Έφυγε από τη ζωή το 1974 σε ηλικία 84 ετών,
θα μείνει όμως για πάντα στην μνήμη των Σερβαίων ως
"Ο μεγαλύτερος ευεργέτης του χωριού".
Το 2006, επί προεδρίας Ηλία Χειμώνα, αποφασίστηκε από τη Γ. Συνέλευση του Συνδέσμου, να προταθεί ονοματοδοσία της πρώτης πλατείας κατά την είσοδο στο χωριό σε
"Πλατεία Ιατρού Ι. Δημόπουλου".
***
Ο γιατρός Ιωάννης Δ. Δημόπουλος γεννήθηκε στο Σέρβου το 1890 και ήταν ο έβδομος από τους 8 γιούς του γερο-Δήμου Δημόπουλου και της Βασίλως Καψιμάλη.
Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στο Σέρβου και συνέχισε τις σπουδές του στο Σχολαρχείο (που τότε ήταν σαν το σημερινό Γυμνάσιο) τον μεν πρώτο χρόνο στα Λαγκάδια και τα δύο επόμενα χρόνια στην Κορώνη, κοντά στον μεγαλύτερο αδελφό του Δαυïδ, ιερομόναχο στη Μονή Χρυσοκελαριάς και αργότερα ηγούμενο στη Μονή Βουλκάνων.
Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο Δημητσάνας (που ήταν τότε 4 χρόνια και είχε τη θέση που σήμερα έχει το Λύκειο).
Εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (ήταν ο πρώτος από το χωριό μας που φοίτησε σε Πανεπιστήμιο) και πήρε πτυχίο ιατρικής το 1914. Υπηρέτησε στο στρατό ως υγειονομικός Αξιωματικός και έλαβε μέρος στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη Φλώρινα που υπηρετούσε ως Ανθυπίατρος, γνώρισε την Ευτέρπη Γεωργαλά, κόρη Ελλήνων από το Μοναστήρι των Σκοπίων και την παντρεύτηκε. Απέκτησε 3 παιδιά: τον Δημήτρη που έγινε πολιτικός μηχανικός και του χάρισε 2 εγγόνια, τη Βασιλική που δεν παντρεύτηκε και ζει στη Γλυφάδα και τον Γιώργο-Φαίδωνα. Ο Γιώργος ήταν ευαίσθητο παιδί και έχει γράψει ποιητική συλλογή με τίτλο "Όλβιες Ώρες". Φοιτητής ιατρικής στο Παρίσι, πέθανε πρόωρα απο την επάρατο το 1950, σε ηλικία 21 ετών.
Ο γιατρός εργάσθηκε στο Υπουργείο Θρησκευμάτων και Παιδείας (όπως λεγόταν τότε) και εξελίχθηκε σε Υγειονομικό Επιθεωρητή Σχολείων. Έγινε καθηγητής της Γενικής και Σχολικής Υγιεινής για την μετεκπαίδευση των δασκάλων. Από τη θέση αυτή αγωνίσθηκε για το καλό του χωριού, το οποίο αγαπούσε και ποτέ δεν ξέχασε.
Χρημάτισε πρόεδρος του Συνδέσμου επί 21 χρόνια (1936 - 1953, 1956 και 1962 - 1964). Πρωτοστάτησε στο χτίσιμο του σχολείου, για το οποίο όπως φαίνεται χρειάσθηκε να υπερνικηθούν αρκετές δυσκολίες (απόκτηση οικοπέδου, έγκριση σχεδίων...).
Σε ένα γράμμα προς τον δάσκαλο του χωριού Δημήτριο Σχίζα με ημερομηνία 13/6/1936 γράφει:
"Αγαπητέ Μήτσιο, δεν πήρα γράμμα σου και την πράξιν της Σχ Εφορίας. Τι συμβάινει; Μου είπε ο Θεόδωρος ότι κάποια μένει (γυναίκα) δια να υπογράψει το συμβόλαιον. Περνά ο καιρός όμως. Πρέπει συντομία διότι το καλοκαίρι επέρασε σχεδόν. Αν διαβλέπεις δυσκολίες ή πρόκειται να βραδύνει το ζήτημα τότε κάμε την πράξιν της Σχ. Εφορίας και γράψε το εξής
" ...περιελθόν (το γήπεδο) δια συμβολαιογραφικής πράξεως παρ' όλων των κληρονόμων Κανελή και λοιπών και ότι ανήκει στην απόλυτη κατοχή και κυριότητα μας".
