λιατσόπουλος που πρόσφερε και αυτός 3.000 δρχ. Το ΔΣ αποφάσισε ακόμη να αποσταλεί επιστολή στο χωριό με πρόταση διενέργειας πανηγυριού το Δεκαπενταύγουστο και διάθεσης από την επιτροπή 300-400 δρχ.
Τον Νοέμβριο του 1931 ο Παπαναστάσης χειροτονήθηκε ιερέας.
Το Μάρτιο του 1933 γίνονται νέες αρχαιρεσίες και επανεκλέγεται πρόεδρος ο Παν. Μανιατόπουλος. Σε αυτή την Συνέλευση τίθεται θέμα από τον Γ. Χ. Μπόρα ενίσχυσης της σχολικής επιτροπής για ανοικοδόμηση νέου διδακτηρίου (δημοτικού σχολείου), αφού στο παλιό οι συνθήκες ήσαν άθλιες. Το κράτος είχε χορηγήσει στην σχολική επιτροπή 50.000 δρχ. Ο Σύνδεσμος τελικά μετά μαραθώνιες συζητήσεις αποφασίζει να διαθέσει 10.000δρχ. για αγορά οικοπέδου, να προσφέρει ασβέστη από το καμίνι της εκκλησίας και να κάνει παρέμβαση στο Υπουργείο για νέα επιχορήγηση.
Τον Ιούνιο του 1933 ο Σύνδεσμος ζητάει από την επιτροπή του χωριού βεβαίωση μηχανικού για την σταθερότητα ενός τοίχου της εκκλησίας, επειδή παρουσιάστηκε κάποια ρωγμή. Επίσης θέτει το ερώτημα αν μπορεί να γίνει τροποποίηση του σχεδίου και αντί μιας αχιβάδας στις πόρτες να γίνουν τρεις. Στη συνεδρίαση του Οκτωβρίου του 1933 διαβάζεται έγγραφο του μηχανικού κ. Βουρβούρη (;), με το οποίο δεν δίδεται σαφής απάντηση στο ερώτημα. Φαίνεται πάντως πως ο μηχανικός δεν ανησυχούσε για την ρωγμή και πρότεινε να πέσει τσιμέντο στη βάση της εσωτερικής πλευράς του τοίχου. Τον Δεκέμβριο του 1934 αποφασίζεται να τοποθετηθούν όσα αγκωνάρια είναι έτοιμα και να μη συνεχισθεί προς το παρόν η οικοδόμηση.
Το 1934 αποφασίζεται η υπαγωγή του χωριού στα Λαγκάδια, από δικαστικής πλευράς. Επίσης στη Γ. Συνέλευση που έγινε ο Χαρ. Μαραγκός πρότεινε να γίνουν ενέργειες για χάραξη δημόσιας οδού Λαγκαδίων-Σέρβου και ο ίδιος πρόσφερε γι αυτό το σκοπό 1000 δρχ. Τον ίδιο μήνα έγιναν αρχαιρεσίες και ψήφισαν 16 άτομα. Τον επί 5 σχεδόν χρόνια πρόεδρο Παν. Μανιατόπουλο διαδέχτηκε ο γιατρός Ι. Δημόπουλος. Ο κ. Μανιατόπουλος παρέμεινε στο Συμβούλιο. Τον Μάιο του 1936 το ΔΣ εισηγείται στη Συνέλευση την διακοπή επ΄ αόριστον των εργασιών οικοδόμησης της εκκλησίας, λόγω ελλείψεως χρημάτων. Η πρόταση έγινε δεκτή, ενώ παράλληλα επιβεβαιώθηκε η διάθεση 10.000 δρχ. στην σχολική εφορεία για αγορά οικοπέδου και εξουσιοδοτήθηκε εν λευκώ ο πρόεδρος να ενισχύσει την προσπάθεια της επιτροπής, για την κατασκευή του σχολείου στο χωριό.
2) Περίοδος 1935-1947
Τον Μάιο του 1935 έγινε η Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου στα γραφεία της Αρκαδικής Ομοσπονδίας. Πρόεδρος του Συνδέσμου ήταν ο Π. Μανιάτης, ο οποίος έκανε και τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Ανέφερε πως τα έργα στο ναό σταματούν λόγω ελλείψεως χρημάτων. Το θέμα πάντως που είχε προτεραιότητα και συζητήθηκε λεπτομερώς στη Συνέλευση ήταν η ανεύρεση οικοπέδου για την ανέγερση Σχολείου. Τα παιδιά ήσαν πολλά και το παλιό σχολείο ανεπαρκέστατο. Πρωτοστάτης στο θέμα ήταν ο γιατρός Ι. Δημόπουλος, ο οποίος και αναδείχθηκε πρόεδρος στις αρχαιρεσίες που ακολούθησαν. Πάντως την τελευταία περίοδο ο Σύνδεσμος φαίνεται πως δεν είχε ιδιαίτερη δραστηριότητα, αν κρίνουμε από το γεγονός πως παραβρέθηκαν στη συνέλευση μόνο 16 άτομα.
Την επόμενη χρονιά ξανάγινε ΓΣ με αρχαιρεσίες και επανεξελέγη ο ίδιος πρόεδρος. Στη συζήτηση που έγινε ανέφερε ο πρόεδρος ότι σε στενή συνεργασία με την σχολική εφορεία επισκέφθηκε ο ίδιος την Νομαρχία Αρκαδίας, το Υπουργείο Παιδείας και άλλους αρμόδιους παράγοντες και πίεσε για εξεύρεση χρημάτων για την κατασκευή του Σχολείου. Στην ίδια Συνέλευση αποφασίσθηκε να διατεθούν 500 δρχ. για ενίσχυση του μαθητικού συσσιτίου στο χωριό και 400 δρχ. για περίφραξη του τάφου (στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών) του πρόωρα χαμένου πρώτου γιατρού του χωριού, Γεωργίου Ι. Μπόρα. Επίσης αποφασίσθηκε να ορισθούν αντιπρόσωποι στην Αρκαδική Ομοσπονδία οι Π. Μανιατόπουλος και Κ. Γκούτης.
Από το 1936 μέχρι το 1947 (11 χρόνια) δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα πρακτικά στο βιβλίο των Συνελεύσεων, προφανώς λόγω των γνωστών γεγονότων εκείνης της περιόδου, που όλες οι Συλλογικές δραστηριότητες είχαν ατονήσει (στο βιβλίο υπάρχει συνέχεια και οι σελίδες είναι αριθμημένες). Η επόμενη καταγεγραμμένη Συνέλευση έγινε στις 16 Μαρτίου του 1947, με την παρουσία 33 πατριωτών. Ακολούθησαν αρχαιρεσίες και επανεξελέγη ο Ι. Δημόπουλος. Την ίδια χρονιά έγινε και νέα Συνέλευση (Νοέμβριος). Από τα πρακτικά αυτής της Συνέλευσης προκύπτουν και τα παρακάτω στοιχεία για το παρελθόν.
Το 1936 ο πρόεδρος του Συνδέσμου είχε πάει στο χωριό και σε συνεργασία με την σχολική εφορεία βρήκαν οικόπεδο και άρχισαν εργασίες για ανέγερση του διδακτηρίου. Τα πρώτα χρήματα συγκεντρώθηκαν από εισφορές των πατριωτών. Παράλληλα υπήρξε και κρατική επιχορήγηση (50.000 το 1932, 50.000 το 1936 και 100.000 το 1938). Τριακόσιες χιλιάδες που είχαν εγγραφεί στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Παιδείας το 1940, έχασαν την αξία τους, λόγω του πολέμου και της κατοχής. Με τα πρώτα χρήματα είχε αγορασθεί το οικόπεδο, είχε γίνει η τοιχοποιία και είχε πέσει η πλάκα από μπετόν αρμέ, με συμμετοχή -όπως χαρακτηριστικά αναγράφεται «απάντων των πατριωτών συν γυναιξί και τέκνοις». Στην Συνέλευση του Νοεμβρίου αποφασίσθηκε ακόμη: α) να γίνει εισφορά των μελών του Συνδέσμου για «την φανέλα του στρατιώτη» και β) να γίνει έρανος των πατριωτών για ενίσχυση των αναξιοπαθούντων πατριωτών, λόγω των ειδικών συνθηκών εκείνης της εποχής. Επίσης συζητήθηκε η αγορά από το Υπουργείο παιδείας ενός ραδιοφώνου για το σχολείο και ενός ανεμόμυλου για την φόρτωση των μπαταριών λειτουργίας του.
