Πριν έρθεις
ήσουν χρώματα και φως.
Πείνα και δίψα,
Ήσουν το ρώτημα στα μάτια των παιδιών,
η αναλαμπή χαράς στων γερόντων τα μάτια.
Ήσουνα το τραγούδι και η σιωπή
Η σίγουρη καλημέρα στων αμπελιών τις μπασιές.
Οι παλιές εικόνες που δεν είδα
σε μοναστήρια απρόσιτα.
Τα Κάστρα που δεν έχουν πατηθεί.
Ήσουν το φίλημα του αγέρα στους λεμονανθούς,
στις φυλλωσιές το αναγάλιασμα.
Τα στάχυα ήσουν την παραμονή του θερισμού.
Οι θάλασσες που δεν ταξίδεψα,
όλοι της άνοιξης οι ξεχασμένοι κήποι.

Πριν έρθεις
ήσουν Μύρια ονόματα να σε καλώ.
Μορφές Μυριάδες.

ήρθες--
[Πώς μπήκες με κλεισμένα πόρτες και παράθυρα;]
Κι είναι μονάχα εικοσιτέσσερα τα γράμματα
να ειπώ τι είσαι.
Κι είναι οι αισθήσεις μου μονάχα πέντε
να το αισθανθώ. Αγάπη
Α γ ά π η  μ ο υ…---
 
 
ΙΣΒ


Εικόνες από το χωριό

 

Newsflash - Ξέρετε ότι...

Τον Φεβρουάριο 1956 έριξε τόσο χιόνι που έκλεισε ο δρόμος και το χωριό αποκλείσθηκε από το υπόλοιπο κόσμο για εβδομάδες. Οι «σάκκινες» με το αλεύρι στα μαγαζιά τελείωσαν και ο κόσμος άρχισε να μην έχει ψωμί. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργης Δάρας (Γιώκο-Ντάρας) τηλεφώνησε στο Νομάρχη και του είπε «πεθαίνουμε απαξάπαντες. Ανάγκη να μας στείλετε κατεπειγόντως άλευρα. Μη βραδύνετε». Η νομαρχία ανταποκρίθηκε και την άλλη ημέρα ήρθε ένα ντακότα και έριξε αλεύρι και σιτάρι στα χωράφια, στην απάνω μεριά του χωριού, από τη Ζευγολατίτσα μέχρι το σπίτι του Γιωργιού.