Και θα αναγκασθώ να έλθω πάλιν δια να κάμωμεν τα χαρτιά και διά να μπουν τα θεμέλια. Μήτσιο, επήρες άδεια από Τρίπολιν δια το πρακτικόν των έργων κοινωνικής υγιεινής ή όχι; Γράψε μου να πάρω στο τηλέφωνο τον Διευθυντή Νομαρχίας. Πρέπει να ξεύρω,σχετικώς.."
Σε άλλο γράμμα την 4/8/36 γράφει για το σχολείο (ιδιόχειρη επιστολή)
Αγαπητέ Μήτσιο, Δημοσιεύομεν την προκήρυξιν ανεγέρσεως του Σχολείου στη "Φωνή της Γορτυνίας" δια την 16 Αυγούστου. Λοιπόν κινήσου και κάμετε ό,τι χρειάζεται ίνα είσθε έτοιμος. Επανάληψιν δημοπρασίας εν απολύτω ανάγκη θα κάμεις την 23 Αυγούστου και όχι άλλως. Πρέπει την 29 Αυγούστου ανυπερθέτως να γίνει κατάθεση του θεμελίου λίθου. Χρειάζεται δουλειά και πάλιν δουλειά. Ο παπάς, εσύ και όλοι στη Σχολική εφορία θα κινηθείτε όπως κινείται ο καθένας που κάμνει το σπίτι του .....».
Το σχολείο βέβαια τελείωσε πολύ μετά τον πόλεμο.
Πρωτοστάτησε στη διάνοιξη του δρόμου Αγιώργη Σαρά-Σέρβου που συνέδεσε το χωριό μας με τον υπόλοιπο κόσμο και προσπάθησε για τη συνέχιση του προς Αράπηδες. Στην προσπάθεια του αυτή όμως συνάντησε την αντίδραση αρκετών Σερβαίων και ο δρόμος τελικά πήγε προς Λυκούρεση και όχι προς Αράπηδες.
Επί προεδρίας του αποφασίσθηκε η δέσμευση των πρώτων 20.000 δραχμών για την ενέγερση Ηρώου στο χωριό.
Προσπάθησε να βελτιώσει την ύδρευση του χωριού. Μια επιστολή του προς τον δάσκαλο Δημ. Σχίζα με ημερομηνία 9 Μαïου 1936 είναι εύγλωτη. Γράφει;
"....Είδα τον διευθυντή της Νομαρχίας....Είπε ότι θα διαταχθεί ο μηχανικός των κοινοτήτων δια να έλθει και να κάμη την μελέτη ύδρευσης και ό,τι θελήσω θα μου το κάμει..."
Στη συνέχεια δίνει λεπτομερείς οδηγίες για ένα πρακτικό που έπρεπε να συντάξει το Κοινοτικό Συμβούλιο για προσωπική εργασία των κατοίκων "δια έργα εξυγίανσης.." και και να το υποβάλει στη Νομαρχία με μια αναφορά. Το περιεχόμενο της αναφοράς, όπως την συνέταξε ο ίδιος ο γιατρός για να την υπογράψουν ο πρόεδρος και ο γραμματέας, αξίζει να διαβαστεί, γιατί δίνει μια εικόνα της κατάστασης του χωριού μας εκείνη την εποχή.
"Κύριε Νομάρχα.
