ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΗ: Από Σπηλιά σε Ριζοσπήλι

Από το βιβλίο του Θ. Κ. Τρουπή "Σκαλίζοντας τις Ρίζες μας. ΣΕΡΒΟΥ" ΑΘΗΝΑ 1988).

Η πιο μεγάλη σπηλιά στο Σερβαίικο όριο μέσα, είναι η "Τρανή-σπηλιά". Εκεί μπορεί να πάει κανείς από δύο εμπατές. Πας με τ' αυτοκίνητο ίσαμε του Αραδημήτρη. Κατεβαίνεις στη Γκούρα. Παίρνεις δεξιά την ακρορεματιά... Βρίσκεις του Μπαμπιώτη το ρέμα. το περνάς. πιάνεις το μονοπάτι, απάνου στις μπλάντρες και σε βγάνει, το μονοπάτι κείνο, στην πόρτα της Τρανησπηλιάς. Αν θες πας κι από τη ραχούλα: κατηφορίζεις ίσαμε το μύλο, παίρνεις το ανάπλαγο στ' Αραγκέρκη το πλάϊ και ίσια στην Τρανησπηλιά.

Στην δυτική πλευρά του Παλαιοκάστρου, σχεδόν στη μέση της διαδρομής μεταξύ Αγίου Αντρέα και Κάστρου, σ' ένα μικρό πλάτωμα της βόρειας αντηρίδας, ο Θεόδωρος Τρουπής και τα αδέλφια Στέλιου Σχίζα πριν λίγα χρόνια, το 1985, ανήγειραν ένα μικρό εκκλησάκι του Άγιολιά.. 

Ένα επάγγελμα που χάνεται

Όποιος αποφασίσει ν’ ασχοληθεί με τους τεχνίτες της πέτρας,
τους μαστόρους της Αρκαδίας και της ευρύτερης περιοχής, Θα πρέπει να λάβει υπ’ όψη του τους Λαγκαδινούς μαστόρους.
Οι λαϊκοί αυτοί αρχιτέκτονες φαίνεται ότι δίδαξαν την Τέχνη σε αρκετά ομότεχνα χωριά της Γορτυνίας όπως: Σέρβου, Μπουγιάτη (Λυσαρέα), Κατσουλιά (Περδικονέρι), Βρετεμπούγα (Δόξα), Ζουλάτικα (Αετοράχη), κ.ά.

Στην Αρκαδία και πιο συγκεκριμένα στο Φαράγγι του Λούσιου υπάρχουν δύο μοναστήρια που προσφέρουν απόλυτη γαλήνη και μαγευτική θέα.

Η Ι.Μ Προδρόμου και η Ι.Μ Φιλοσόφου θα σας μαγεύουν με την ιδιαίτερη αισθητική τους και αν έχετε την τύχη να βρεθείτε εκεί πρωινές ώρες τότε το μοναδικό πράγμα που θα ακούτε εκτός από το κελάηδημα των πουλιών και τον ήχο από τον ποταμό Λούσιο που ρέει στην βάση του φαραγγιού θα είναι οι προσευχές των μοναχών που αντηλαλούν ανάμεσα στα βουνά και ο ήχος τους ταξιδεύει στον ουρανό.

Ιωάννη Κ. Μπόρα, προέδρου Συνδέσμου Σερβαίων.

Στην εκδήλωση που οργάνωσε το 2016 ο Σύνδεσμός μας στο χωριό «αναμνήσεις από τα μαθητικά μας χρόνια», έγινε αναφορά και στους 29 δασκάλους που δίδαξαν στο χωριό, στα 108 χρόνια λειτουργίας του σχολείου. Όπως αναφέρεται στα αρχεία, το έτος 1878 εγκρίθηκε με βασιλικό διάταγμα από το κράτος, η ίδρυση δημοτικού σχολείου στο χωριό Σέρβου.

Πρώτος δάσκαλος ήταν ένας Λαγκαδινός με το όνομα Τζινιέρης (αγνώστων λοιπών στοιχείων), με διάδοχο του τον Ανδρέα Λεονάρδο από την Καρύταινα. Μετά τους 2 αυτούς δασκάλους ήρθε ο Νικόλαος Δημ. Σχίζας, που ήταν και ο πρώτος δάσκαλος από το χωριό. Αυτός απεβίωσε το έτος 1918 (από γρίπη) και τον διαδέχθηκε ο γιός του Δημήτριος Σχίζας, που τότε ήταν ηλικίας μικρότερης των 19 ετών και δίδαξε στο σχολείο του χωριού 28 χρόνια (μέχρι το έτος 1946).

Γιάννης Ν. Δάρας

Σαν  παιδιά, με τα κριτήρια της εποχής  εκείνης  τουλάχιστον, είμαστε  καλά παιδιά. Τα όσα μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι, ή γονείς μας ήσαντε ή μπαρμπάδες ή γείτονες ή και περαστικοί, τ' ακούγαμε χωρίς αντιλογίες.

Τους δασκάλους μας και στην εφηβεία μας τους καθηγητές μας, τους σεβόμαστε ακόμα περισσότερο, αλλά και αυτοί αξίζανε πράγματι τον σεβασμό και την εκτίμηση μας.