Πήραμε των παιδιών τις προσευχές
κι ανεβήκαμε
στο φεγγάρι του Γενάρη το ολόγεμο
όπου, με τις ανάσες μας
ζεστάναμε τα παγωμένα πόδια του Θεού…
Με του κορυδαλού τις τρίλιες
φτάσαμε στην καρδιά του Ήλιου!...
Κι η στάχτη μας με τις σταγόνες της βροχής
στην ρίζα τρύπωσε μιας άσπρης μαργαρίτας
- η αγωνία της Αγάπης
στου κοριτσιού τα ακροδάχτυλα.
ΙΣΒ
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