3) Περίοδος 1947-1953
Οι επόμενες καταγεγραμμένες Συνελεύσεις έγιναν το 1948 και 1950, με τον ίδιο πάντα πρόεδρο. Τα πλέον ενδιαφέροντα ζήτημα αυτής της περιόδου ήταν δύο: α) η προσπάθεια συγκέντρωσης χρημάτων για συνέχιση των έργων στο σχολείο, κυρίως για την αγορά γαλλικών κεραμιδιών και β) οι ενέργειες που έπρεπε να κάνει ο Σύνδεσμος σε συνεργασία με την Κοινότητα για την διάνοιξη του δρόμου από το Σαρρά μέχρι το χωριό. Στη Συνέλευση του 1951 ο γιατρός ανακοίνωσε πως η διάνοιξη του δρόμου ολοκληρώθηκε, μετά από πάρα πολλούς κόπους και θυσίες όλων των πατριωτών και το πρώτο αυτοκίνητο έφτασε στο κέντρο του χωριού. Ανέφερε όλες τις ενέργειες που είχαν γίνει, τα ταξίδια στο χωριό και τις συνεχείς επισκέψεις στις υπηρεσίες.
Από οικονομικής πλευράς ανέφερε πως δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα στο Σύνδεσμο και πως πρέπει να συγκεντρωθεί ένα ποσό για χρέος που υπάρχει στην υπηρεσία της Μηχανικής Καλλιέργειας, γιατί θα τα χρειασθούν πάλι τα μηχανήματα αυτής της υπηρεσίας. Αποφασίσθηκε μάλιστα να ζητηθεί ειδική εισφορά από τους ιδιοκτήτες των ακινήτων που πέρασε ο δρόμος, λόγω της υπεραξίας που θα αποκτούσαν τα κτήματά τους. Στην ίδια Συνέλευση έγινε και κάποια συζήτηση για τη μεταφορά ποσότητας νερού από την Τρανηβρύση στο χωριό. Εκφράστηκαν διάφορες απόψεις, υπήρξαν σημαντικές αντιδράσεις και δεν ελήφθη καμία απόφαση. Το θέμα αυτό συζητήθηκε σε αρκετές Συνελεύσεις. Σταμάτησε όταν διαβάστηκε χαρτί της Κοινότητας που έλεγε πως για το χωριό δεν υπάρχει τέτοιο θέμα!!.
Δυο μήνες αργότερα έγινε νέα Συνέλευση με συμμετοχή 63 μελών. Ο Σύνδεσμος φαίνεται πως βρισκόταν σε έντονη δραστηριότητα. Συζητήθηκε διεξοδικά τόσο το θέμα των τεχνικών έργων που ήταν αναγκαία να γίνουν στο δρόμο, όσο και η συνέχιση του δρόμου προς τα Λουτρά Ηραίας (μέσω Αράπηδες). Για την συνέχιση του δρόμου ο πρόεδρος Ι. Δημόπουλος ανέφερε πως έστειλε προσωπικά επιστολές στους προέδρους των χωριών Αετοράχη, Λυσσαρέα, Κοκκινοράχη και Σαρακίνι και τους παρακινεί να συντονίσουν όλοι μαζί τις απαραίτητες ενέργειες για τη συνέχιση του έργου, που θα είναι σωτήριο για τους κατοίκους της περιοχής.
Παράλληλα με τις παραπάνω ενέργειες ο πρόεδρος μετέβη την 28 Οκτωβρίου του 1951 στην Τρίπολη και κατόρθωσε με διάφορες διαβουλεύσεις να πάει ξανά η μπουλντόζα στο χωριό, για περίοδο 45 ημερών και να κάνει διαπλάτυνση του δρόμου. Επίσης με προσωπική εργασία των πατριωτών και με χρήματα που συγκέντρωσε ο Σύνδεσμος έγιναν διάφορα τεχνικά έργα στο δρόμο. Ο νομομηχανικός του έργου κ. Λυμπερόπουλος ήταν τόσο ευχαριστημένος από το έργο που ενέκρινε τον χαρακτηρισμό του δρόμου ως «κρατικού».
Για τον πρόεδρο Ι. Δημόπουλο αναγράφεται στο βιβλίο των Συνελεύσεων χαρακτηριστικά ότι κατέβαλε «αιματηράς προσπαθείας» για το έργο του δρόμου και ότι πρωτοστατούσε ακόμη και στα πολύ μικρά ζητήματα που προέκυπταν. Παράλληλα με το δρόμο συνεχίζονταν και οι εργασίες στο Σχολείο με προσωπική εργασία, με χρήματα από το σχέδιο Μάρσαλ και με κρατική επιχορήγηση. Η απασχόληση του Συνδέσμου και των πατριωτών με τα δύο αυτά μεγάλα και σοβαρά έργα δεν άφηνε προφανώς περιθώρια για συνέχιση των έργων στο ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου. Αναφέρεται μόνο πως οι πατριώτες υπέγραψαν μία επιστολή και την έστειλαν στην Αρχιεπισκοπή ζητώντας οικονομική ενίσχυση για συνέχιση εργασιών στο ναό.
Τον Μάρτιο του 1953 έγινε η ετήσια Συνέλευση του Συνδέσμου με την παρουσία 49 πατριωτών. Ο πρόεδρος Ι. Δημόπουλος έκανε λεπτομερή απολογισμό του έργου, κυρίως για την ολοκλήρωση σχεδόν δύο σημαντικών έργων όπως ήταν το σχολείο και ο δρόμος. Ευχαριστημένος για ότι είχε μπορέσει να κάνει παρακάλεσε τους πατριώτες να μην συμμετάσχει πάλι στο ΔΣ του Συνδέσμου, γιατί αισθανόταν πολύ κουρασμένος, μετά από πολλών ετών έντονες προσπάθειες. Μάλιστα ο ίδιος κατάρτισε το επόμενο ψηφοδέλτιο για το ΔΣ του Συνδέσμου, προφανώς για να μην επηρεάσει η αποχώρησή του τις δραστηριότητες του Συνδέσμου. Μεταξύ άλλων πρότεινε τον Δ. Δάρα και Θ. Σχίζα και βεβαίωσε τους παρόντες πως θα βρίσκεται κοντά στο χωριό και το Σύνδεσμο, σε ότι τον χρειασθούν. Στην ίδια Συνέλευση ο ίδιος ανέφερε πως ο Σύνδεσμος θρήνησε τον θάνατον του Γ. Γ. Τρουπή, πρώτου προέδρου του Συνδέσμου μας και ιδιαίτερα δραστήριου μέλους. Πρότεινε μάλιστα στη μνήμη του να προσφερθεί οικονομική βοήθεια στους αναξιοπαθούντες πατριώτες που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο Σωτηρία. Επίσης ανέφερε τον θάνατο του τ. προέδρου του χωριού Ι. Ρουσιά και μίλησε για την μεγάλη του συμβολή για τα έργα στο χωριό. Πρότεινε να εντοιχισθεί μαρμάρινη πλάκα στον τοίχο του σπιτιού του. Ακόμη πρότεινε κάποια χρήματα που έχουν συγκεντρωθεί στον Σύνδεσμο να δεσμευτούν αποκλειστικά για συνέχιση των έργων στο ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου και να μην επιτραπεί η διάθεση τους για άλλο σκοπό. Στη συνέχεια ακολούθησαν αρχαιρεσίες και αναδείχθηκε νέο ΔΣ, όπως ακριβώς το πρότεινε ο Ι. Δημόπουλος, με πρώτους στην ψηφοφορία τους Δ. Δάρα και Θ. Σχίζα.
