Από την ποιητική συλλογή "Το προσωπείο του χρόνου".
Αλίμονο, ήταν στάση της στιγμής
Πρέπει να προχωρήσω.
Αλλά κρατώντας την ανάσα μου
Θ΄ακούσω την καρδιά του χρόνου να χτυπάει
Ή μήπως μόνο τα ψελλίσματα της ίδιας μου ψυχής;
.
Φλυαρούμε όλοι ακατάπαυστα
Από το φόβο μήπως γίνει αβάσταχτη η σιωπή
Και δεν ακούμε το λόγο της ψυχής
Κι αν μια φωνή ηχήσει κάποτε απ΄ τα βάθη
Σπεύδουμε να την πνίξουμε αμήχανοι.
.
(ΧΙΜ)
Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.
