Νικολέττα

— Ποια είν' εκείνη που κατεβαίνει,
στ' άσπρα ντυμένη το πρωινό,
βαθειά στον Άδη, και στο σκοτάδι;
— Η Νικολέττα. Είκοσι χρονώ!

Είκοσι χρόνων!..
Κι ήθελε τον έρωτα.
Είκοσι χρόνων,
και μιλούσε με την άνοιξη..
Και στο κορμί της
βόσκαε λαίμαργος ο θάνατος..

Ποιός συναπάντησε κορίτσι γελαστό
με το αύριο να μιλάει σα φιλενάδα;
Ποιός μίλησε με μια σοφήν αγράμματη,
μια χορτασμένη νηστικιά ποιος είδε,
να του προσφέρει
για ψωμί τη δύναμη,
να τον κερνάει κρασί τη δράση,
και για νερό το γέλιο — του ήλιου χάρισμα —

Ποιός συναπάντησε τη Νικολέττα,
να μας το ειπεί
κοντά να στρώσουμε το χάρο
να του την πάρουμε,
και να τη φέρουμε στα ψηλαλώνια της ζωής.

Ξανά στη μάχη το παλληκάρι του 1, και 54!
Γιατί,
τα Ισιώματα πλαντάζουνε τη Νικολέττα.

Δώστε της λίγο από την κούπα της ξεκούρασης.
Στο μερτικό της
λίγος ήλιος φτάνει.
Γιατί σοφά αγκαλιάζει την ευτυχία
στα μικρά δωρήματα.
Δεν τον φοβάται, τον ανήφορο,
και για τα σύννεφα το ξέρει
ότι δεν είν' αγγέλων μάγουλα..