4) Περίοδος 1953-1960
Όπως αναφέρθηκε, τον Μάρτιο του 1953 έγινε Γενική Συνέλευση και ο επί σειράν ετών πρόεδρος Ι. Δημόπουλος αποχώρησε οικειοθελώς, αφού πρότεινε ορισμένους πατριώτες για το νέο ΔΣ του Συνδέσμου. Έτσι την προεδρία ανέλαβε ο Δ. Δάρας.
Στον απολογισμό της επόμενης χρονιάς (1954) αναφέρεται πως ο Σύνδεσμος προμηθεύτηκε και απέστειλε τσιμέντα και σίδερα για την κατασκευή της πλατείας της κάτω εκκλησιάς (επιβαρύνθηκε μόνο τη μεταφορά) και μπόρεσε να εξασφαλίσει μηχάνημα από το Ναύπλιο για τον καθαρισμό και τη διαμόρφωση του δρόμου από Σαρρά μέχρι Σέρβου. Σχετικά με την επέκταση του δρόμου προς Λυκούρεσι-Παλούμπα έγινε ευρεία συζήτηση και μεταξύ άλλων αναγράφεται στο βιβλίο και το εξής:«...Το ΔΣ ηρκέσθη να ενισχύσει ηθικώς τας προσπαθείας των κατοίκων, δεδομένου ότι αύτη ήτο η μόνη λύσις. Επομένως τούτο δεν ηδύνατο να αντιδράσει εις τας προσπαθείας αυτάς των κατοίκων του χωρίου, ως τινές των πατριωτών ηξίωναν...»
Οι αντιδράσεις για το συγκεκριμένο θέμα φαίνεται πως ήσαν έντονες. Ο Ηλίας Λιατσόπουλος επέμενε πως η διάνοιξη του δρόμου προς αυτή την κατεύθυνση και όχι προς Αράπηδες θα «επιφέρει σοβαράν ζημίαν εις το χωρίον».
Στην ίδια συνέλευση αναφέρθηκε πως ο Σύνδεσμος έστειλε ένα πικάπ στο σχολείο με πλάκες γραμμοφώνου και ένα ρολόι τοίχου. Επίσης φρόντισε να σταλούν δένδρα στο χωριό για δενδροφύτευση. Άλλα θέματα που συζητήθηκαν ήταν η συνέχιση των εργασιών στο Σχολείο και η δημιουργία γυμναστηρίου (προαυλίου), η εγκατάσταση τηλεφώνου στην κοινότητα και η δημιουργία Αγροτικού Ιατρείου και Σταθμού Χωροφυλακής.
Το πλέον σοβαρό όμως θέμα ήταν η συνέχιση των εργασιών στο ναό της «Κοιμήσεως της Θεοτόκου». Υπήρχαν κάποια χρήματα στο Σύνδεσμο για το σκοπό αυτό, έκανε επί πλέον μία χρηματική δωρεά ο Μαρίνης Γκούτης και προσφέρθηκαν ακόμη δύο χωράφια. Στη Συνέλευση συζητήθηκε το θέμα διενέργειας εράνου, για το σκοπό αυτό. Στην επόμενη Συνέλευση (Μάρτιος 1955), αναφέρεται πως ο Σύνδεσμος απέστειλε 1.500 δρχ στο χωριό για αποζημίωση του Μαρίνη Δημόπουλου που πρόσφερε ιδιωτικό του χώρο για το γυμναστήριο του Σχολείου. Επίσης αναφέρεται πως ο Προκοπάκης ζήτησε άδεια για να δρομολογήσει το αυτοκίνητό του στο χωριό. Στη Συνέλευση αυτή αποφασίζεται να γίνει εκδρομή στο χωριό και να διερευνηθεί η δυνατότητα οργάνωσης χορού. Το Πάσχα της ίδιας χρονιάς ο πρόεδρος Δ. Δάρας και ο αντιπρόεδρος Θ. Σχίζας πήγαν στο χωριό, συγκέντρωσαν τους κατοίκους και συζήτησαν το θέμα της συνέχισης των εργασιών στην εκκλησία. Χαρακτηριστικά αναγράφεται στο βιβλίο πως οι κάτοικοι έδειξαν μεγάλη προθυμία και δήλωσαν πως θα δώσουν «ότι έχουν και δεν έχουν». Κατόπιν αυτού και με σκοπό να προχωρήσουν γρήγορα τα έργα στην εκκλησία αποφασίζεται:
α) Να ενισχυθεί το ΔΣ με τρία ακόμη μέλη: Το γιατρό Ι. Δημόπουλο, τον Η. Λιατσόπουλο και το Χαρ. Μαραγκό.
β) Να διενεργηθεί έρανος στο χωριό και στην Αθήνα και την πρωτοβουλία των κινήσεων να έχει ο Σύνδεσμος.
γ) Να σταλεί ο μηχανικός κ. Κυδωνιάτης στο χωριό για να ελέγξει το παλαιό κτίσμα και να σχεδιάσει την συνέχιση του έργου.
δ)Να προγραμματισθεί ο κατάλληλος τρόπος εκτέλεσης των επί μέρους εργασιών, ώστε να αποφευχθούν φόροι και άλλα έξοδα, αφού η αρμόδια υπηρεσία ανέχεται εκτέλεση σχετικών εργασιών για ναούς της υπαίθρου.
Πράγματι ο αρχιτέκτονας κ. Κυδωνιάτης έκανε τα σχέδια, τα οποία υπάρχουν και στο γραφείο του Συνδέσμου. Σχετικά με την αμοιβή του αναγράφεται: «Δέχτηκε να αμειφθεί με 10.000 δρχ. αν και η πραγματική αξία της μελέτης είναι 40.000 δρχ». Την επόμενη χρονιά (Απρίλιος 1956) παραβρέθηκαν στη Συνέλευση του Συνδέσμου 72 πατριώτες. Συζητήθηκε το θέμα της εκκλησίας και διάφορα άλλα θέματα. Ιδιαίτερα επικρίθηκε η απόφαση για συνέχιση του δρόμου προς Παλούμπα και όχι προς Αράπηδες. Ο Ηλ. Λιατσόπουλος, ο Στ. Γκούτης και πολλοί άλλοι πατριώτες κάκισαν αυτή την απόφαση. Στη Συνέλευση παραβρέθηκε και ο πρόεδρος των Λυσσαρεωτών, ο οποίος ζήτησε από τους Σερβαίους να συνεχίσουν το δρόμο προς Λουτρά. Σχετικά με το θέμα αναγράφεται πως εστάλη επιστολή στον πρόεδρο του χωριού για να βολιδοσκοπήσει τις διαθέσεις των πατριωτών, σχετικά με τη συνέχιση του δρόμου προς Ηραία. Ο πρόεδρος όμως δεν απάντησε.Ακόμη ο γιατρός Ι. Δημόπουλος ανέφερε πως στο χωριό που είχε πάει δεν διαπίστωσε προθυμία των πατριωτών για συνέχιση του δρόμου προς Αράπηδες.
Στην ίδια Συνέλευση συζητήθηκε και το θέμα του δρόμου Λαγκαδίων-Σέρβου, που είχε ξανασυζητηθεί. Αναγράφεται μεταξύ άλλων στο βιβλίο ότι: «Ο Θ. Σχίζας εκθέτει τα της συνεννοήσεως του ΔΣ μετά των εκπροσώπων των Λαγκαδινών, από την οποία διαπίστωσε υστερόβουλων σκέψη τούτων προς αχρήστευσιν του δρόμου Σέρβου-Καρακαλού». Τον Φεβρουάριο του 1957 γίνεται νέα Συνέλευση. Ανακοινώνεται πως έχουν συγκεντρωθεί 110.000 δρχ. για την εκκλησία και πως άρχισε η εκκαμίνευση της ασβέστου. Στη συνέχεια και μετά πολλές συζητήσεις αποφασίζεται η εκτέλεση του έργου να ανατεθεί στον εργολάβο Πιτσούνη.
