Χ. Αθ. Μαραγκού

Του Σέρβου είναι ένα από τα παλαιότερα χωριά της Πελοποννήσου. Εκτός από τις αρχαιότητες της μυκηναικής περιόδου, των κλασσικών χρόνων, και της παλαιοχριστιανικής εποχής, αναφέρεται κατ' επανάληψη στο Χρονικό του Μορέως (1263-5), κατά την περιγραφή διαφόρων σημαντικών γεγονότων. 

ΣΤΟΝ «ΑΓΙΟ ΑΝΔΡΕΑ» ΣΕΡΒΟΥ
Βορειοδυτικά του σημερινού χωριού Σέρβου (1) Γορτυνίας και σε απόσταση χιλίων περίπου μέτρων από το χωριό, βρίσκεται το ερημοκλήσι του Αγίου Ανδρέα. Η εκκλησία έχει κτιστεί μέσα στο χώρο (καθώς αποκαλύφτηκε τον Αύγουστο του 1998, όταν σκαπτικό μηχάνημα «μπουλντόζα», άνοιγε τον δρόμο προς τα εκεί), που περικλείεται από τους αποκαλυφθέντες, και μόλις διακρινόμενους τοίχους τας παλαιάς ομωνύμου εκκλησίας.

(Χ. Αθ. Μαραγκού, υποστ/γου ε.α)

Στη δυτική πλευρά του Παλαιόκαστρου και ΒΔ του χωριού, σε απόσταση 1000 περίπου μέτρων, βρίσκεται η εκκλησία του Αποστόλου Ανδρέα. Βρίσκεται επάνω στη ράχη του βουνού, σ' ενα πλάτωμα μικρής σχετικά εκτάσεως, κατάλληλα διαμορφωμένο από τους αρχαίους χρόνους, με υπέρ-θαλάσσιο ύψος 1200 μέτρα, και μ' έναν ορίζοντα που εκτείνεται  βόρεια πέραν του Παναχαικού, Αροανίων και Κυλλήνης, νότια μέχρι το Λύκαιο και τα βουνά της Μίνθης και δυτικά στο Κατάκωλο στην μακρυνή Ζάκυνθο. Είναι μια ειδυλλιακή περιοχή όπου "το πάν σιγά και η ψυχή γαληνεύει…" 

Ο Κώστας - Μάγκας και το πέρασμά του απο το Κοπανάκι της ορεινής Τριφυλίας

 Αναδημοσίευση.Πηγή: komianos.wordpress.com 

Ο μάστρο Πανάγος –Κατσιάπης ήρθε στο Κοπανάκι, από το χωριό Σέρβου ένα από τα χωριά στα Λαγκάδια Αρκαδίας. Γύρω στο 1947, σαν τον Δημήτρη Κοντούλη ή γνωστό σαν “Μήτσο – Μάστορα”, τα αδέλφια τους Καρβουνίδες, τον Χρήστο Κωνσταντόπουλο, και τόσους άλλους, τον καιρό που στο Κοπανάκι και στις γυρω περιοχες, οι φαμελιάριδες άρχιζαν δειλά – δειλά να κτίζουν τα σπιτικά τους. Σέρνοντας μαζί του όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, ένα τσούρμο μαστόρους, βοηθούς, καμιά δεκαπενταριά γαϊδουρομούλαρα, τα απαραίτητα εργαλεία για το σπάσιμο, το σκάλισμα και το κτίσιμο της πέτρας.

Γράφει ο Τουθεύς

Είναι γνωστό ότι παλιότερα, θα έλεγα μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, υπήρχαν διάφορες δοξασίες που οι άνθρωποι, στην ύπαιθρο κυρίως, τις πίστευαν και τις μετέδιδαν από γενιά σε γενιά. Πίστευαν δηλαδή, χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις, ότι υπήρχαν φαντάσματα, νεράιδες σε φαράγγια και ρεματιές, που τραγουδούσαν, κυρίως τη νύχτα και λουζόντουσαν στα νερά τους εκεί που υπήρχαν βράχια, σε δύσβατα και απρόσιτα απο τους ανθρώπους μέρη.