Από τις μεγαλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης – μετά τα Χριστούγεννα – είναι το Πάσχα, του οποίου προηγείται η Μεγάλη Σαρακοστή και Μεγάλη Εβδομάδα. Οι συγχωριανοί μας τα παλιά χρόνια ήσαν πολύ θρησκευόμενοι και συμμετείχαν σε όλες τις εκκλησιαστικές εκδηλώσεις και ακολουθίες, όπως προβλέπεται από την Ιερά Παράδοση και Λατρεία του Ορθόδοξου Δόγματος.  Στη γιορτή της Ανάστασης έπρεπε να φθάσουμε εξαγνισμένοι, γι' αυτό προηγείτο και η αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας.

Η εβδομάδα των Παθών άρχιζε από την Κυριακή των Βαΐων. Κάθε βράδυ παππούδες, γιαγιάδες, γονείς και παιδιά, μέσα από τα σκοτεινά δρομάκια της κάθε γειτονιάς, κατευθύνονταν στην απάνου εκκλησιά για να παρακολουθήσουν τις ακολουθίες του Νυμφίου.

.Πέρασε πια η εποχή που το χωριό μας έσφυζε από ζωή, της άγιες ημέρες του ΠΑΣΧΑ, με όλους σχεδόν τους πατριώτες να βρίσκονται στο σπιτικό τους, για να γιορτάσουν  με τη φαμελιά τους, τη σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού.

Όλοι εμείς, οι μεγαλύτεροι πατριώτες, που παιδιά ζήσαμε εκείνη την εποχή στο χωριό, αισθανόμαστε βαθειά συγκίνηση, αναπολώντας τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας, που έχουν καταγραφεί ανεξίτηλα στον «σκληρό δίσκο» του εγκεφάλου μας.

Είναι γνωστό και αυτονόητο, πως όσο πιο πολύ μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο γυρνάει στα περασμένα, ιδιαίτερα σε εκείνα της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, που για εμάς τους μεγαλύτερους Σερβαίους αυτά περιστρέφονται γύρω από το χωριό μας, Σέρβου, και τα …πέριξ.

 Πέρασε καιρός από το Πάσχα  και έρχονται στο μυαλό νοερά σκέψεις και αναμνήσεις από ότι ζήσαμε τις  Άγιες εκείνες ημέρες στο χωριό.  Έναν τόπο που κουβαλά ο καθένας μέσα του, όπου και αν βρίσκεται και που η επιστροφή μετουσιώνεται σε ελπίδα και δύναμη για το μέλλον.

Ο τόπος απέκτησε εκείνες τις ημέρες ζωή,  παρά τις άσχημες για την εποχή καιρικές συνθήκες οι οποίες  δεν στάθηκαν εμπόδιο στο τυπολατρικό της Μεγάλης Εβδομάδας  και του Πάσχα.

Η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου γέμισε από κόσμο που συμμετείχε στο Θείο Δράμα και έψαλε τους θαυμάσιους Ύμνους των μεγάλων μελωδών της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, ωθούμενος από  εσωτερική ανάγκη για  μετουσίωση των συναισθημάτων που δημιουργεί η σκέψη των δεινών και του μαρτυρίου του Κυρίου, σε στάση ζωής.   

Είναι γνωστός σε όλους μας ο Θρήνος της Μ. Παρασκευής: 

Σήμερα μαύρος ουρανός σήμερα μαύρη μέρα …….κλπ.

Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η πιο πένθιμη ημέρα της χριστιανοσύνης.

Στατιστικά έχει παρατηρηθεί ότι κάθε Μεγάλη Παρασκευή, ο ουρανός τις περισσότερες φορές είναι συννεφιασμένος η και βροχερός. Όλοι μας λίγο ως πολύ, στο υποσυνείδητό μας, το συνδέουμε με το θείο δράμα της Σταύρωσης, που στη λύπη συμμετέχουν και μετέωρα στοιχεία της φύσεως.

.Από το ιστολόγιο της πατριώτισσας  Μαρίνας Διαμαντοπούλου

από τον πατέρα Ρεμούνδο". 

.

Ο αείμνηστος  πατριώτης λογοτέχνης,  Θοδωρής Κ. Τρουπής ,  με πλουσιότατο λογοτεχνικό  έργο, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια και παραστατικό τρόπο, το  πως οι Σερβαίοι  περίμεναν   και γιόρταζαν  το Πάσχα,  τον 20^ο κυρίως αιώνα.

Στο άρθρο που ακολουθεί  αναφέρεται στα ήθη και έθιμα των πατριωτών, ιδιαίτερα την Μεγάλη Παρασκευή, το Μεγάλο Σάββατο και την Κυριακή του Πάσχα.