Τη χρονιά αυτή τοποθετήθηκε και νέος εφημέριος στο χωριό, ο παπα-Σωτήρης και διορίσθηκε ο πρώτος αγροτικός γιατρός. Την επόμενη χρονιά (Απρίλιος 1958) ανακοινώνεται στη Συνέλευση πως οι εργασίες κατασκευής του σκελετού και των τοιχίων της εκκλησίας ολοκληρώθηκαν και πως τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν ανήλθαν στο ποσόν των 213.470 δρχ. Με τα χρήματα αυτά έγιναν όλες οι αναγκαίες εργασίες και παρέμεινε μόνο ένα μικρό χρέος.
Στις 22 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς έγιναν τα ανεπίσημα εγκαίνια της νέας εκκλησίας.
Την επόμενη χρονιά ο Σύνδεσμος δεν έχει να επιδείξει ιδιαίτερη δραστηριότητα. Τον Μάρτιο του 1960 έγινε η τελευταία γενική συνέλευση του Συνδέσμου με πρόεδρο τον Δ. Δάρα. Ανακοινώθηκε πως το χωριό προμηθεύθηκε σωλήνες για μεταφορά νερού μετά από επίμονες ενέργειες του ιατρού Ι. Δημόπουλου και πως με ενέργειες του Συνδέσμου ιδρύθηκε Σταθμός Χωροφυλακής Σέρβου. Σχετικά με τη συνέχιση εργασιών στην εκκλησία συζητήθηκε η προσπάθεια συγκέντρωσης χρημάτων για την αγορά και τοποθέτηση κεραμιδιών, ώστε να προστατευθεί το κτίσμα. Στη Συνέλευση αυτή ανακοινώθηκε πως τα αδέλφια Θ. και Δ. Σχίζας δωρίζουν στο Σύνδεσμο ένα κτήμα στη θέση Τζούβαλι για να συνεχισθούν οι εργασίες στην εκκλησία.
5) Περίοδος 1960-1964
Ο πρόεδρος Δ. Δάρας, ο γιατρός Ι. Δημόπουλος και άλλα παλαιά μέλη του Συνδέσμου παρότρυναν τη Συνέλευση του 1960 να αναθέσει τη διοίκηση του Συνδέσμου σε νεότερα μέλη, για να εργασθούν για το καλό του χωριού. Πράγματι στις αρχαιρεσίες που έγιναν το νέο ΔΣ συγκροτήθηκε εξ’ ολοκλήρου από νέα μέλη, με πρόεδρο τον Ευστάθιο Δάρα, η προσφορά του οποίου είναι σημαντική και η ενασχόληση του με τα συλλογικά μας πράγματα συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο νέος πρόεδρος παρέμεινε όμως μόνο ένα χρόνο στη θέση αυτή γιατί στη συνέχεια διορίστηκε αγροτικός γιατρός στο χωριό.
Στη διάρκεια αυτού του χρόνου έγινε προσπάθεια να προωθηθεί τόσο το γνωστό θέμα συνέχισης του δρόμου προς Αράπηδες, σε συνεργασία με τους συλλόγους Αετορραχιτών και Λυσσαρεωτών, όσο και το θέμα συνέχισης των εργασιών στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου. Για το δεύτερο αυτό θέμα ο πρόεδρος ανέφερε πως παραγγέλθηκαν τα κεραμίδια για τη στέγη της εκκλησίας. Το Πάσχα της χρονιάς αυτής οργανώθηκε με επιτυχία εκδρομή στο χωριό και από εκεί τις επόμενες ημέρες εκδρομή στο Λάδωνα και στην Ολυμπία. Την επόμενη χρονιά την προεδρία του Συνδέσμου ανέλαβε ο Θ. Δημόπουλος ο οποίος όμως παραιτήθηκε σε 2 μήνες και τον αντικατέστησε ο Νίκος Θ. Τρουπής. Ως λόγους παραίτησης ο ίδιος προέβαλε οικογενειακά θέματα, φαίνεται όμως πως οι πραγματικοί λόγοι ήσαν άλλοι.
Το νέο ΔΣ υπό τον Ν. Θ. Τρουπή θέλησε να προωθήσει το θέμα του δρόμου και αποφάσισε να διενεργήσει έρανο. Όμως μία σχετική «Εγκύκλιος» (έτσι αναγράφεται στο βιβλίο) της εκκλησιαστικής επιτροπής ανέστειλε αυτή την πρωτοβουλία και τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί επιστράφηκαν στους δικαιούχους. Την επόμενη χρονιά την προεδρία του Συνδέσμου ανέλαβε πάλι ο γιατρός Ι. Δημόπουλος, ο οποίος παρέμεινε στη θέση αυτή για 2 χρόνια. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου το κύριο θέμα ήταν η συνέχιση του δρόμου. Φαίνεται όμως πως υπήρχαν έντονες αντιδράσεις από ορισμένους πατριώτες. Στο βιβλίο αναγράφεται η φράση του γιατρού στην Συνέλευση της 22.3.1964:
«Λυπούμαι που αντέδρασαν ορισμένοι και δεν επραγματοποιήθη ο δρόμος».
Εκτός του δρόμου, το ΔΣ έκανε συστηματικές προσπάθειες για ανεύρεση σπόρων και δένδρων για δενδροφύτευση περιοχών του χωριού. Ακόμη πίστωσε το ταμείο του Συνδέσμου με 20.000 δρχ. για ανέγερση στήλης Ηρώων και πρόσφερε 40.000 δρχ. για έργα στην πλατεία του χωριού. Ιδιαίτερη αναφορά στο βιβλίο συνελεύσεων γίνεται για τις επίμονες προσπάθειες που καταβλήθηκαν ώστε να γίνουν τα εγκαίνια του ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου. Όμως τα εγκαίνια τελικά δεν έγιναν, χωρίς σε αυτό να ευθύνεται ο Σύνδεσμος. Στις δραστηριότητες του ΔΣ υπό τον Ι. Δημόπουλο αναφέρεται και χοροεσπερίδα στην Αθήνα με συμμετοχή 150 ατόμων, η οποία σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
6) Περίοδος 1964-1978
Στις Συνέλευση του Μαρτίου του 1964 ο γιατρός ζήτησε να μην ψηφισθεί πάλι γιατί ήταν πλέον 75 χρονών και η υγεία του δεν το επέτρεπε. Έτσι στις αρχαιρεσίες που ακολούθησαν πρόεδρος αναδείχθηκε ο Δ. Ν. Σχίζας ο οποίος εκλέχτηκε διαδοχικά για 6 χρόνια, μέχρι το 1970. Η πρώτη φροντίδα του νέου ΔΣ ήταν η συνέχιση των ενεργειών του προηγούμενου ΔΣ, ώστε να γίνουν τα εγκαίνια που είχαν αναβληθεί. Πράγματι στις 22 Ιουνίου του 1964 έγιναν τα εγκαίνια με ιδιαίτερη λαμπρότητα και με την παρουσία πολλών πατριωτών και πολλών καλεσμένων. Έτσι 34 χρόνια από το Πάσχα του 1930 που έγινε η κατεδάφιση της παλιάς μικρής εκκλησίας, ξανάρχισε η λειτουργία στην νέα εκκλησία, έργο αποκλειστικά του Συνδέσμου του χωριού.
Άλλα θέματα που απασχόλησαν το Συμβούλιο του Δ. Σχίζα ήταν η συνέχιση των προσπαθειών για επέκταση της δενδροφύτευσης του χωριού, η ενίσχυση αναξιοπαθούντων πατριωτών και η ενίσχυση του σχολικού συσσιτίου. Το θέμα του Ηρώου πεσόντων, που ήδη είχε απασχολήσει το Σύνδεσμο, συζητήθηκε επανειλημμένα τόσο σε ότι αφορούσε το σημείο τοποθέτησης, όσο και στην αναγραφή ή όχι ονομάτων. Το 1966 έγινε η πλακόστρωση στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής και κάποια έργα στην πλατεία. Επίσης τη χρονιά αυτή άρχισε και η ηλεκτροδότηση του χωριού. Με πρωτοβουλία του Ν. Παπαγεωργίου, ορισμένοι νέοι του χωριού επιμελήθηκαν την κατασκευή οστεοφυλακίου, στο νεκροταφείο του Μπουλούτσου.
