Από την ποιητική συλλογή "Το προσωπείο του Χρόνου", Κοινωνία των (δε)κάτων, 2010.

Το κέλυφός μου ειν΄ η στιγμή

Το κάθε άτομο του χώρου και του χρόνου

Που με περιέχει

Διάδρομος ή δωμάτιο του λαβύρινθου

Που ψάχνω εναγωνίως την έξοδό του

Α, όχι για να βγω

Απλώς για να επιλύσω ένα μαθηματικό πρόβλημα

Για να τελειώσω με επιτυχία ένα παιχνίδι

Που τ΄ άρχισα στ΄ αστεία όταν ήμουνα παιδί

Και συνεχίζω τώρα στα σοβαρά

Ίσως στ΄ ακόμη πιο αστεία

Κανείς δεν ξέρει που είναι η είσοδος του λαβυρίνθου

Ποια είναι η καταπακτή που ας διοχετεύει μέσα του

Πού είναι οι έξοδοι τα μυστικά περάσματα

Τα αδιέξοδά του

Χιλιάδες αίθουσες, η μια απαράλλακτο ομοίωμα της άλλης

Θα ΄λεγες σαν να είναι ανάμεσά τους πάντα ένας καθρέφτης

Η θρησκεία κρατά το κλειδί από την αρχή του χρόνου

Η επιστήμη αποκαλύπτει διαρκώς καινούρια μυστικά

Αλλά η λύση στο αίνιγμα ποια είναι;

Ας συνεχίσω να παίζω

          Σαν να μην καταλαβαίνω τίποτα

Όπως εξάλλου κάνουν όλοι οι θνητοί

          Αξιοποιώντας

          Τα δώρα του Θεού.

Το κέλυφός μου είν΄ η στιγμή

Η μόνη απτή μου ύπαρξη

Το εμπόδιό μου.

                                      ***

(Σ.Σ. «αιων παις εστι παιζων πεσσευων. παιδος η βασιλειη». Ηράκλειτος.
Ο αιων είναι παιδί που παίζει τοποθετώντας πέρα δώθε τους πεσσούς.

Η βασιλεία είναι του παιδιού… Δηλαδή, ο ανίκητος χρόνος, ο αιώνιος, παντοτινό παιδί,

είναι αυτός που έχει την κυριαρχία, τη βασιλεία την αθανασία…).

(ΧΙΜ)