Ήξερα έναν Σαραντόγιαννη
Γνώρισα κι έναν Παναγόγιαννη
Ο ένας ήταν με τουτουνούς
κι ο άλλος με τους αλλουνούς.
Από καιρό και οι δυο είναι πεθαμένοι
Και από το πλήθος αποξεχασμένοι.
Στου δίκιου το ζυγό εζυγιαστήκανε
Και οι δυο τους καταπροδομένοι βγήκανε.
Εκείνους, που το χώμα τούτο αγαπήσανε
Βαλτοί και ανόητοι τους εδολοφονήσανε
Κι άλλοι δοτοί λιγόμυαλοι μας κυβερνήσανε
Αφού με λόγια και τερτίπια μας κοιμήσανε.
(χιμ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