Μία ακόμη πρωτοβουλία του Συμβουλίου ήταν να προτείνει στον ιστορικό Θάνο Βαγενά αν μπορούσε να συγκεντρώσει κάποια στοιχεία για την ιστορία του χωριού, ώστε να εκδοθεί κάποιο βιβλίο. Η απάντηση ήταν θετική, χωρίς όμως τελικό αποτέλεσμα. Στις 19 Απριλίου1970 έγινε η τακτική Συνέλευση του Συνδέσμου και στη θέση του προέδρου αναδείχθηκε ο Ευστάθιος Δάρας, δέκα χρόνια μετά την πρώτη του εκλογή στη θέση αυτή. Παρόλο που υπάρχει κάποια ασάφεια στις ημερομηνίες στο βιβλίο πρακτικών (χώρια ο αγώνας που χρειάζεται κανείς για να διαβάσει περίπου το κείμενο), φαίνεται πως η επόμενη Συνέλευση έγινε μετά δύο χρόνια. Πάντως στις 10.12.1972 έγινε έκτακτη Γενική Συνέλευση για συζήτηση των άρθρων του νέου καταστατικού του Συνδέσμου, θέμα που προφανώς είχε αποφασισθεί στην προηγούμενη συνέλευση. Από εκείνη την εποχή καθιερώθηκε ανά διετία τακτική γενική συνέλευση και αρχαιρεσίες. Το θέμα συνέχισης του δρόμου προς Αράπηδες απασχόλησε έντονα το Σύνδεσμο. Στο βιβλίο πρακτικών αναγράφεται η φράση:
«Η επέκταση του δρόμου προς Αράπηδες δεν επετεύχθη ένεκα διαφόρων κωλυμάτων του ΔΣ των Λαγκαδίων».
Ο Σύνδεσμος τύπωσε για πρώτη φορά ατζέντα με διευθύνσεις, τηλέφωνα και επαγγέλματα πατριωτών και έλαβε απόφαση να βραβεύει τους καλύτερους μαθητές του χωριού. Παράλληλα οργάνωσε εκδρομές στο χωριό και ενίσχυσε οικονομικά το Σχολείο. Επίσης αποφάσισε την εγγραφή του Συνδέσμου μας, ως μέλος της Παγγορτυνιακής Ένωσης. Αξίζει να αναφερθεί πως σε εκείνη τη συνέλευση ο πατριώτης δημοσιογράφος Χρ. Νικήτας μεταξύ των άλλων θεμάτων που ανέφερε, απήγγειλε και ποιήματα. Στις 21 Μαρτίου 1976 έγινε η τακτική Γενική Συνέλευση. Στον απολογισμό αναφέρθηκε πως το Ηρώο στήθηκε στην πλατεία της Κοίμησης της Θεοτόκου με ευθύνη της Κοινότητας, η οποία και θα αποφάσιζε για τα αποκαλυπτήρια. Επίσης αναφέρθηκε πως με χρήματα του Συνδέσμου επισκευάσθηκε νέος χώρος για το Αγροτικό Ιατρείο, αφού ο προηγούμενος κρίθηκε ακατάλληλος.
Στη ίδια Συνέλευση συζητήθηκε διεξοδικά το θέμα επέκτασης του δρόμου προς Αράπηδες και αποφασίσθηκε να γίνει μία επιτροπή με πρόεδρο τον Ηλία Χειμώνα, η οποία και θα μελετούσε από την αρχή το θέμα, με κάθε λεπτομέρεια. Στις αρχαιρεσίες που ακολούθησαν αναδείχθηκε νέο ΔΣ, το οποίο οργανώθηκε σε σώμα με πρόεδρο τον Ευστάθιο Δάρα. Στο συμβούλιο αυτό έτυχε η τιμή να ξεκινήσει επί τέλους τον δρόμο προς τους Αράπηδες, θέμα που τόσα χρόνια απασχόλησε και ταλαιπώρησε τους πατριώτες. Έτσι τον Αύγουστο του 1976, η μπουλντόζα πέρασε από την νότια πλευρά της εκκλησίας, κατηφόρισε στην αυλή του Δημητρόπουλου, πέρασε το Λεύκο, το νεκροταφείο και τη Γαϊδουροκυλίστρα και έφτασε στο Μιλιάνθη. Η πρωτοβουλία και τα χρήματα ήσαν αποκλειστικά του Συνδέσμου (λεπτομέρειες στο πρώτο φύλλο του ΑΡΤΟΖΗΝΟΥ).
Μία πολλή σημαντική απόφαση αυτού του συμβουλίου ήταν και η έκδοση της εφημερίδας του Συνδέσμου με την αμέριστη συμπαράσταση της αείμνηστης Μαρίας Παναγοπούλου, του Θ. Κ. Τρουπή και του Ν. Παπαγεωργίου. Έτσι τον Αύγουστο του 1976 εκτός της χαράς του δρόμου οι πατριώτες είχαν και τη χαρά του πρώτου ΑΡΤΟΖΗΝΟΥ, που έκτοτε λαμβάνουν συστηματικά μέχρι σήμερα. Τον Νοέμβριο του ιδίου χρόνου έγινε έκτακτη Γενική Συνέλευση και ακολούθησαν εκλογές, που διεξήχθησαν στο γραφείο του αείμνηστου δικηγόρου Ηλ. Γιαννακόπουλου και ανάδειξαν το ίδιο περίπου ΔΣ. Χαρακτηριστικό των εκλογών αυτών ήταν ο μεγάλος αριθμός τόσο των υποψηφίων (20), όσο και αυτών που ψήφισαν (334). Την ίδια χρονιά άρχισε και η κατασκευή από την Κοινότητα του Κοινοτικού γραφείου σε χώρο που παραχώρησε ο Παπα-Αναστάσης. Στις αρχές του 1978 επανεκδόθηκε η ατζέντα του Συλλόγου.
7) Περίοδος 1978-1988
Στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1978 πρόεδρος αναδείχθηκε ο Βασίλης Δάρας, μέχρι τον Ιούνιο του 1980. Στην περίοδο αυτή εκδόθηκαν 20 φύλλα ''Α''. Με τη συνεργασία Συλλόγου και Κοινότητας ολοκληρώθηκαν ή έγιναν κάποια τεχνικά έργα στο χωριό, σε σχέση με το δρόμο προς Αράπηδες. Τον Οκτώβριο του 1978 χρόνου άρχισε η διάνοιξη του δρόμου προς το κάτω χωριό. Για το σκοπό αυτό σχηματίσθηκε μία τριμελής επιτροπή από κατωμαχαλίτες, που συγκέντρωσαν χρήματα για το έργο. Την ίδια περίοδο η Ε΄ ΜΟΜΑ –με φροντίδα του αρχηγού ΓΕΕΘΑ Ι. Ντάβου -επισκεύασε το δρόμο από Σαρρά μέχρι Σέρβου.
Τον Οκτώβριο του επόμενου έτους (1979) τέλειωσαν οι εργασίες της Κοινότητας για την κατασκευή δεξαμενής στην Τρανή Βρύση. Την ίδια χρονιά χορηγήθηκαν από Κρατικούς φορείς 300.000 δρχ. για την μάντρα στο Λεύκο προς το κάτω χωριό και 150.000 δρχ. για την πλατεία του χωριού. Από τον Ιούλιο του 1978 ο Σύλλογος νοίκιασε γραφείο στο κέντρο της Αθήνας και επανέκδωσε την ατζέντα του Συλλόγου.
