.

Ο αείμνηστος  πατριώτης λογοτέχνης,  Θοδωρής Κ. Τρουπής ,  με πλουσιότατο λογοτεχνικό  έργο, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια και παραστατικό τρόπο, το  πως οι Σερβαίοι  περίμεναν   και γιόρταζαν  το Πάσχα,  τον 20^ο κυρίως αιώνα.

Στο άρθρο που ακολουθεί  αναφέρεται στα ήθη και έθιμα των πατριωτών, ιδιαίτερα την Μεγάλη Παρασκευή, το Μεγάλο Σάββατο και την Κυριακή του Πάσχα.

 


«... Τον Νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον...»
Παίρνει τη στράτα ο νους για το χωριό, προσταγμένος άπ' την καρδιά που λαχταράει αισθανθεί σαν τότε, και δεν το μπορεί εδώ στις εκκλησίες της πολιτείας, με τ' ασημοκάντηλα, τους καλλίφωνους ψάλτες, και τους ηλεκτρικούς πολυελαίους, με το καταλυτικό τους φως...

Εκεί, στην ταπεινή κι απέριττη εκκλησούλα του, στη γαλήνη της φύσης, θα μπορέσει να ξαναζήσει το αλλιώτικο των ημερών της Μεγάλης Βδομάδας.
Από την ευωδιαστή Κυριακή του «Βαγιώνε» ίσαμε τη Λαμπρή στιγμή της Ανάστασης θα παρακολουθήσει στις «ολονυχτίες» που λυπητερά σημαίνει η καμπάνα βήμα το βήμα, ανάσα την ανάσα, τα Θεία Πάθη.

Αναμνήσεις από τον εορτασμό του Πάσχα στο χωριό, στις δεκαετίες 1950 και 1960.

Γεώργιος Δ. Βέργος

Δυο-τρεις μέρες πριν την Κυριακή των Βαΐων, όσοι είχαν παντρευτεί στο χωριό τη χρονιά που πέρασε (από Πάσχα σε Πάσχα), πήγαιναν και μάζευαν βάγια, σε κάποια βράχια του χωριού.

Οι γυναίκες την κουβαλούσαν ζαλιά στο χωριό και το Σάββατο του Λαζάρου την πήγαιναν στην εκκλησία, όπου μαζί με τον παπά την έκοβαν σε μικρά κομματάκια.

Την επόμενη μέρα, Κυριακή των Βαΐων, μετά τη λήξη της λειτουργίας, ο παπάς έδινε από ένα κομματάκι (μαζί με το αντίδωρο) σε κάθε πιστό. Το βράδυ της Κυριακής γινόταν η ακολουθία του Νυμφίου, που την παρακολουθούσαν όλα σχεδόν τα παιδιά και πολλές γυναίκες.

..............................................................................................

  Χ. Αθ. Μαραγκού.

"Η Σερβιώτισσα, όταν έλειπε ο άντρας της, έπρεπε:

Να οργώσει το χωράφι  και να σπείρει το σιτάρι, το κριθάρι, τη βρώμη, τις φακές...

Να βοτανίσει, να θερίσει, ν' αλωνίσει κι αν χρειαζότανε να πάει και καμιά ζαλιά στο μύλο.

Να κλαδέψει τ' αμπέλι, να το σκάψει, να το ραντίσει, να το τρυγήσει, να βάλλει το κρασί, να φτιάσει μουσταλευριά και μουστοκούλουρα για τα παιδιά, να βγάλει και κάνα μπουκαλάκι ρακί για να υποδεχτεί τον νοικοκύρη"  .

. 

Ο "Αρτοζήνος" με το υπ' αρ.168 φύλλο (Αύγουστος 2008) γιόρτασε τα τριακοστά δεύτερα γενέθλιά του.

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σ' αυτούς που πήραν την πρωτοβουλία και σ' εκείνους που συνέχισαν επί τόσα χρόνια αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια, που έχει σαν κύριο σκοπό την ενημέρωση των πατριωτών και την προβολή της πατρικής μας κληρονομιάς. 

Ιστορικά, λαογραφικά, κοινωνικά, αλλά και προσωπικές εμπειρίες, απόψεις, αναγνωστών, συνεργατών, ήταν τα κυριότερα θέματα που κάλυψαν τις στήλες της εφημερίδας. Με διάφορες αναδρομές στα παλιά, στα ήθη και τα έθιμα, περιεγράφησαν όλοι σχεδόν οι τομείς δραστηριότητας των κατοίκων του χωριού. Γράφτηκαν πολλά για τις παραδόσεις, τις χαρούμενες και νοσταλγικές αναμνήσεις, που θύμισαν στους παλαιότερους τα παιδικά τους χρόνια και μας έκαναν όλους υπερήφανους οι αναφορές στις ιστορικές ρίζες μας.

  Γεωργίου Γ. Σχίζα (Αρφάνη 1912-2000).

Διάβασε τούτο το χαρτάκι βρε φτωχό μου εγγονάκι,

του παππούλη το φαρμάκι όταν ήτανε παιδάκι,

σαν μικρό σαλιγκαράκι στης μανούλας το κορμάκι..

Πως ξεκίνησε η ζωή, θα στα πει τούτο το χαρτί.

.

Περπατούσαμε μαζί, με μια γιδούλα με σχοινί,

η μανούλα μες στα μαύρα, που αχέ την κάψει η λαύρα.

(Τα φορούσε για τον άντρα που σκοτώθηκε στη Λαύρα,

στην κορφή μες στο Μπιζάνι, με τους Τούρκους του Οσμάνη).

.