Πηγή: Ιστολόγιο της Μαρίνας Διαμαντοπούλου

Το σχεδιάζαμε καιρό. Στην Κοκκινοράχη Γορτυνίας.  Ν’ ανοίξουμε το μπαούλο με τα υφαντά. Τα κειμήλια της μάνας,  της γιαγιάς και της προγιαγιάς…… που νοερά μας ταξιδεύουν,  πολύ πίσω στο χρόνο.  

Ανοίξαμε  το μπαούλο  και ξεπήδησαν από μέσα τα χρώματα, η τέχνη και οι αναμνήσεις!

Πέρασαν εικόνες από μπροστά μας  σαν ολόκληρη ταινία. Από την παιδική μας  ηλικία. Τότε που βλέπαμε τις γυναίκες που έγνεθαν, έβαφαν, διάζονταν το πανί, ύφαιναν, πήγαιναν στη νεροτριβή.

.

Αθ. Π. Στρίκος, ταξίαρχος ε.α., εκπαιδευτικός.                                                                                      

Τα είπαμε πάλι με το φίλο:

Τυχαία έπεσε σε μια εκπομπή της τηλεόρασης από τις συνηθισμένες, χωρίς να παρακολουθεί τέτοιες εκπομπές. Και σε ’κείνη άκουσε κάτι που πολύ τον άγγιξε, όπως είπε. ʺΠρόσεχε τι εύχεσαιʺ, είπε ο ήρωας στον συμπρωταγωνιστή του. Φαίνεται ότι κάτι του βγήκε στραβά για να το ειπεί.

Και το μυαλό απ’ τό ’να στ’ άλλο σε χίλια πήγε. Εγώ, συνέχισε ο φίλος, πάντα ευχόμουν στη ζωή μου, από νέος κιόλας, να είμαι μόνος. Να μην ελέγχω ούτε να με ελέγχει κανένας. Δεν ήθελα ούτε οικογένεια, ούτε παιδιά, ούτε δεσμεύσεις τέτοιες. Και την έβρισκα τη λύση στη μοναξιά.

Τη μοναξιά την οποίαν οι Λατίνοι την αποκαλούν, την ονομάζουν, την χαρακτηρίζουν ειρήνη.

Γεωργίου Δ. Βέργου.

Σε προηγούμενο άρθρο μου περιέγραψα τα σπίτια του χωριού μας που βρίσκονται επί του κεντρικού δρόμου,  από το «Σουλινάρι» μέχρι το νεκροταφείο.

Στο σημερινό άρθρο θα περιγράψω τα σπίτια που βρίσκονται κάτω από τον κεντρικό δρόμο και διαμορφώνουν το «Κάτω Χωριό» και στο τρίτο άρθρο που θα ακολουθήσει θα περιγράψω τα σπίτια στο «Πάνω Χωριό».

Από το βιβλίο «ΕΥΘΗΜΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ» του Δ. Κουκουζή (από Λευκοχώρι).

Η παραπάνω εντολή-προτροπή που έδινε η μάννα στο παιδί της όταν εκείνο, φτωχό όπως ήταν, «πρόβαρε» ένα νέο ρούχο (καινούργιο ή μεταχειρισμένο), που μοίραζε τότε η ΟΥΝΤΡΑ ή που του στέλνανε κάποιοι συγγενείς από την πόλη ή που ήταν αποφόρι από άλλο παιδί ήταν απόλυτη και …τελεσιγραφική!  Με αυτό το ρούχο που σου έτυχε θα βγάζεις από δω και πέρα το χειμώνα και το καλοκαίρι και θα «βολευτείς» όπως σούρθε επάνω σου!  Μην περιμένεις να στο φτιάξει ο ράφτης στα μέτρα σου, παραγγελία. Με άλλα λόγια προσαρμόσου γρήγορα στη νέα κατάσταση που βρέθηκες. Αν ήταν στη θάλασσα θα του ’λεγε: 

σκάσε και κολύμπα!

Ο Κώστας - Μάγκας και το πέρασμά του απο το Κοπανάκι της ορεινής Τριφυλίας

 Αναδημοσίευση.Πηγή: komianos.wordpress.com 

Ο μάστρο Πανάγος –Κατσιάπης ήρθε στο Κοπανάκι, από το χωριό Σέρβου ένα από τα χωριά στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Γύρω στο 1947, σαν τον Δημήτρη Κοντούλη ή γνωστό σαν “Μήτσο – Μάστορα”, τα αδέλφια τους Καρβουνίδες, τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο, και τόσους άλλους, τον καιρό που στο Κοπανάκι και στις γυρω περιοχες, οι φαμελιάριδες άρχιζαν δειλά – δειλά να κτίζουν τα σπιτικά τους. Σέρνοντας μαζί του όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, ένα τσούρμο μαστόρους, βοηθούς, καμιά δεκαπενταριά γαϊδουρομούλαρα, τα απαραίτητα εργαλεία για το σπάσιμο, το σκάλισμα και το κτίσιμο της πέτρας.

 Λυγερό μου κυπαρίσσι

Στην άκρη του κήπου μου υψώνεται, ένα δέντρο,

όπου χειμώνα-καλοκαίρι, φωλιάζουν τα πουλιά.

Είναι ψηλό και λυγερό, κυπαρίσσι αιωνόβιο,

από προπάππου φυτεμένο, εκείνα τα χρόνια τα παλιά.

Παιδί, θυμάμαι, μάθαινα από τους μεγάλους ιστορίες,

για όλους εκείνους που το πότισαν,

για λύπες, αγάπες και χαρές από τρεις γενιές,

που ήρθαν και πέρασαν, τα μυστικά τους πίσω άφησαν.