Σταματημένο το παλιό ρολόι στην ώρα εκείνη
Φυλακισμένος μέσα του ο χρόνος
Ο πριν ο χρόνος
Απροσπέλαστος σ’ εμάς.
Άλλα ρολόγια λαμπερά δείχνουν τώρα τον χρόνο
Τον χρόνο τον μετά, χωρίς εσένα.
Μαγνητισμένα όμως τα μάτια μας εκεί,
Στον πριν τον χρόνο
Τον σταματημένο
Τον χρόνο με σένα.
Ετούτο το θαμπό ρολόι το δικό σου
Δείχνει ακόμα
Τον χρόνο της ψυχής μας.
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
