Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά, όταν η σκέψη μου ταξιδεύει στο παρελθόν, στα δύσκολα αλλά και όμορφα παιδικά χρόνια, με την οικογένειά μου, στο χωριό μας, στου Σέρβου, οι μνήμες ζωντανεύουν νοσταλγικά. Θυμάμαι… ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Τί ήμουν τότε; Μικρό κορίτσι ήμουνα, κάπου στα δέκα τέσσαρα-δεκαπέντε χρονών.

Θ. Γ. Τρουπή

Το αμπέλι και το κρασί αποτελεί μέρος της πανάρχαιης ιστορικής και πολιτιστικής ελληνικής κληρονομιάς. Είναι βέβαιο πως ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε για τη διατροφή του τα σταφύλια, από την εποχή του ορείχαλκου. Μετά τον κατακλυσμό, ο Νώε -λέει η Παλαιά Διαθήκη-, φύτεψε αμπέλι.

Το δρόμο δεν τον ξέρω

Από πού να τον μάθω;

Χάρτες δεν υπάρχουνε γι αυτά τα μέρη

Και τα οδόσημα όλα συλημένα

Οι βέβηλοι δεν άφησαν παρά μόνο το τοπίο

Αυτό πώς να το πάρουν;

Μπορεί η Ηραία με τα 17 τοπικά διαμερίσματα και τους 13 οικισμούς, στις ημέρες των παππούδων και των πατεράδων μας να φάνταζαν απόμερα και απόμακρα, σήμερα στη δική μας εποχή που τα μέσα επικοινωνίας και μεταφοράς έχουν πολύ μικρύνει τον κόσμο, του Παλούμπα, η έδρα του Δήμου, του Σέρβου του Ράφτη και τα άλλα χωριά του πανέμορφου ορεινού όγκου της Ηραίας αλλά και με τα ιαματικά λουτρά, του Αγιάννη το Πυρρί, τη Λιοδώρα, το Χρυσοχώρι της πεδινής Ηραίας είναι πολύ κοντά μας και μας περιμένουν όλες τις εποχές και όλες τις ημέρες του χρόνου.

Σε μισοσκισμένο περιοδικό του 1951, βρήκαμε "μισό" άρθρο αφιερωμένο στο δρόμο που οι Σερβαίοι άνοιξαν από το Σαρά μέχρι το χωριό. Παρόλο που το άρθρο δεν είναι πλήρες, νομίζουμε πως αξίζει να δημοσιευθεί.  

 Ο 13ος άθλος του Ηρακλή τελείωσε στην Αρκαδία, εκεί κοντά όπου ο μυθικός ήρωας σκότωσε τις κακοποιές όρνιθες της Στυμφαλίας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το χωριό Σέρβο, που βρίσκεται στα απόκρημνα βουνά της Πελοποννήσου, είδε ένα παράξενο θέαμα μια μέρα του Μαρτίου του 1951.  Γριές γυναίκες κρυφομιλούσαν για "φαντάσματα" και  τα μάτια των παιδιών γούρλωσαν από περιέργεια καθώς είδαν να μπαίνει στο χωριό ένας ιπποπόταμος και να κυλάει ανάμεσα απ΄τα παιδάκια που έπαιζαν στο δρόμο.