«Το επ’ ημίν, ενόσω ζώμεν,

και αναπνέομεν και σωφρονούμεν,

να μη παύσωμεν πάντοτε,

ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας,

να υμνούμεν μετά λατρείας τον Δημιουργόν,

να περιγράφομεν μετ’ έρωτος την φύσιν

και να ζωγραφώμεν μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη»

(Διαχρονικός λόγος Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη)

Αθανασίου Παν. Στρίκου, εκπαιδευτικού, ταξίαρχου αστ. ε.α.  

( Μνήμα= κάτι προς ανάμνηση προσώπου ή πράγματος. Μιμνήσκω το ρήμα )

Πόσο γρήγορα ο άνθρωπος ξεχνά την τραγωδία του. Και μετά δυο τρεις ώρες όπως πριν. Χτες ήταν στην κηδεία ενός νέου ανθρώπου – τι νέου τι γέρου δεν έχει καμμία σημασία – που ο απέραντος θρήνος μετά δυο τρεις ώρες σα να μην υπήρξε ποτέ. Όλα ίδια και απαράλλαχτα όπως πριν.

Πού να είναι οι κοινοί τόποι των ανθρώπων, όπως λέμε γεωμετρικός τόπος; Διαφέρουμε βέβαια σαν άνθρωποι. Διαφέρουμε κι όταν χαιρόμαστε. Κι η χαρά είναι πιο εκδηλωτική. Έχει βαθμίδες. Ο κοινός τόπος όμως όλων των ανθρώπων είναι στη λύπη, τη θλίψη. Μεγάλη λέξη η θλίψη και ο τεθλιμμένος φοβερός παρακείμενος. Πώς έτυχε στη γλώσσα – γιατί έτυχε – κι έγινε αυτός ο αναδιπλασιασμός κι έδωσε αυτή τη μεγαλοπρέπεια! Μα αν πρέπει να δώκω μια απάντηση πώς έγινε, πιστεύω ότι έχει σχέση με τη μουσική της γλώσσας.

Gradi dolori sono muti.

Από την ποιητική συλλογή του Φαίδωνα-Γεωργίου Ι. Δημόπουλου.

.

Στου πόνου το κρεββάτι

και δίχως να βαρυγκομάς

περνάς τις ώρες της θλίψης

που μονότονες και πληχτικές

βάλθηκαν να κλέψουν

τη δροσιά της καλόκαρδης νιότης σου.

Με συντροφιά σου μυστική τη Μοναξιά

και με ρεμβαστικό το βλέμμα

βυθισμένο σ’ άλλων κόσμων φωτεινές αναλαμπές

χαίρεσαι την αδιατάραχτη γαλήνη της πλατειάς σου σκέψης.

Ήτανε δεν ήτανε εφτά το κοντόβραδο.

Ακούμπησα τους αγκώνες μου στα κάγκελα της κάτου εκκλησιάς στη ράχη και οι χούφτες των χεριών μου γίνανε ακουμπιστήρι για το κεφάλι μου, που κουράστηκε να αγναντεύει τα βουνά της Ηλείας, με φόντο το άπειρο.

Μακριά, ο ήλιος, τέλειωνε το μακρινό ταξίδι του και πήγαινε να ξεκουραστεί.

Τα πουλάκια τραγουδούσαν ασταμάτητα, με μουσική υπόκρουση το θρόισμα των φύλλων και με μαέστρο το δροσερό αεράκι, που ερχότανε από το βουνό.

Κάποια συννεφάκια όλο και πηγαίνανε γύρω-γύρω εμποδίζοντας τις τελευταίες ακτίνες ζωής να φτάσουν στη γη.

Από την ποιητική συλλογή "Φθινωπορινά", Αθήνα 2004.

Όλα τα ψυχοσάββατα γιορτάζουν οι νεκροί μας

και στολισμένοι κάθονται στη μνήμη τη δική μας.

Με φουστανέλες ο παππούς, η γιαγιά με το παπάζι.

Ο θείος με στρατιωτικά με μια πληγή στο στήθος.

Κι ο λοχαγός, ο Δημητριός, πεζεύει στην αυλή μας,

Ακώ τα φτερνιστήρια του, μα δεν τονε γνωρίζω.

                              Ι. Στ. Βέργου

                       Αγώνας πριν 50 χρόνια για μια Κάμαρα, μια Ξελόντζα

   Τι σου είναι και τούτη η σκέψη,  το μυαλό, που όλο πιλαλάει, πηγαίνει στο πίσω, στα παλιά και πάλι στα προς τα εδώ, τα σημερινά γυρνάει.   Λακάει… Γρήγορα να φέρνει όλα τα παλιά στο σήμερα και όλα να τα συγυράει…. Προσπαθεί να διαβεί, να πάει στο αύριο, όπως πολύ-πολύ τo θέλει, το μέλλον να μαντέψει και εκεί σκοντάφτει, πέφτει και κολλάει και στα πίσω, στα τώρα, στα σημερινά ξαναγυρνάει, και τα παλιά και τα τωρινά σκέπτεται και υπολογίζει. Και σήμερα επήγε η σκέψη μου ο νους μου  γρήγορα κάπου. Που;… που αλλού;… Στο χωριό μου και στα νεανικά μου χρόνια και συνάντησα  εκεί στην Ράχη τον μπάρμπα Πανάγο….

Και άλλους…
Δεν πρόφτασα να τον χαιρετήσω με χαιρετάει αυτός.

Η κουβέντα με τον μπάρμπα-Πανάγο
-Γεια σου παλικάρι μου.
-Γεια σου μπάρμπα.
-Τι γίνεσαι, τι φτιάχνεις, και που τα παλεύεις;
-Στην Αθήνα μπάρμπα τα πολεμάω και εκεί μεινέσκω….