Από την ποιητική συλλογή «Γεύση χρόνου» (Πάτρα 1972)                        

-...Άφήστε με να την ιδώ…
-   Δεν επιτρέπεται κυρά μου…

-…Αφήστε με γιατρέ να ζήσετε…
-   Απαγορεύεται σας είπα.
    Θα κλαίτε,
    κι έχουμε αρρώστους…
-   Αν κλάψω να με διώξετε…

-   Καλά περάστε τότε…

    Τρύπωσε πίσω από το παραβάν η μάνα
…o αναρροφητήρας έβραζε…

   Δεν έκλαιγε,
   Μιλούσε μόνο… Σιγανά…
   σχεδόν ανύποπτα…
   «…Μέλπω… μωρό μου,
   μήπως θύμωσες,
   που μάλωνα για την κοντή σου φούστα;…

…Θεέ μου, αφού το θέλησες…
   ας διάλεγες τον έναν, από τους έξη γυιούς…
…τ’ αγόρια μου…
   Η Μέλπω μου ήταν μόνη…

…συγχώρεσέ με, Παναγιά καλή…»,

…Κι ο αναρροφητήρας έβραζε…

   Γύρω στις τέσσερες τ’απόγευμα σηκώσαν το σεντόνι…

   Κουβάρι κύλησε αθόρυβα
   στο βάθος του διαδρόμου, η μάνα…

   [Πιο πύρινη μορφή του πόνου δεν αντίκρiσα].

 (ΙΣΒ)