Βρισκόμαστε στο τέλος του Οκτώβρη, με τον Νοέμβρη προ των πυλών, τους δύο μήνες που είναι ταυτισμένοι με την έναρξη του χειμώνα και την οριστική λήξη κάποιας θερμής καλοκαιρινής περιόδου. Για το χωριό μας όμως, η σημασία τους ήταν πάντα ξεχωριστή,μιας και αποτελούν τη συνέχεια μιας παράδοσης, η οποία επιμένει να αναβιώνει από την εποχή της τουρκοκρατίας. Βρισκόμαστε λοιπόν, στην εποχή των καζανιών, εκεί που οι άμβυκες και οι αποστακτήρες δουλεύουν νύχτα μέρα γύρω από τη φωτιά ακολουθώντας χρόνια τώρα το ίδιο τελετουργικό.

Του Βασίλη Κων/ντή Σχίζα
 

Τις  πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες τα χωριά της ορεινής Γορτυνίας έσφυζαν από ζωή. Στου Σέρβου η καμπάνα της Κάτω – Εκκλησιάς βάρα(η)γε πρωί και απόγευμα για 170τόσα δασκαλόπουλα, που στις εθνικές γιορτές με τις παραδοσιακές φορεσιές τους έκαναν παρέλαση στον κεντρικό δρόμο, στην αγορά και τραγουδούσαν πατριωτικά τραγούδια όπως:

Έχω μια αδερφή, κουκλίτσα λυγερή
την λένε Βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ.

Ένα επάγγελμα που χάνεται

Νίκου Γ. Παπαγεωργίου

Όποιος αποφασίσει ν’ ασχοληθεί με τους τεχνίτες της πέτρας,
τους μαστόρους της Αρκαδίας και της ευρύτερης περιοχής, Θα πρέπει να λάβει υπ’ όψη του τους Λαγκαδινούς μαστόρους.
Οι λαϊκοί αυτοί αρχιτέκτονες φαίνεται ότι δίδαξαν την Τέχνη σε αρκετά ομότεχνα χωριά της Γορτυνίας όπως: Σέρβου, Μπουγιάτη (Λυσαρέα), Κατσουλιά (Περδικονέρι), Βρετεμπούγα (Δόξα), Ζουλάτικα (Αετοράχη), κ.ά.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Νέα των Κοκλαίων"

...Την Δευτέρα το πρωί δεν διαήκαμε στη δουλιά. Βγήκαμε στον καφενέ για καφέ, στο χωριό Βυδίσοβα και πέρασε η μέρα έτσι. Την Τρίτη το δίχως άλλο έπρεπε να πάμε σε άλλο χωριό στου Σελλά. Εκεί είχαμε συμφωνημένη δουλιά και καπαρωμένη κι έπρεπε να είμαστε πηγαιμένοι πριν τρεις μέρες. Ο δρόμος ήταν ανηφορικός. Ανεβαίναμε για τη Σαρακηνάδα. Τα παιδιά πηγαίνανε μπροστά με τα ζα. Ο καιρός ήταν βροχερός. Είμαστε ούλοι χωμένοι στα ράσα μας και περπατάγαμε αμίλητοι. Ο Γούλας μοναχά ξοπίσω κάτι σιγοκουβέντιαζε με το Στέλιο.

Γράφει ο "Τουθεύς" 

Οι δεκαετίες του σαράντα και του πενήντα, ήταν για το χωριό μας οι πιο σκληρές, από αυτές που εμείς οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε γιατί ζήσαμε τη δυστυχία της κατοχής και ότι ακολούθησε. Μικρά παιδιά είμαστε  και είδαμε από κοντά την τιτάνια προσπάθεια των γονέων μας να εξασφαλίσουν τα αναγκαία για να ζήσουμε. Η καλλιέργεια της άγονης γης δεν εξασφάλιζε τα αναγκαία για να ζήσουμε γι’ αυτό οι πατεράδες μας έπρεπε να ταξιδέψουν για μαστοριά. Να φέρουν κανένα φράγκο, ένα ζωντανό γουρνόπουλο για πάχυνση, ένα ντενεκέ με λάδι και  να εξασφαλίσουν την τροφή των μουλαριών, γιατί και τα άχυρα ήταν λίγα! Έτσι λοιπόν μετά τη σπορά του φθινοπώρου οι Σερβαίοι έφευγαν για την Μεσσηνία, τη Λακωνία και καμιά φορά και την Πηνία.