Νίκου Γ. Παπαγεωργίου

.

Παλαιοί οικισμοί

Τα ψηλά βουνά, πάντα τραβούσαν το ενδιαφέρον των ανθρώπων. Στον Όλυμπο τοποθέτησαν κατά την αρχαιότατα την κατοικία των θεών. Τα βουνά ύμνησαν τόσο ο ανώνυμος λαός (Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά/λάμπουν και στα Λαγκάδια), όσο και οι ποιητές (Πάρε με πίσω στα βουνά / τι θα με φάει ο κάμπος - Κ. Κρυστάλλης [1868-1896]).
Τα ίδιο οι ζωγράφοι αλλά και οι πεζογράφοι. «Τα ψηλά βουνά «είναι ο τίτλος του «Αναγνωστικού» του Ζαχαρία Παπαντωνίου που άντεξε και αντέχει στο χρόνο μορφώνοντας τους μαθητές.

Έτσι και το Γορτυνιακό βουνό «Αρτοζήνος» που βρίσκεται μέσα στο νοητό ορθογώνιο τρίγωνο με γωνίες τα Λαγκάδια, τη Δημητσάνα και του Σέρβου, τράβηξε το ενδιαφέρον πολλών Γορτυνίων.

 Γ. Δ. Βέργου

Πολλές δεκαετίες πίσω, δύο εικοσάχρονοι νέοι στο χωριό μας ερωτεύτηκαν. Ήταν ο «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα», για να χρησιμοποιήσουμε 2 ονόματα  από το γνωστό έργο, που δεν υπήρχαν (και δεν υπάρχουν) στο χωριό.

Όπως ήταν επόμενο το νέο αυτό μαθεύτηκε, αφού ο κύκλος στα χωριά είναι στενός και το κουτσομπολιό σε πρώτη διάταξη.

Τα αναγνωστικά βιβλία του δημοτικού σχολείου τα λέγανε φυλλάδες οι γονείς μας, τον καιρό που ήμουνα και εγώ μαθητής του δημοτικού. Λέγανε ας ειπούμε: Η φυλλάδα της πρώτης, η φυλλάδα της δευτέρας κ.λπ. ίσαμε τη φυλλάδα της έκτης. Και λίγοι ήσαν εκείνοι οι γονείς που αγόραζαν καινούργια φυλλάδα στα παιδιά τους, όταν προβιβάζονταν από τη μια τάξη –τη μικρότερη– στην άλλη τάξη – τη μεγαλύτερη.

Ο ποταμός κυλούσε ελεύθερος.

Οι πέτρες λείες, πελώρια  βότσαλα, στο διάβα του

Σιωπή παντού, μονάχα το νερό ακουγόταν, η ορμή του.

Περνούσα αργά στην άλλη όχθη αλαφροπατώντας πέτρα πέτρα

Κι έσκυβα στο νερό για να δροσίσω τα ξερά μου χείλη.