Λαμβάνω την τιμήν να υποβάλλω το πρακτικόπροσωπικής εργασίας κλπ..κλπ. και να αναφέρωευσεβάστως υμίν ότι η κοινότης ημών, παρ' όλην τηνδυστυχίαν ήτις μαστίζει την κοινότητάν μας και είναι γνωστόν υμίν, εκ της ελλείψεως καιαυτού του άρτου, ευχαρίστως όλοι οι κάτοικοιαυτής εν ομοφωνία δέχονται να εργασθούνοσασδήποτε ημέρας δια να βελτιώσωσι την υγιεινήν αυτών κατάστασιν, δεδομένου ότι δεν έχουν χρήματαούτε κινίνο να αγοράσουν δια την ελονοσίαν, ήτις μας κατατρώγει κυριολεκτικώς. Προς τούτο παρακαλούμεν θερμώςόπως ευαρεστηθείτε να διαταχθεί ο οικείος μηχανικός των κοινοτήτων το ταχύτερον να έλθει εις το χωρίο μας και προβεί στην σύνταξιν μελέτης υδρεύσεως του χωριού μας από την πλησίον του χωρίου μας άφθονον πηγήν ή μάλλον πηγάς καθαρού ύδατος. Δια του μέτρου τούτου θα παύσει ο ενδημών τύφος κλπ αφ ενός, αφ ετέρου θα βελτιωθεί η υγιεινή κατάστασις των κατοίκων μας, με ένα λόγον θα πλύνονται διότι θα έχουν νερό σιμά στα σπίτια τους και όχι από χιλιομέτρων πλέον απόστασιν δια ξύλινων δοχείων (βαρέλια) να μεταφέρουν αι γυναίκες και ενίοτε έγκυοι μητέρες, αίτινες νυχθημερόν εργάζονται στην γην δια τον επιούσιον μόνον.
Κύριε Νομάρχα.
Εν τη πατρική σας μερίμνη δι όλους τους κατοίκους της περιφερείας υμών, Σας παρακαλούμεν να μας βοηθήσετε στην εξυγιαντικήν προσπάθειάν μας και την στιγμήν όπου δεν ζητούμεν χρήματα, μόνον τον κ. Μηχανικόν και ημείς δια προσωπικής εργασίας θα κάμωμεν παν ό,τι μας υποδείξει. Θέλομεν κ. Νομάρχα, το χωριό μας που ευρίσκεται εις την πλέον υγιεινή τοποθεσία, με ορίζοντα λίαν εκτεταμένο (βλέπομε εκ του χωρίου μας όλην την Ηλείαν, Πύργον, Ζάκυνθον Κεφαλληνίαν κλπ) να το καταστήσωμεν πρότυπον υγιεινού χωρίου, Θέλομεν να γίνομε πρωτοπόροι υγιεινής καικαλλωπισμού όλων των χωρίων του Δήμου Ηραίας και ευελπιστούμεν ότι θα εισακουσθεί και θα δικαιωθεί η παράκλησις αυτή.
Ευπειθέστατος
Ο πρόεδρος. Ο Γραμματεύς".
Και συνεχίζει τις οδηγίες ο γιατρός:
"Το πρακτικό και την αναφοράν θα τα στείλεις στη Νομαρχία (απ ευθείας δι' επιστολής σου στον κ. Ανδρέα Δελήμπαση, Διευθυντή Νομαρχίας), με γραμματόσημα και με την λέξιν "προσωπική". Θα βάλεις την κάρτα μου μέσα καρφιτσωμένη στο άνω μέρος.... Αυτό θα γίνει χωρίς καμία αναβολή, αμέσως".
Και τελειώνει:
"Μήτσιο, όταν θα έρθει ο μηχανικός τον περιποιείσαι και τον πηγαίνεις ως του Δημοκίτη και Αγιανδρέα δια να ιδεί το νερό προς παραπλάνησιν των Δαρέων και να φύγει απ' αυτού χωρίς να ειπεί το από που μπορεί να έλθη το νερό. Τώρα εχεμύθεια και εργάσθητι ταχέως και συντόμως.Εις τον κ. Δελήμπαση θα γράψω αύριο εν εκτάσει..."