Στη Συνέλευση του Συλλόγου στις αρχές του 1978 εκλέχτηκε μία επιτροπή από 4 πατριώτες, που μαζί με το νέο ΔΣ του Συλλόγου θα συνέχιζαν το δρόμο προς Αράπηδες. Δυστυχώς αυτή η συνεργασία δεν έγινε, με επακόλουθο τον επόμενο χρόνο να δημιουργηθεί νέος φορέας (Σύλλογος για την αποπεράτωση του δρόμου Σέρβου-Αράπηδες-Κοκλαμά) με μοναδικό σκοπό το δρόμο. Ο νέος Σύλλογος -περιελάμβανε μέλη και από άλλα χωριά που είχαν σχετικό ενδιαφέρον- συγκέντρωσε χρήματα και ολοκλήρωσε τη διάνοιξη μέσα στο καλοκαίρι. Το έργο δόθηκε εργολαβία αντί του ποσού 1.050.000δρχ. και έγινε μόνο από προσφορές. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν από Σερβαίους (631.000 δρχ.), Αραπαίους (202.000), Αετορραχήτες (38.000), Κοκκινορραχήτες (33.000), Μπουγιαταίους (28.000), Τσιπολαίους (13.000) και τα υπόλοιπα από ανώνυμους και άλλους. Μετά την διάνοιξη ο Σύλλογος αφού είχε ολοκληρώσει την αποστολή του διαλύθηκε.
Την 1η Ιουνίου 1980 σε έκτακτη Γ. Συνέλευση αποφασίστηκε να ανασυγκροτηθεί το υπό τον Β. Δάρα ΔΣ του Συλλόγου και να αναλάβει προσωρινός πρόεδρος -μέχρι τις επόμενες εκλογές- ο Νικ. Τρουπής. Την περίοδο αυτή κυκλοφόρησαν 2 φ. του ''Α''. Οι Πανωμαχαλίτες έκαναν δική τους επιτροπή και συγκέντρωσαν χρήματα (40.000 δρχ.), τα οποία έστειλαν στον πρόεδρο του χωριού για έναρξη εργασιών διάνοιξης δρόμου προς το πάνω χωριό, ενώ από Κρατικές Υπηρεσίες εγκρίθηκαν 800.000 δρχ. για έργα στο δρόμο του κάτω χωριού. Τον Φεβρουάριο του 1981 έως τον Μάιο του 1983 πρόεδρος αναδείχθηκε ο Γ. Αναστασόπουλος.
Στο διάστημα αυτό κυκλοφόρησαν 14 φ. ''Α'' (33-46). Τον Μάρτιο έγινε εκδρομή στο χωριό με δύο πούλμαν, για την απογραφή. Καταγράφηκαν 293 κάτοικοι (το 1971 είχαν καταγραφεί 379 και το 1961, 695). Ο πατριώτης Η. Λιατσιόπουλος άφησε με διαθήκη την περιουσία του στην εκκλησία, με εκτελεστή τον Ν. Χ. Μπόρα. Ο Σύλλογος απέστειλε 10.000 δρχ. για την επισκευή του Αγίου Κωνσταντίνου στους Αράπηδες και 10.000 για αλλαγή των σχεδίων για το καμπαναριό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στην εκκλησία αυτή έγινε την ίδια περίοδο επιχάλκωση του τρούλου. Ο Σύλλογος ανέλαβε να επιπλώσει το Κοινοτικό Ιατρείο και οργάνωσε εκδρομή στη Στενή Ευβοίας. Τον Φεβρουάριο του 1982 έγινε αποκριάτικος χορός των Σερβαίων της Τρίπολης με εξαιρετική επιτυχία.
Από 1.6.83 λειτούργησαν υδρομετρητές στην Κοινότητα. Από τον Μάιο του 1983 έως το Δεκέμβριο του 1984 πρόεδρος του Συνδέσμου είναι ο Πέτρος Κουτσανδρέας. Στους 20 αυτούς μήνες εκδόθηκαν 6 φ. ''Α''. Το ΔΣ επικέντρωσε τις δραστηριότητές του σε πολιτιστικές κυρίως εκδηλώσεις, ιδιαίτερα τον Αύγουστο. Επίσης κινήθηκε δραστήρια και κατάφερε να γίνει ασφαλτόστρωση του δρόμου από Σαρρά μέχρι Σέρβου και από την άλλη πλευρά τροποποίησε το καταστατικό του Συλλόγου. Την διετία Δεκέμβριος 1984- Δεκέμβριος 1986 πρόεδρος είναι ο Στάθης Δάρας.
Για λόγους εξυπηρέτησης του Συνδέσμου τo γραφείο μεταφέρθηκε από την Αθήνα στα Ν. Λιόσια, όπου διέμεναν πολλοί πατριώτες. Το Μάρτιο του επομένου έτους (1985) δημοπρατήθηκε μετά από επίμονες προσπάθειες Συνδέσμου και Κοινότητας η ασφαλτόστρωση και άλλου τμήματος του δρόμου Σαρρά-Σέρβου, με προϋπολογισμό 40 εκατομμυρίων δραχμών και πίστωση 8 εκατομμυρίων. Χρειάστηκε πολύ μεγάλος αγώνας τόσο από την Κοινότητα όσο και από τον Σύνδεσμο, για την προώθηση αυτού του έργου. Εννέα χρόνια αργότερα (1994), με ενέργειες του βουλευτού κ. Δασκαλάκη εγκρίθηκαν 20.000.000 εκατομμύρια δραχμές για την ολοκλήρωση της ασφαλτόστρωσης. Σήμερα βέβαια ο δρόμος έχει σοβαρά προβλήματα και χρειάζεται νέο στρώμα ασφάλτου. Ο αγώνας συνεχίζεται....
Tο Μάρτιο του 1985 πέθανε στην Αθήνα ο Παπα-Αναστάσης, ο οποίος επί σειρά ετών ήταν παπάς στο χωριό. Ήταν 84 ετών και κηδεύτηκε την επομένη στη γενέτειρα, όπως ήταν η επιθυμία του. Λίγους μήνες αργότερα (τον Σεπτέμβριο) πέθανε στην Αθήνα η Βάσω Κυριακοπούλου, σύζυγος Θεοδώρου Σχίζα, που είναι γνωστό πως είχε επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα προβλήματα του χωριού και τους πατριώτες. Τον Δεκέμβριο του 1986 και μέχρι τον Δεκέμβριο του 1988 πρόεδρος είναι ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος.
Την Πρωτομαγιά του επόμενου χρόνου (1987) πραγματοποιήθηκε εκδρομή στο χωριό που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Από το τέλος αυτής της χρονιάς άρχισε η τοποθέτηση τηλεφώνων στα σπίτια του χωριού. Έτσι λύθηκε ένα ιδιαίτερα σοβαρό πρόβλημα που ταλαιπωρούσε τους πατριώτες για πάρα πολλά χρόνια. Τη χρονιά αυτή πέθανε στη Μυτιλήνη ο πατριώτης δάσκαλος Τάκης Τερζής, γνωστός αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης και σημαίνον στέλεχος του ΕΑΜ. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου έγινε ενημερωτική Γενική Συνέλευση και συζητήθηκαν διάφορα θέματα. Μεταξύ αυτών και το θέμα της ένταξης ή μη του χωριού σε Δήμο. Για το θέμα αυτό έγινε και Λαϊκή Συνέλευση (διαλύθηκε λόγω μη απαρτίας;).
