Αποσπάσματα από το βιβλίο "Σκαλίζοντας τις ρίζες μας". 

...Μέσα στο Φλεβάρη πέφτουνε οι αποκριές.  Ερχόσαντε και οι ταξιδεμένοι μαστόροι και βαρήγανε τα θρεφτάρια και χαιρότανε και γλένταγε και αρταινότανε και μασκαρευότανε και απόκρευε το χωριό για τη Μεγάλη Σαρακοστή.

Οι απόκριες κρατούνε τρεις βδομάδες. Η πρώτη είναι η αμολητή. Η δεύτερη είναι η κριάτινη και η τρίτη η τυρινή.

 Την τετράδη και την Παρασκευή της πρώτης βδομάδας αρταίνουνται, τρώνε και λαμπρινά φαγητά. Η Τετράδη και η Παρασκευή της Τυρινής βδομάδας λογαριάζονται ημέρες νηστείας της Μεγάλης Σαρακοστής. Δύο τούτες και 48 από την καθαροδευτέρα και πέρα γίνουνται πενήντα.

 Ηλία Χειμώνα (1945-2010)

 Οι Απόκριες αρχίζουν την Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου (αρχή Τριωδίου) και διαρκούν τρεις εβδομάδες. Προηγούνται της νηστείας της Μεγάλης Σαρακοστής. Επειδή συνδέονται χρονικά με το Πάσχα είναι περίοδος κινητή. 

Κάθε βράδυ σε κάποιο σπίτι της κάθε γειτονιάς στο χωριό μας, άρχιζε τραγούδι και χορός. Η ονομασία προέρχεται από την τελευταία ημέρα που επιτρέπεται η κρεατοφαγία (από+κρέας), την Κυριακή των Απόκρεω.

.Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Γορτυνία", φ. 373, Φεβρουάριος 2019.

.

Το πρώτο λεωφορείο στο χωριό.

Όταν άνοιξε ο δρόμος από τον Αγιώρη-Σαρά και άρχισαν να κυκλοφορούν αυτοκίνητα στο χωριό, επόμενο ήταν να αυξηθεί και η εμπορική κίνηση. Οι άνθρωποι σταμάτησαν πλέον να πηγαίνουν για ψώνια στα Λαγκάδια, στη συχνότητα που πήγαιναν πριν, και οι έμποροι του χωριού έφερναν σχεδόν από όλα, όσα χρειαζόταν μια οικογένεια στο χωριό.

Μέχρι πεπόνια και καρπούζια έφερναν το καλοκαίρι και λεμονοπορτόκαλα το χειμώνα. Μεγάλη κίνηση υπήρχε στο αλεύρι, γιατί η παραγωγή στο χωριό σιτηρών δεν ήταν επαρκής. Ακόμη πολλά γειτονικά χωριά (Λυκούρεση, Ψάρι και λιγότερο το Παλούμπα, Σαρακίνι, Λυσσαρέα, Κοκκινοράχη και Αετοράχη) προμηθεύονταν διάφορα είδη από το χωριό μας.

Σε μισοσκισμένο περιοδικό του 1951, βρήκαμε "μισό" άρθρο αφιερωμένο στο δρόμο που οι Σερβαίοι άνοιξαν από το Σαρά μέχρι το χωριό. Παρόλο που το άρθρο δεν είναι πλήρες, νομίζουμε πως αξίζει να δημοσιευθεί. 

Διαβάζουμε: 

 Ο 13ος άθλος του Ηρακλή τελείωσε στην Αρκαδία, εκεί κοντά όπου ο μυθικός ήρωας σκότωσε τις κακοποιές όρνιθες της Στυμφαλίας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το χωριό Σέρβο, που βρίσκεται στα απόκρημνα βουνά της Πελοποννήσου, είδε ένα παράξενο θέαμα μια μέρα του Μαρτίου του 1951.  Γριές γυναίκες κρυφομιλούσαν για "φαντάσματα" και  τα μάτια των παιδιών γούρλωσαν από περιέργεια καθώς είδαν να μπαίνει στο χωριό ένας ιπποπόταμος και να κυλάει ανάμεσα απ΄τα παιδάκια που έπαιζαν στο δρόμο.

Ιωάννη Κ. Μπόρα, τ. προέδρου Συνδέσμου Σερβαίων.

Στην εκδήλωση που οργάνωσε το 2016 ο Σύνδεσμός μας στο χωριό «αναμνήσεις από τα μαθητικά μας χρόνια», έγινε αναφορά και στους 29 δασκάλους που δίδαξαν στο χωριό, στα 108 χρόνια λειτουργίας του σχολείου. Όπως αναφέρεται στα αρχεία, το έτος 1878 εγκρίθηκε με βασιλικό διάταγμα από το κράτος, η ίδρυση δημοτικού σχολείου στο χωριό Σέρβου.

Πρώτος δάσκαλος ήταν ένας Λαγκαδινός με το όνομα Τζινιέρης (αγνώστων λοιπών στοιχείων), με διάδοχο του τον Ανδρέα Λεονάρδο από την Καρύταινα. Μετά τους 2 αυτούς δασκάλους ήρθε ο Νικόλαος Δημ. Σχίζας, που ήταν και ο πρώτος δάσκαλος από το χωριό. Αυτός απεβίωσε το έτος 1918 (από γρίπη) και τον διαδέχθηκε ο γιός του Δημήτριος Σχίζας, που τότε ήταν ηλικίας μικρότερης των 19 ετών και δίδαξε στο σχολείο του χωριού 28 χρόνια (μέχρι το έτος 1946).