Η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε τότε και ότι οι γυναίκες εξακολουθούσαν να κουβαλάνε το νερό ζαλιά από τις πηγές που υπήρχαν μέσα και γύρω από το χωριό, με ξύλινα βαρέλια, μέχρι το 1959 που έγινε το υδραγωγείο της Κοκκινόβρυσης. Στο μεταξύ είχε συμβεί η επιδημία τύφου το 1955. Οι λόγοι της αποτυχίας δεν μας είναι γνωστοί. Ίσως να έχουν να κάνουν με αλλαγή των προσώπων λόγω αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (η επιστολή έχει ημερομηνία 9 Μαïου 1936 και η δικτατορία του Μεταξά έγινε στις 4 Αυγούστου του ιδίου έτους) ή ίσως λόγω εσωτερικών αντιδράσεων, γνώστης των οποίων ίσως να ήταν ο γιατρός και συνιστούσε εχεμύθεια. Πάντως 15 χρόνια αργότερα, στη Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου το 1951 έγινε, όπως διαβάσαμε στα παρακτικά, συζήτηση για τη μεταφορά ποσότητας νερού από την Τρανηβρύση στο χωριό. Εκφράστηκαν διάφορες απόψεις, υπήρξαν σημαντικές αντιδράσεις και δεν ελήφθη καμία απόφαση. Το θέμα αυτό συζητήθηκε σε αρκετές Συνελεύσεις. Σταμάτησε όταν διαβάστηκε χαρτί της Κοινότητας που έλεγε πως για το χωριό δεν υπάρχει τέτοιο θέμα!!.
Συμπονούσε τους συγχωριανούς του ο γιατρός και έγραφε μετά μια επίσκεψη του στο χωριό.
"...Είναι αλήθεια ότι η δυστυχία των συμπατριωτών μας με συνεκίνησε και ό,τι μπορώ θα κάνω δια να βελτιωθεί η τύχη τους. Βέβαια δεν είναι δυνατόν να αλλάξει η κατάστασις της φτώχειας, πάντως να μετριασθεί στα πρόσωπα τους η δυστυχία..."
Και πράγματι δεν έμενε μόνο στα λόγια. Φρόντισε για την προμήθεια κινίνης και έγραψε στον δάσκαλο του χωριού.
"...Θα κάνεις μια αίτηση (Εφορία) προς τον Επιθεωρητή Σχολίατρο Τρίπολης και να ζητήσεις κινίνη για 120 ελονοσούντες μαθητές και να παρακαλείςνα το διαβιβάσει στο Υπουργείο Παιδείας/Διεύθυνση Σχολικής Υγιεινής προς αποστολή κινίνης. Θα έλθει σε εμένα και εγώ το κανονίζω το ζήτημα. Η αναφορά να είναι ολίγο κτυπητή...." .
Παράλληλα με τα παραπάνω βοήθησε και πολλά παιδιά από το χωριό μας να σπουδάσουν και να γίνουν δάσκαλοι.Επίσης σημαντική ήταν η συμβολή του στην ηλεκτροδότηση του χωριού.
Μεχρι το τέλος της ζωής του προσπαθούσε να ωφελήσει και ασκούσε όση επιρροή είχε στους εκάστοτε κρατούντες για να κάνουν έργα στο χωριό. Έφυγε από τη ζωή το 1974 σε ηλικία 84 ετών, θα μείνει όμως για πάντα στην μνήμη των Σερβαίων ως
"Ο μεγαλύτερος ευεργέτης του χωριού".
Ο Σύνδεσμός μας το 1932, επί προεδρίας Παναγιώτη Μανιατόπυλου, τον ανακύρηξε
"Ευεργέτη"
γιατί πρόσφερε το ποσόν των 3.000 δραχμών για την ανέγερση του ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου και γιατί πάσχιζε και ενεργούσε επίμονα για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Επίσης το 2006, επί προεδρίας Ηλία Χειμώνα, αποφασίστηκε από τη Συνέλευση του Συνδέσμου να προταθεί ονοματοδοσία της πρώτης πλατείας κατά την είσοδο στο χωριό σε
"Πλατεία Ιατρού Ι. Δημόπουλου".
(Στις "αναμνήσεις" υπάρχουν 3 ενδιαφέροντα άρθρα από σημειώσεις του γιατρού: "Αχ ρε κονταρεμμένο", "Και εσύ που χάλασες τις φωλιές;" και "βοήθησέ με Αγία μου Παρασκευή να γίνω γιατρός". Επίσης στα "΄Ηθη και Έθιμα" περιγραφή γάμου στο χωριό το 1899).
