https://akovitesathinas.blogspot.com/2021/10/bloog-post.html#more
https://akovos2021.blogspot.com/

Το πιο κάτω video αναφέρεται  στο χωριό Ακοβο Μεγαλοπόλεως Αρκαδάς.
Αυτό είναι ένα μικρό  φτωχό άγωνο ορινό χωριό με προκομένους κατοίκους.  
Το φυσικό του περιβάλλον το κατέστησαν γεννέτηρα, φωλιά, κρυσφύγετο και ορμητήριο προεπαστατικών κλεφτοαρματωλών, επαναστατικών ηρώων του 1821, ηρώων των απαλευθερωτικών πολέμων του 1912 του 1920 και της ηρωικής  εποποιήας  του ΟΧΙ του 1940   με την  πολύπαθη Γερμανική Κατοχή και την  μετέπειτα κατάρα του καταστροφικού εμφυλίου πολέμου.
Ηταν και είχαν  συγγενεικό δεσμό ήρωες  και καπτανέοι, τακτικού και άτακτου στρατού.  
Οι άντρες του πότισαν  το δέντρο της λευτεριάς μέ  το αίμα τους σε κάθε περίσταση.
Στην περιοχή του όλοι τους είχαν τα στρατηγία τους και το χρησιμοποιούσαν σαν ορμητήριο και καταφύγιο τους.   Καταχτητές,τακτικός , άτακτος απελευθυροτικός στρατός και μετέπειπα οι εκάστοτε  ένοπλες άτακτες ομάδες του εμφυλόυ σπαραγμού.  
Με το χωριό είχε συγγενιακό δεσμό ο ΄Γέρος του Μοριά Θ Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς και ο Παπαφλέσας...
Έχει ανθρώπους τίμιους εργατικούς φιλότιμους,φιλόξενους, φιλοπρόδους... Όμως διαχρονικά πολύπαθο χωριό απο την Γερμανική κατοχή και τον εμφίλιο....
Αυτά προσπαθει να εξιστορίσει το video  
Το χωριό μας Σέρβου, τα τελευταία χρόνια με το χωριό αυτό έχει συγγενειακούς δεσμούς, μας αγάπησαν μας εκτίμησαν, τους αγαπήσαμε και τους εκτιμήσαμε.  
"Τους πήραμε μία και μας πήρανε δύο... Ή αλιώς: Μας πήρανε έναν και τους πήραμε δύο"
 Νομίζω πως είμαστε πάτσι- πάτσι...
 
                                                     

 

Γιάννης  Στ. Βέργος. 


Εικόνες από το χωριό

 

Newsflash - Ξέρετε ότι...

Το Δημοτικό Σχολείο άρχισε να χτίζεται τον Αύγουστο του 1936. Επειδή τότε δεν πήγαινε αυτοκίνητο στου Σέρβου, τα τσιμέντα τα κουβάλησαν με μουλάρια από τα Λαγκάδια. Τις σιδερόβεργες όμως για την πλάκα, λόγω του μήκους τους και της φύσης του μονοπατιού δεν μπορούσαν να τις φορτώσουν στα ζώα και γι' αυτό τις κουβάλησαν οι Σερβαίοι στον ώμο από τα Λαγκάδια. Οι εργασίες σταμάτησαν λόγω του πολέμου και συνεχίστηκαν μετά το 1949. Οι αίθουσες του σχολείου άνοιξαν για τους μαθητές το 1954.