Με ενέργειες του Συνδέσμου και φροντίδα του Γ. Γραμματέα του Υπουργείου Δικαιοσύνης κ. Ασημακόπουλου (κουνιάδου του πατριώτη μας Νίκου Χ. Μπόρα) ενεκρίθησαν 2 εκατομμύρια δραχμές για το δρόμο στο επάνω χωριό. Με πριμοδότηση του Συνδέσμου οι νέοι του χωριού οργάνωσαν εκδρομή την πρωτομαγιά στην γενέτειρα, που σημείωσε εξαιρετική επιτυχία. Τον Μάρτιο του 1988 πέθανε στην Αθήνα και κηδεύτηκε στη Ν. Σμύρνη ο δάσκαλος Δ. Σχίζας για αρκετά χρόνια πρόεδρος και δραστήριο μέλος του Συνδέσμου. Το καλοκαίρι του 1988 βρίσκονταν σε εξέλιξη αρκετά έργα στο χωριό: Διαπλάτυνση του δρόμου κάτω από την εκκλησία, διαπλάτυνση και διαμόρφωση της πλατείας του χωριού με δωρεάν παραχώρηση από τον Μήτσιο Βέργο χώρου 25 τ.μ. (δημοσιεύεται ευχαριστήριο της Κοινότητας στον δωρητή), επένδυση του καμπαναριού και το σημαντικό έργο της επέκτασης του δρόμου στο κάτω χωριό που έφτασε μέχρι το σπίτι του Γιάννη Στρίκου. Επίσης με φροντίδα του Συνδέσμου διαμορφώθηκε ο χώρος στο Σουλινάρι και παραχωρήθηκε το σχολείο, ως χώρος αναψυχής για τους νέους. Τη χρονιά αυτή κυκλοφόρησε και το βιβλίο του Β. Δάρα, που αναφέρεται σε ιστορικά θέματα του χωριού.
8) Περίοδος 1988-1998
Από τον Δεκέμβριο του 1988 μέχρι τον Νοέμβριο του 1994 πρόεδρος του Συνδέσμου είναι ο Βασίλης Δάρας. Το γραφείο του Συνδέσμου επανήλθε από τα Λιόσια στο κέντρο της Αθήνας, όπου παρέμεινε μέχρι το 2004, που ο Σύνδεσμος απόχτησε ιδιόκτητη στέγη. Το πρόβλημα με την έλλειψη του νερού στο χωριό συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους κατοίκους. Για το λόγο αυτό η Κοινότητα αποφάσισε να βάλει υδρομετρητές. Τα έργα για την επέκταση της ηλεκτροδότησης μέχρι την Τρανηβρύση και το νεκροταφείο συνεχίζονται και οι εργασίες για την επισκευή του ναού στην εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου ολοκληρώθηκαν.
Ο ναός της Ζωοδόχου Πηγής κρίθηκε διατηρητέο μνημείο, μετά από πρωτοβουλίες και ενέργειες του Συνδέσμου. Στις αρχές του 1990 κυκλοφόρησε η νέα ατζέντα του Συνδέσμου. Ένα σοβαρό πρόβλημα που προέκυψε αυτή την περίοδο ήταν η μόλυνση του νερού της βρύσης του συνοικισμού Αράπηδες. Αναγκαστικά έγινε μεταφορά νερού από το χωριό με πλαστικό σωλήνα, που παραμένει μέχρι σήμερα. Τον Μάρτιο του 1991 έγινε η απογραφή στο χωριό, όπως και σε όλη τη χώρα, όπως γίνεται κάθε 10 χρόνια. Απογράφηκαν 198 άτομα, περίπου 100 λιγότερα από την προηγούμενη δεκαετία.
Τον Μάιο ο Σύνδεσμος οργάνωσε εκδρομή στα Τρίκαλα Κορινθίας, η οποία σημείωσε εξαιρετική επιτυχία. Τη χρονιά αυτή πέθανε και το μέλος του ΔΣ Θανάσης Μαραγκός, μετά από μακροχρόνια αρρώστια, σε ηλικία 61 ετών. Το καλοκαίρι του 1993 πέθανε η γνωστή μας ποιήτρια Μ. Παναγοπούλου, η οποία μας άφησε ένα πλούσιο λογοτεχνικό έργο. Την διετία Νοέμβριος 1994-Νοέμβριος 1996 πρόεδρος είναι Ηλίας Θ. Γιαννακόπουλος και στη συνέχεια και μέχρι τον Αύγουστο του 1998 ο Νικόλαος Ι. Μαραγκός. Στις δραστηριότητες του Ν. Μαραγκού συγκαταλέγεται η διάνοιξη δρόμου για αυτοκίνητα από το χωριό μέχρι τον Αγιαντριά (εκεί βρήκε και το ψηφιδωτό που παρέδωσε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και το οποίο ανάγεται στην παλαιοχρηστιανική εποχή, τον 4ο αιώνα μ. χ.). Επίσης η διαμόρφωση σε πλατεία του χώρου στις «ΓΡΙΑΣ ΤΟ ΣΩΡΟ» και η εκδήλωση στην Αγία Παρασκευή με συμμετοχή του Νομάρχη Κ. Γιαννόπουλου, σε ανάμνηση του ιστορικού γεγονότος που συνέβη στην περιοχή που είναι γνωστή στους πατριώτες ως «παπά λιθάρι».
Επί προεδρίας Ν. Μαραγκού έγινε και η αγορά του μισού οικοπέδου που σήμερα είναι πλατεία πάνω από το Πολιτιστικό Κέντρο. Το μισό αυτό οικόπεδο αγοράστηκε από τους κληρονόμους Αικατερίνης Δημοπούλου-Δημητροπούλου έναντι 4 εκατομμυρίων δραχμών, ποσό που διέθεσαν οι Ν. Μαραγκός (1 εκατ.), Στάθης Δάρας (1 εκατ.) και ο Σύνδεσμος (2 εκατ.). Το άλλο μισό οικόπεδο δωρίστηκε από τους κληρονόμους του στρατηγού Ευθυμίου Δημητρόπουλου. Ο Νικ. Μαραγκός παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 1998. Τον Νοέμβριο έγιναν αρχαιρεσίες και το ΔΣ συγκροτήθηκε σε σώμα με πρόεδρο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο για ένα έτος.
9) Περίοδος 1998-2008
Μετά την παραίτηση του Ν. Μαραγκού ο Σύνδεσμος περιήλθε σε αδράνεια και κανείς δεν ήθελε να θέσει υποψηφιότητα για το ΔΣ. Με πολλές δυσκολίες και έντονη δραστηριότητα του Στάθη Δάρα έγιναν τον Νοέμβριο του 1998 αρχαιρεσίες και συγκροτήθηκε ΔΣ με πρόεδρο τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Δυστυχώς αυτό το ΔΣ υπολειτούργησε και μετά ένα χρόνο έγιναν νέες αρχαιρεσίες και την προεδρία του Συνδέσμου ανέλαβε ο Γιάννης Στ. Βέργος. Την επόμενη χρονιά έγιναν δύο σημαντικές εκδηλώσεις στο χωριό. Η πρώτη έγινε στις 13 Αυγούστου στο ''Σωρό της Γριάς''. Με ομιλητή τον Ν. Παπαγεωργίου και παρουσία του Υπουργού Ε. Γιαννόπουλου, πολλών πολιτικών, Τοπικών παραγόντων και πλήθος κόσμου έγινε αναδρομή σε ιστορικά γεγονότα της ευρύτερης περιοχής στην περίοδο της επανάστασης του 1821. Η δεύτερη εκδήλωση αφορούσε το 3ο Ηραιατικό Συνέδριο που έγινε στις 19 Αυγούστου, στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού. Το θέμα του Συνεδρίου, που συνδιοργάνωσαν ο Σύνδεσμος, ο Δήμος Ηραίας και η Ένωση Συλλόγων Ηραίας, ήταν η αναζήτηση μεθόδων και μέσων ανάπτυξης της Ηραίας.
Στις 26.11.2000 έγινε Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου, χωρίς ιδιαίτερη συμμετοχή των πατριωτών. Το Τοπικό Συμβούλιο του χωριού, με πρόεδρο τον Ν. Θ. Τρουπή (Αλούπη) και με τη βοήθεια του Συνδέσμου, του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και αρκετών πατριωτών ανακαίνισε το Κοινοτικό Κατάστημα. Στις αρχές του 2001 απογράφηκαν στο χωριό 327 άνθρωποι, 125 περισσότεροι από την απογραφή 1991 και 34 περισσότεροι από την αντίστοιχη του 1981. Τη χρονιά αυτή ο Σύνδεσμος με κρατική επιχορήγηση τσιμεντόστρωσε το τμήμα του δρόμου από την Τρανή-Βρύση προς το επάνω χωριό, μήκους περίπου 250 μέτρων.
