Τελευταίος ασπασμός

To καλοκαίρι άρχισε με βαρύ πένθος για το χωριό μου, Σέρβου Γορτυνίας και για την ευρύτερη οικογένεια μου:

Χάσαμε μέσα σε τρεις εβδομάδες δυο νέες γυναίκες και συγγενείς, την ξαδέρφη μου Μαρία Κ. Τρουπή (Η Μαρία ήταν ανύπαντρη και την πήγαμε νύφη στον τάφο) και το χαμογελαστό κορίτσι, τη Στέλλα Π. Δημητροπούλου (Άφησε πίσω της δύο παιδιά και τον σύζυγό της).

Με βουβό πόνο τους αφιερώνω αυτές τις γραμμές που βγήκαν βαριά από την άκρη των δαχτύλων.

Ο Θεός ας τις πάρει στην αγκαλιά του και ας δώσει δύναμη σε όσους τις πονούν!

Ένα δάκρυ
Που είναι να κυλήσει
Δεν αφήνει να βλέφαρα να κλείσουν

Είναι γιατί
Αγαπημένες μορφές
Παραδόθηκαν ες αεί στην αγκαλιά του Μορφέα

Έχει θολώσει ο χρόνος
Στο τζάμι της αιωνιότητας κυλά μια σταγόνα προσμονής
Πάνω στο αποτύπωμα των χειλιών αυτών που έφυγαν νωρίς....

ΔΕΥΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟΝ ΑΣΠΑΣΜΟΝ...