Με την ευκαιρία των εκλογών στις 16 Σεπτεμβρίου 2007 θα προσπαθήσω να καταγράψω κάποιες σκηνές πού θυμάμαι πριν από μισό περίπου αιώνα και συγκρίνοντας το τότε με το τώρα, δεν θα βρούμε και πολλές διαφορές. 

Το χωριό Σέρβου πρωτοεμφανίζεται στην απογραφή του 1461 που διενήργησε η Οθωμανική Διοίκηση μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου. Το πρωτότυπο της απογραφής φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Σόφιας Βουλγαρίας "ΚΥΡΙΛΛΟΣ και ΜΕΘΟΔΙΟΣ". (Τα στοιχεία ελήφθησαν από το Ιστορικό Αρχείο της Εμπορικής Τραπέζης, βιβλίο Βασιλείου Παναγιωτόπουλου)

Αναφέρεται στο βιβλίο πως εκείνη την εποχή κατοικούσαν στο χωριό 2 έγγαμοι και 1 άγαμος, Αλβανοί και είχαν εισόδημα 175 τιμάρια

Απογραφές από 1700 (GRIMANI) μέχρι 1991.

Στην απογραφή GRIMANI που διενήργησαν οι Βενετοί σε ολόκληρη την Πελοπόννησο αναφέρεται ότι στο Σέρβου κατοικούσαν 20 οικογένειες με συνολικό πληθυσμό 66 ατόμων. Στην ίδια απογραφή πρωτοεμφανίζεται και το χωριό ΑΡΤΟΖΗΝΟΣ στο οποίο κατοικούσαν 18 οικογένειες με συνολικό πληθυσμό 92 ατόμων.

Στίς τελευταίες δημοτικές εκλογές της 7.11.2010 για το Τοπικό Συμβούλιο του χωριού οι δύο συνδυασμοί (με τα ψηφοδέλτια των υποψηφίων δημάρχων κ.κ. Γ. Γιαννόπουλου και Π. Παρασκευόπουλου αντίστοιχα ), με επικεφαλής τούς κ.κ Γιάννη Ρουσιά  και Α. Ανδριόπουλο ισοψήφισαν.

Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο, ακολούθησε κλήρωση στο Πρωτοδικείο και πρόεδρος ανεδείχθη ο κ. Γιάννης Ρουσιάς, με σύμβουλο από τον ίδιο συνδυασμό τον κ. Γιάννη Θ. Σχίζα.

Ο κ. Ανδρέας Ανδριόπουλος καταλαμβάνει την τρίτη θέση, ασκών την θεσμοθετημένη αντιπολίτευση.

Το ΔΣ του Συνδέσμου συγχαίρει και τους τρείς συγχωριανούς μας, και όπως πάντα θα έχουμε καλή συνεργασία για το καλό του χωριού. 

.

Στo πέρασμα του χρόνου, διάφορα συνταρακτικά γεγονότα πού ξεπερνούσαν το μέτρο της καθημερινότητας και που δεν μπορούσαν εύκολα να μπουν στο αυλάκι του απλοϊκού τρόπου ζωής, έκαναν βαθιά αίσθηση στη συνείδηση του λαού και χαράχτηκαν έντονα στη μνήμη του.

Από αυτά τα γεγονότα, κομμάτια αλήθειας, όπως τα είδε και τα άκουσε ο λαός, ζυμώθηκαν βαθιά μέσ' την ψυχή του με τους φόβους και τις προλήψεις πού έκρυβε εκεί, τράφηκαν με τη φαντασία και το όνειρο και υφάνθηκαν με την ποίηση. Έτσι δημιουργήθηκαν οι θρύλοι, γοητευτικές ιστορίες, που πολλές φορές είναι αντίθετοι και από αυτήν την λογική. Σαν παραμύθι και ιστορία μαζί, μεταδόθηκαν οι θρύλοι από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά και έφθασαν έτσι μέχρι τις μέρες μας. Ένα τέτοιο θρύλο θα σας διηγηθούμε εδώ, που αναφέρεται στον δικό μας τόπο, όπως τον ακούσαμε από τους γεροντότερους του χωριού.

"...πρόκειται για μικρό τμήμα ψηφιδωτού. Εκτιμούμε ότι ανήκει σε ψηφιδωτό δάπεδο και χρονολογείται στους Παλαιοχριστιανικούς χρόνους.

'Ισως προέρχεται από τον παλαιό ναό του Αγίου Ανδρέα, στη θέση του οποίου κτίστηκε κατά τον 20ο αιώνα νεότερος ομώνυμος ναός..".