Τον Νοέμβριο του 2001 έγινε η τακτική Γ.Σ. του Συνδέσμου, με ελάχιστη όμως συμμετοχή πατριωτών και καμία υποψηφιότητα για το ΔΣ. Μπροστά στο αδιέξοδο που είχε πάλι δημιουργηθεί και για να μη διαλυθεί ο Σύνδεσμος η Συνέλευση παρακάλεσε το απερχόμενο ΔΣ να παραμείνει για ένα έτος ακόμη. Έτσι και έγινε. Στις αρχές της επόμενης χρονιάς, μαζί με την κοπή της πίτας, έγινε και εκδήλωση στη μνήμη της πατριώτισσας λογοτέχνιδος Μαρίας Παναγοπούλου. Παρέστησαν οι πολιτικοί της περιοχής μας, οι Τοπικές Αρχές, πολλοί φίλοι της Μαρίας και πάρα πολλοί πατριώτες. Οι ομιλητές εξήραν τόσο το λογοτεχνικό της έργο της Μαρίας όσο και τον εξαιρετικό της χαρακτήρα.
Από τον Δεκέμβριο του 2002 μέχρι τον Δεκέμβριο του 2008 πρόεδρος αναδείχθηκε ο ιατρός Ηλίας Χειμώνας. Στις 10 Ιανουαρίου του επόμενου έτους πέθανε ο αγαπητός μας παπα-Σωτήρης από του Ζυγοβίστι, που για 25 ολόκληρα χρόνια λειτούργησε στο χωριό μας και στις 30 Αυγούστου του ίδιου χρόνου πέθανε ξαφνικά το μέλος του ΔΣ Ν. Κουτσανδριάς. Στις 7. 12. 2003 έγινε ενημερωτική Γενική Συνέλευση, με κύρια θέματα συζήτησης την αγορά γραφείου από το Σύνδεσμο, την αναγραφή ονομάτων στο Ηρώο του χωριού και την σχεδιαζόμενη κατασκευή πρόναου στην κάτω εκκλησία. Την επόμενη χρονιά έγινε συστηματική δουλιά για την απόκτηση στέγης του Συνδέσμου, που σύντομα είχε θετικό αποτέλεσμα.
Στις 18 Μαΐου υπογράφηκαν τα συμβόλαια αγοράς του σημερινού γραφείου που στοίχησε περίπου 30.000 ευρώ, χρήματα που συγκεντρώθηκαν από προσφορές κυρίως των πατριωτών. Στις 10 Οκτωβρίου έγιναν παρουσία πολλών πατριωτών και άλλων καλεσμένων με ιδιαίτερη λαμπρότητα τα εγκαίνια. Το 2005 έγιναν, εκτός από τις συνήθεις, δύο ακόμη σημαντικές εκδηλώσεις του Συνδέσμου. Η πρώτη έγινε στις 30 Μαρτίου, σε συνεργασία με το περιοδικό ''Μοριάς'' (το εξέδιδε ο αείμνηστος πατριώτης μας λογοτέχνης Θ.Τρουπής) και την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, στην αίθουσα της Εταιρίας και ήταν αφιερωμένη στη μνήμη της λογοτέχνιδας Μαρίας Παναγοπούλου.
Η δεύτερη έγινε τον Αύγουστο στον συνοικισμό Αράπηδες για τα αποκαλυπτήρια του μνημείου που έφτιαξε ο Σύνδεσμος σε συνεργασία με το Δήμο Ηραίας, στη μνήμη των προεπαναστατών κλεφτών Δήμου και Μακρυγιάννη.Σε συνεργασία με το Δήμο έγιναν και κάποιες κινήσεις για το δρόμο Σέρβου-Αράπηδες-Κοκκινοράχη. Το 2005 έγινε η ανακατασκευή της Βρύσης του γιατρού στην κοκκινόβρυση με δωρεάν προσφορά προσωπικής εργασίας του Ι. Θ. Σχίζα και διάθεση των υλικών από το Σύνδεσμο. Επίσης ολοκληρώθηκε και η πέτρινη επένδυση στον πρόναο της Ζωοδόχου πηγής. Τη χρονιά αυτή έγιναν γνωστά και αρκετά στοιχεία για την απώτερη ιστορία του τόπου μας.
-Έγινε γνωστή η μάχη της Πρινίτσας που πιθανότατα έγινε (η τελική της φάση) στην περιοχή της Μπρίνιας και του Μιλιάνθη το 1263 μ.χ,.-Έγινε γνωστό ότι το ψηφιδωτό που βρέθηκε στην περιοχή του Αγιανδριά ανάγεται στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, γύρω στον 4ο αιώνα μ.Χ.-Έγινε γνωστό ότι το κάστρο στο παλιόκαστρο πιθανότατα ανήκει στην Μυκηναϊκή εποχή. Τον Δεκέμβριο του 2005 έγινε ενημερωτική Συνέλευση του Συνδέσμου και ορίστηκε επιτροπή για μελέτη του θέματος ονοματοδοσίας σε δρόμους και πλατείες του χωριού. Δυστυχώς η πρόταση που διαμορφώθηκε με πρόεδρο τον γιατρό Ν. Σχίζα δεν έγινε δεκτή από τη λαϊκή Συνέλευση που οργάνωσε ο Δήμος με το Τοπικό Συμβούλιο στο χωριό.
Τέλος δύο ιδιαίτερα σημαντικά έργα που έγιναν ακόμη αυτή τη χρονιά ήταν το ''δέσιμο'' των 152 φύλλων του ΑΡΤΟΖΗΝΟΥ σε δύο τόμους και η επανέκδοση μετά 15 χρόνια της ατζέντας με τα τηλέφωνα και τις διευθύνσεις των πατριωτών. Μετά από πρόταση του αντιδημάρχου Θάνου Μπόρα, ο Δήμος παραχώρησε τον χώρο δίπλα από την εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Σύνδεσμο, για συνέχιση των εργασιών και διαμόρφωση σε αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων. Οι εργασίες έχουν προχωρήσει σημαντικά. Για τη χρηματοδότηση του έργου οργανώθηκε λαχειοφόρος αγορά με κλήρωση ενός αυτοκινήτου και συγκεντρώθηκε κάτι παραπάνω από 30.000 Ευρώ.
Εκτός από τον ετήσιο χορό στο NOΒOTEL, τα καθιερωμένα μαθητικά βραβεία, την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας κάθε χρόνο στην Αθήνα, φέτος (2008) έγινε κοπή πίτας και στο χωριό. Κατά γενική ομολογία η εκδήλωση αυτή είχε μεγάλη επιτυχία. Το Δεκαπενταύγουστο οργανώθηκε τα δύο τελευταία χρόνια πανηγύρι στο χωριό με το μουσικό συγκρότημα του Δημήτρη Ρέππα. Το ΔΣ συμμετείχε και τα 2 χρόνια στο πανηγύρι στον Αγιο-Λια στο χωριό, φέτος δε πρόσφερε και μία γουρνοπούλα στο πανηγύρι.Έγινε αρτοκλασία στο χωριό και επιχορηγήθηκε το πανηγύρι του Αγίου Κωνσταντίνου στους Αράπηδες, με τη διάθεση μιας γίδας βραστής στους πανηγυριώτες. Αντιπροσωπία του Συνδέσμου συμμετείχε στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στη Ηραία (δοξολογία στο Παλούμπα και κατάθεση στεφάνου στο Μπέτσι).Τέλος ο Σύνδεσμος συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια του Φυσιολατρικού Ομίλου Ηραίας για την ανάδειξη και τουριστική αξιοποίηση της Γκούρας. Το 2008 πραγματοποιήθηκε εκδρομή στις Μυκήνες και Κιάτο, όπου τους εκδρομείς φιλοξένησε με θέρμη ο συγχωριανός μας αντιδήμαρχος Σικυώνος Νίκος Ζαχαρόπουλος.
Τον Δεκέμβριο του 2008 έγινε η τακτική Γενιική Συνέλευση του Συνδέσμου με διοικιτικό και οικονομικό απολογισμό.
>>> Περισσότερα.
Χ. Ι. Μαραγκός