Από την ποιητική συλλογή "Το προσωπείο του χρόνου".
Αλίμονο, ήταν στάση της στιγμής
Πρέπει να προχωρήσω.
Αλλά κρατώντας την ανάσα μου
Θ΄ακούσω την καρδιά του χρόνου να χτυπάει
Ή μήπως μόνο τα ψελλίσματα της ίδιας μου ψυχής;
.
Φλυαρούμε όλοι ακατάπαυστα
Από το φόβο μήπως γίνει αβάσταχτη η σιωπή
Και δεν ακούμε το λόγο της ψυχής
Κι αν μια φωνή ηχήσει κάποτε απ΄ τα βάθη
Σπεύδουμε να την πνίξουμε αμήχανοι.
.
(ΧΙΜ)
Η διάνοιξη του δρόμου από τον Αγιώργη το Σαρά μέχρι το χωριό, μήκους 12 χιλιομέτρων έγινε το 1950. Οι Σερβαίοι διέθεσαν τις μερίδες τους από τη βοήθεια της UNRA που πουλήθηκαν για να συγκεντρωθούν χρήματα για την μπολντόζα. Επίσης δούλεψαν προσωπική εργασία όλοι οι ενήλικες του χωριού. Οι Αραπαίοι, επειδή είχαν να περπατήσουν μια ώρα παραπάνω από τους Σερβαίους, για να φθάσουν από το σπίτι τους στο έργο και μία να γυρίσουν, κοιμόσαντε το βράδυ εκεί που δούλευαν.
