(της Ζαχαρούλας Γαϊτανάκη)
Ξύλα μαζεύοντας έγειρε
και έσβησε στο χιόνι,
φτωχή γυναίκα, δύστυχη
και στη ζωή της μόνη,
Σταυρό μεγάλο σήκωνε
ώσπου την πήρε ο Χάρος,
δεν άντεξε το σώμα της
και η καρδιά το βάρος.
Ανάλαφρη η ψυχή πετά,
απ' το σώμα που 'χει πέσει
και η γυναίκα η φτωχή
δεν θα ξαναπονέσει.
(ΙΣΒ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
