Στην πλαγιά της Μπρίνιας, δυτικά από το Μηλιάνθη και ανατολικά της Δρυμίνας, κάτω από τα χωράφια της Ντίσιλης είναι μια σειρά από βράχους. Μέσα σε αυτούς τους βράχους υπάρχουν δύο σπηλιές, που λέγονται "του Ασίκη οι σπηλιές".

Η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου στους Αράπηδες είναι χτισμένη στην επάνω μεριά του οικισμού, στο σημείο που παλαιότερα περνούσε το μονοπάτι που ερχόταν από το Σέρβου και πήγαινε προς Λυσσαρέα ή Κοκκινοράχη. Μετά τη διάνοιξη του αμαξιτού δρόμου το μονοπάτι αυτό αχρηστεύθηκε και πλέον η εκκλησία συνδέεται με το δρόμο με διακλάδωση από το ρέμα του Σκόζα.

Τι και αν τα χρόνια περνούν και μεγαλώνουμε, την παιδική ψυχή και μνήμη δεν την σβήνει η γομολάστιχα του χρόνου, όσος καιρός και να περάσει. Σήμερα, Πρωτομαγιά 2009, η σκέψη μου πήγε στις σχολικές εκδρομές που κάναμε τη δεκαετία 1950 - 60 στο χωριό, όταν στο δημοτικό σχολειό μαθαίναμε γράμματα γύρω στα 200 παιδιά τη χρονιά.

Γιάννης Κ. Ρουσιάς, συνταξ. δασκαλος

Με τη γραφή μου αυτή θα προσπαθήσω να περιγράψω τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής των τσοπαναραίων, όπως τις έχω ακούσει από τους γονείς μου αλλά και από προσωπικά βιώματα.

Από το ιστολόγιο της Μαρίνας Διαμαντοπούλου-Τρουπή

Όποιος είναι τυχερός και κάνει ένα ταξίδι αυτή την εποχή στην ορεινήΑρκαδία  θα νοιώσει την Άνοιξη σ’ όλο της το μεγαλείο. Η φύση θα τον αποζημιώσει δεόντως. Δεν χορταίνει το μάτι του επισκέπτη όταν θαυμάζει το γλυκό και λαμπερό κίτρινο του ανθισμένου σπάρτου που στολίζει τις πλαγιές των βουνών και τις άκρες των επαρχιακών δρόμων.