Λυγερό μου κυπαρίσσι

Στην άκρη του κήπου μου υψώνεται, ένα δέντρο,

όπου χειμώνα-καλοκαίρι, φωλιάζουν τα πουλιά.

Είναι ψηλό και λυγερό, κυπαρίσσι αιωνόβιο,

από προπάππου φυτεμένο, εκείνα τα χρόνια τα παλιά.

Παιδί, θυμάμαι, μάθαινα από τους μεγάλους ιστορίες,

για όλους εκείνους που το πότισαν,

για λύπες, αγάπες και χαρές από τρεις γενιές,

που ήρθαν και πέρασαν, τα μυστικά τους πίσω άφησαν.

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ΑΕΤΟΡΡΑΧΗ ΑΡΚΑΔΙΑΣ»Τόμος Β΄ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ» του κοντοχωριανού μας εκπαιδευτικού κυρίου Γιάννη Νικολακόπουλου)

Πρόκειται για εργαλεία που έπρεπε κανονικά να έχουν στη διάθεσή τους οι µαστόροι όλων των βαθµίδων (πρωτοµάστορας, πελεκάνος; µεσοµαστόροι, λιθαράς, λασπιτζής και µαστορόπουλα) την παλιά εποχή, πριν το 1970, όταν έχτιζαν τα σπίτια στα χωριά µε πέτρα και δεν χρησιµοποιούσαν τα τούβλα και το τσιμέντο κατά κανόνα, που χρησιµοποιούν σήµερα.

Γιάννης Στ. Βέργος {gortynios.isv}

Την καλημέρα που λες, με το χαμόγελο στα χείλη και χαιρετάς, η βοήθεια που δίνεις σε φίλο, και η καλή κουβέντα που λες για άνθρωπο, δεν πέφτει χάμου να χαθεί… 
Δεν χάνεται!... Δεν πάει!… 

Θοδωρή Γ. Τρουπή (Γκράβαρη)

Άποψη του Αρτοζήνου από ΒΔ (από το δρόμο Λευκοχώρι-Λαγκάδια)

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950, πριν αρχίσει η ερήμωση της υπαίθρου με την ανάπτυξη της αστυφιλίας, οι κάτοικοι του χωριού επιβίωναν στηριζόμενοι στην πρωτόγονη αγροτική οικονομία και κτηνοτροφία και συμπληρωματικά στις μαστοροδουλειές, όπως του κτίστη, του τσαγκάρη, του σιδερά, του πραματευτή κ.α.