Στέγνωσε και η τελευταία σταγόνα βροχής
Παπούτσια λασπωμένα στο μπαλκόνι
Η ομπρέλα ακόμα υγρή στην είσοδο
Κοφτές ανάσες και ένα ποτήρι μονορούφι νερό
Το τελευταίο φακελάκι τσάι στην άσπρη κούπα
Τα μάτια σου από μακριά
Ραντάρ πτήσης
Ελεγχόμενη απογείωση
Και πάντα αναγκαστική προσγείωση
Τελείωσε η αντιβίωση
Έκανε ο ιός τον κύκλο του
Μόνο που…
Η ανάρρωση σφίγγει γερά …
Υπάρχει κίνδυνος υποτροπιασμού
Ανίατον το εράν
.
20 JANUARY 2018 BY ELENI KALLISTOU
(XIM)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
